این اتفاق دقیقاً همان ماجرای گل به خودی هایی است که همیشه ما به خودمان می زنیم. شاید هیچ کجای دنیا چنین دلیل تراشی ها و بهانه جویی ها برای آرزوی ناکام شدن تیم ملی یک کشور دیده نشود که برخی این گونه از صمیم دل آرزوی نتیجه نگرفتن تیم ملی را دارند. آدم نمی داند نگران حضور بهترین بازیکن جهان کریس رونالدو و تیمش یا اسپانیا قهرمان اسبق اروپا و جام جهانی و یا مراکش تیم خوش فرم آفریقایی در میان رقبایمان باشد یا مراقب باشد کسانی از داخل کشور که روحیه ی بازیکنان را با دلایلی واهی نشانه می روند. بد یا خوب، دوست داشتنی یا دوست نداشتنی، قوی یا ضعیف این لیست و این جوانان ترکیب تیم ملی ایران را در جام جهانی تشکیل داده اند. تیم ملی که با وجود محدودیت هایی که برایش ذکر می گردد در دوره ی اخیر بیشترین هزینه از جیب بیت المال برایش شده است که فقط یک قلم آن دستمزد چندین برابری سرمربی نسبت به ادوار گذشته است. پس واقعاً دلیل دعا کردن برای نتیجه نگرفتن تیم ملی و سیاه نمایی و هوچی گری در فضای مجازی آن هم به دلایل کودکانه چیست؟ واقعاً اگر من آبی و یا قرمز هستم و بازیکن مورد نظرم به تیم ملی دعوت نشده است چرا باید آرزوی ناکامی برای جوانان سرزمینم داشته باشم. مگر یک یک بچه های ملی پوش ایرانی نیستند؟ پس یا لطفاً برای حذف تیم ملی دعا نکنید و یا اگر نمی توانید دل خود را از بغض های درونی تان خالی کنید لااقل بلند بلند دعا نکنید. چون این قرعه سخت برای تیم ملی کافی است. باشد که خدا زمزمه های شما را بشنود و دعایتان را اجابت کند!
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 23 خرداد 1397
