این کتاب شامل پنج مقاله با همین رویکرد است که هدف آن فهم روایی شهرها و حرکت به سوی شهرسازی روایت محور است. این عنوان با خود معنای مفهومی جالبی به همراه دارد که به وسیله ی آن از حضور پررنگ روایت و عناصر روایی در دانش و کنش شهرسازی سخن گفته می شود. این حضور پررنگ خود می تواند جزیی از یک تحول بزرگ تر باشد. تحولی شگرف در چرخش زبان‌شناختی، ارتباطی، استدلالی، اجتماعی و روایی در علوم انسانی، جامعه شناسی و مردم شناسی. بیان روایی و مفهوم شنیدن شهر ابزار کارآمدی برای ایجاد تغییر در اختیار ما قرار می دهد و به دنبال تغییراتی وسیع در مفهوم شهرسازی است که از طریق آن شهرها انسان مدار تر شده و شهروندان و شهرسازان فرایندهایی دموکراتیک‌تر، همه‌شمول‌تر و کثرت‌گراتر را تجربه می نمایند.
روایت ها می تواند پایه برنامه ریزی و طراحی شهری باشند و نشان دهند که چه نسبتی باید میان سیاست‌گذار، شهرساز و شهروند در این مسیر برقرار شود. مقوله ی مهمی که ضمن انتقال تجربیات ارزشمند گروه های بشری سبب حفظ میراث گرانبهای نسل ها می گردد. این جریان ضمن اصالت آفرینی برای شهر سبب می شود شهروندان به انتقال دستاوردهای خود برای آیندگان امیدوار گردند و سرمایه ای معنوی و ارزشمند فراهم شود. هر چند در عصر فرانوگرایی که بشر در اقیانوس پدیده های فرامدرن غرق گردیده است سخن از روایت گری و شنیدن شهر امری عجیب به نظر برسد
ولی امروزه آدمی به خوبی دریافته فناوری و دستاوردهای آن لزوماً نمی تواند عاملی برای دوام و بقای شهرها باشند هر چند ممکن است سطح کیفیت زندگی جاری رادر اندازه قابل قبولی ارتقا دهند. مدیریت شهری علاوه بر فعالیت های فرهنگی و اجتماعی متنوعی که دارد باید به این موضوع که عامل مهمی در حفظ هویت و تعلق شهری است توجه نماید و ضمن احصای مبانی علمی آن زمینه اثرگذاری روایت گری در نگاه طراحی و توسعه شهری را دنبال نماید. خصوصاً شهرهای کشور ما که اکثراً از تاریخچه ی غنی، آداب، رسوم، سنن و داستان ها و روایت های ارزشمندی بهره مند هستند.
منبع: روزنامه شهرآرا، پنجشنبه 28 بهمن 1400، شماره 3607
