امروز دیگر جامعه جهانی، مدیریت شهری را به عنوان رکن مهم حکمرانی کشورها پذیرفته است. در این شرایط، شهرها با ارتقای جایگاه اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فناوری، فرهنگی و زیرساختی خود از توان، صلاحیت، نفوذ و اعتبار کافی برای اجرای فعالیت های دیپلماتیک برخوردار می شوند و درراستای فعالیت های خود، شکل جدیدی از دیپلماسی را ارائه می دهند که به آن «دیپلماسی شهری» می گویند. تمرکز و همگرایی حوزه های مختلف در شهرها، نشان دهنده حرکت سریع جهان به سمت شهری شدن و توسعه هرچه بیشتر کلان شهرها و تبدیل آن ها به شهرهای جهانی و درنهایت جهان شهرهاست، از همین رو براساس چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت، توسعه ارتباطات در عرصه بین الملل برای تحقق این مهم در دستورکار قرار گرفته است.
دیپلماسی شهری درواقع هنر کاربردی روابط بین الملل برای مذاکرات، تعامل، توسعه و بهسازی روابط بین ملت ها ورای مشکلات و معضلات روابط دولت هاست و بخش مهمی از «دیپلماسی عمومی» کشورهای دموکراتیک و پیشرفته به شمار می رود. امری که به دنبال برقراری ارتباط برای دستیابی و به اشتراک گذاردن تجارب، ظرفیت ها و قابلیت های دیگر شهرها به منظور افزایش رفاه شهروندان است. اصل بنیادین در اثربخشی رفت وآمدها و گفت وگوهای بین شهری در عرصه بین المللی، غیردولتی بودن آن است، در غیر این صورت تکرار همان رویکردها و ادبیات دولتی و مناسبات رسمی و روزمره دیپلماتیک در این جریان، پیامدی جز هرز منابع مردم نخواهد داشت. در برخی مطالعات سیاسی از دیپلماسی شهری به عنوان پارادیپلماسی یا دیپلماسی موازی، به معنای نقش آفرینی هویت های محلی در عرصه سیاست خارجی و مشارکت آنان، مستقل از حکومت مرکزی در عرصه روابط بین الملل یاد می شود. ازآنجاکه با کم رنگ شدن مرزها، حیطه اختیارات حکومت های مرکزی درحال کاهش و کارکرد حکومت های محلی درحال افزایش است، روزبه روز اهمیت پارادیپلماسی افزایش خواهد یافت.
منبع: روزنامه شهرآرا، دوشنبه 15 فردوردین 1401، شماره 3633
