امید اجتماعی، کنشی هدفمند، پویا و تعامل گراست که از طریق برنامه ریزی، مسئولیت پذیری و تلاشگری در جهت ایجاد تغییر برای دستیابی به آرزوی پیشرفت محقق می شود. به بیان دیگر، امید اجتماعی به دنبال نقش آفرینی افراد در مسیر زندگی خویشتن است و می خواهد آن ها را از ویژگی خلاقیت عاملانه برخوردار سازد و در پدیده های اجتماعی، مشارکت و نقش آفرینی مثبت آن ها را مطالبه کند. امید اجتماعی، فراتر از امید فردی است.
به بیان دیگر، امید فردی بیشتر ماهیت احساس دارد و از آن به داشتن احساس مثبت درباره آینده تعبیر می شود، به طوری که شهروند انتظار دارد اتفاقات خوبی برای وی در زمان پیش رو رخ دهد. امید فردی نوعی احتمال مثبت است، درحالی که امید اجتماعی از جنس کنش است و امیدی نیست که صرفا انتظار رخداد مثبت بدون تلاش را از آن داشته باشیم، بلکه رویکردی فعالانه و مشارکت جو دارد؛ عملی که پیشرفت و توسعه را به دست آدمی با بهره مندی از امکانات موجود در راستای هدفی مشترک رقم می زند. شاید تصور شود در فرایندهای مدیریت شهری، مقوله ایجاد و توسعه «امید اجتماعی» را باید در گروه فعالیت های فرهنگی و اجتماعی دنبال کرد. ولی واقعیت این است که همه روندها و فعالیت های شهرداری ها باید با هدف ارتقای سطح کیفی زندگی عموم مردم و در جهت افزایش امید اجتماعی باشد. فعالیت های فنی و عمرانی، ساخت وسازهای خرد و کلان، سیما و منظر شهری، اجتماعات شهری در مناسبت ها و رخدادهای عمومی، خدمات شهری و تمام مناسبات میان «شهر، شهرداری و شهروند» برای ایجاد امید اجتماعی، باید از ویژگی های فعالانه و مشارکت جویانه بهره مند باشد و با رفع نیازهای عمومی ضمن افزایش سطح مطلوبیت زندگی در شهر، امیدآفرینی را رونق بخشد. آرامش، شادابی و امید به آینده ای بهتر، خودسازی معنوی و توان افزایی اجتماعی، برخورداری از زندگی امن و آرام، داشتن فرصت و امکان برای همراهی بیشتر با خانواده، تفریح، ورزش و گردشگری، حق هر شهروند است که مدیریت شهری وظیفه دارد با برنامه ریزی و طراحی مناسب، زمینه تحقق آن را در جامعه فراهم سازد.
منبع: روزنامه شهرآرا، سه شنبه 20 اردیبهشت 1401، شماره 3660
