مگر می شود آدمی این قدر به خود اجازه دهد که در تمامی عرصه ها حرف بزند، توصیه کند، نسخه بپیچد و راهکار ارائه دهد. این در حالی است که در مکتب ما توصیه های فراوانی برای کم حرف زدن و حتی سکوت داده شده است و کم حرف زدن را نشان خردمندی و عقلانیت دانسته اند. اعتماد به نفس کاذبی فراگیر شده است که بر اساس آن هر فردی به خود اجازه می دهد در چارچوب صفحه مجازی که در اختیار دارد تمامی عرصه های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را نقد کند و حتی به صاحب نظران آن عرصه ها به شدت حمله کند و ژست روشنفکری هم به خود بگیرد! این اتفاق وقتی حالت حادتری به خود می گیرد که طرف به اصطلاح سلبریتی است و کلی دنبال کننده و طرفدار داشته باشد. کافی است کمی با دقت پست های این گونه افراد را ملاحظه کنید. در بسیاری از عرصه هایی که تخصص و آگاهی کافی ندارند اظهار نظر می کنند و چنان از بالا به پایین سخن می گویند و برای جامعه نسخه می پیچند که اگر کسی نداند و نشناسد فکر می کند طرف علامه ی دهر است و بر تمامی امور آگاه! حال این که چنین سخن گفتن و بی محابا در تمامی عرصه ها اظهار نظر کردن اوج نادانی است. مسابقه ای به نام اظهار نظر کردن به راه افتاده است که خط پایانی هم ندارد و افراد بسیاری که خود را صاحب حکمت فراوانه می دانند و جامعه را نیازمند افضات خویش! البته شاید دلیل اصلی رونق گرفتن این گونه انحرافات فکری خود آن ها هم نیستند بلکه گروه مردمی هستند که به عنوان طرفدار و دنبال کننده به این جریان رونق می بخشند و توهم آن ها را روز به روز بیشتر می کنند و پراکنده گویی را نشر می دهند. علاوه بر این برخی افراد هستند که به تعبیر قرآن کریم «مرجفون» هستند یعنی علاوه بر این که سخن فراوان و نابجا می گویند اراجیف فراوانی نیز که حتی در بسیاری موارد دروغ هست می گویند تا در جامعه هراس ایجاد نمایند، حال مردم را خراب کنند، حس و حال بد را انتقال بدهند و پیام آور ترس و ناامیدی باشند. امری که قرآن انسان را از آن بر حذر می دارد و افرادی که دارای چنین روحیه ای هستند را تقبیح می نماید. جامعه گلستان می شود اگر کم گویی و گزیده گویی ترویج یابد و همه یاد بگیریم «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد» تا نیاز نیست سخن نگوییم و در مورد آن چه آگاهی نداریم اظهار نظر نکنیم. گام مهم دیگر در راستای اصلاح این فرهنگ عدم رونق بخشیدن به افرادی است که سخن نابجا زیاد می گویند و از هر دری کلامی بی ربط نقل می کنند. اطراف آن ها را خلوت کنید و به آن ها میدان ندهید تا حرف هایشان خریدار نداشته باشد و بازار کلام شان از رونق بیفتد با بدین گونه حرف زدن های نامربوط به حداقل برسد.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 12 خرداد 1401، شماره 923
