وقتی به یاد آوریم که بحث هوشمندسازی شهرها امروز اولویت جدی نظام راهبردی اداره سازمان های محلی و شهرداری ها دانسته شده است، این مهم بیشتر جلب توجه می کند. به بیان دیگر، دانشگاه های قطب هر کشور که از دو ویژگی «شاخص بودن در تولید دانش و مهارت» و همچنین «جذب و پرورش نخبگان» برخوردارند، می توانند نقش ویژه ای در توسعه اقتصادی کشور، افزایش تاب آوری و ایمن شدن مردم در برابر تهدیدهای طبیعی و غیرطبیعی ایفا کنند.
همچنین این مجموعه های پیشرو در حوزه دانشگاهی، می توانند به عنوان الگوی علمی و اقتصادی ضمن تسهیل ریل گذاری برای رسیدن به توسعه پایدار، پیشران سایر مراکز آموزشی در سطح ابتدایی و عالی باشند. شهرهای هوشمند که در سطح گسترده ای از ظرفیت فناوری استفاده می کنند و همچنین شهرهای یادگیرنده که آموزش های شهروندی را در سطح گسترده برگزار می کنند و در آن ها ظرفیت تولید، نشر، گردش و اثرگذاری دانش و اطلاعات در فرایندهای تصمیم گیری فراهم شده است، بدون شک از پشتوانه پارک ها، دانشگاه ها و مراکز علمی، فناوری و تحقیقاتی دارای استانداردهای عالی بهره مند هستند. در مطالعات و فرایندهای آمایش سرزمین و همچنین در فعالیت هایی که به منظور ایجاد رشد متوازن در سطح کشورها انجام می شود، یکی از راهبردهای اثربخش در مسیر تقویت کارکرد های شهرها در سطح ملی و منطقه ای، توسعه آموزش عالی و تقویت نقش دانشگاهی شهرهای کوچک و میانی است تا با استفاده از استعدادها و ظرفیت های نظام آموزش عالی در حوزه آمایش و کاهش نابرابری های سرزمینی و هویت بخشی به شهرهای کوچک و میانی، با ایجاد و توسعه شهرهای دانشگاهی، گامی موثر در جهت تقویت نقش دانشگاهی این شهرها برداشته شود؛ البته آنچه از نقش دانشگاه همواره مدنظر است، دانشگاه های واقعی آن است که در آن فرایند تولید و انتقال دانش و مهارت به صورت کامل طی شده، تمام استانداردهای علمی و پژوهشی لحاظ شود. دانشگاه ها باید نقش پناه علمی و ایده پردازی را برای اداره شهرها ایفا کنند و مدیریت شهری وظیفه دارد از طریق مراکز علمی و پژوهشی خود ضمن حمایت از فعالیت دانشگاهی، زمینه حضور و مشارکت آن ها در اداره شهر را فراهم کند.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 8 خرداد 1401، شماره3676
