اکنون که دوره پنجم شوراهای اسلامی شهر رو به پایان است و مدیریت شهری در آستانۀ ورود به ششمین دوره نظام پارلمان محلی قرار دارد کماکان مقوله ای مهم و مبهم پیش روی شهرداری ها برای اداره شهر وجود دارد و آن بحث درآمدهای پایدار و تنظیم مناسبات مالی و اقتصادی دولت با سازمان های محلی است.
ادارات تقریباً تق و لق هستند! چه نهادهای دولتی و وزارتخانه ها چه نهادهای محلی وشهرداری ها! بسیاری از افراد یا مشغول یارگیری هستند یا لابی با افراد اثرگذار و یا خودشیرینی برای مسئولان جدید با همان ژست قدیمی که مثلاً ما بسیار خرسندیم از حسن انتخاب ارزشمند حضرتعالی! گویی با توجه به تغییر 180 درجه ای رویکرد سیاسی دولت و شورای بعدی دیگر کسی دستش به کاری نمی رود.
اکنون که شمارش معکوس برای آغاز به کار ششمین دوره شوراهای اسلامی شهر آغاز شده است ضرورت نگاهی متفاوت به شیوه ی اداره شهرها توسط پارلمان های محلی احساس می شود. شورا و شهرداری برای اداره ی شهرها با چالش های فراوانی مواجه هستند؛ از «مسائل کالبدی» مانند بافت فرسوده گرفته تا «مسائل اجتماعی» همچون حاشیه نشینی، کودکان کار، وندالیسم، تکدی گری، زباله‌گردی و «مسائل کلان مدیریتی و اجرایی» همچون چالش های زیست محیطی، فقدان برنامه درآمدهای پایدار شهری، سیاست تراکم‌فروشی، مشکلات زباله و پسماند، مدیریت بحران، عدم هماهنگی با دستگاه‌های موازی اجرایی، محدودیت های سیاست‌گذاری و عدم انجام وظایف و تعهدات دولت ها نسبت به شهرداری ها که اهم این چالش هاست.
«آقای محترم»! فردا که رئیس جمهور شدی فراموش نکنی این مردم در چه شرایط سختی و با چه حجم گسترده ای از ناامیدی نسبت به بهبود شرایط بازهم بخاطر حس مسئولیت پذیری خود پای صندوق های رأی حاضر شدند و شما را برگزیدند.
خانم ها و آقایان! کاندیداهای محترم کرسی های خوش رنگ شوراهای شهر! مدعیان اصلاح طلبی و اصول گرایی! اگر مردم به شما رأی دادند کلاهتان را بالاتر نگذارید، خوشحال نباشید و ژست موفقیت و پیروزی به خود نگیرید. سرتان را پایین بیاندازید، به فکر فرو بروید و به جای شادمانی به تکلیف سنگینی که روی دوش شما قرار گرفته است فکر کنید و به خود و اطرافیانتان رعایت تقوا و قانون، حفظ امانت و بار این مسئولیت مهم را یادآوری کنید.
باور کنید همه برای مردم آمده اند نه منافع و مطامع شخصی خودشان، دلشان می سوزد، احساس تکلیف می کنند، درد مردم و محرومان را می فهمند، اوضاع و احوال مملکت دل رئوف و لطیف آن ها را به درد آورده و فکر می کنند بار سنگینی از مسئولیت روی دوش آن ها قرار گرفته است. این ها خادم ملت هستند و عاشق خدمت، بسیار سالم زندگی کرده اند و فراتر از تصور شما مردم دار و دلسوز می باشند.
نه یک بحث سیاسی است نه حکومتی، نه سخن از میدان است نه دیپلماسی، نه مختص داراست نه فقیر این مسأله یک امر مهم و طبیعی است که هر چند هیچ یک از موارد ذکر شده نیست ولی بر همه ی آن ها و آینده ی کشور و سبک و سطح زندگی مردم مستقیماً اثرگذار است. بحث سقوط بی سابقه تولد و صعود چشمگیر سالمندی در کشور مقوله ای است جدی که قبل از این که هر عنوانی بشود به آن اطلاق کرد با تداوم، رفاه و کیفیت حیات زندگی بشر به صورت مستقیم ارتباط دارد.
تورم و فشار اقتصادی در کشور ما همیشه باعث آزار و ایجاد محرومیت برای مردم بوده و هست. اما آن چه در یکی دو سال اخیر این مسأله را بسیار شدیدتر، وخیم تر و غیر قابل تحمل نموده است سو مدیریت، تحریم های ناجوانمردانه و اثرات سو کرونا بر اقتصاد کشور است که تمامی درهای گشایش اقتصادی را بسته و روز به روز مردم را با مشکلاتی بیشتر و بعضاً غیر قابل حل مواجه نموده است. هر کدام از ما به سهم خود مجبور شده ایم در جاهایی به نسبت گذشته خویش از برخی خواسته های معقول مان به خاطر محدودیت های جدید اقتصادی گذر کرده و آن ها را نادیده بگیریم.
دیگر او سراغ ما نمی آید. ما سراغ او می رویم. کاری کرده که حضورش را پذیرفته ایم. و خودمان هر روز تعداد زیادی قربانی به سویش می فرستیم. گویی آرام آرام مردن و دفن شدن بدون برگزاری مراسم خاص و حتی بدون در اختیار داشتن فرصتی مناسب برای بازماندگان جهت عزاداری و گریه و زاری طبیعی شده است. روزانه چند ده انسان در کام مرگ فرو می روند و هر روز از رسانه ها آمار قربانیانش را می شنویم و شاید ناخودآگاه بلایی بر سرمان آمده که مانند یک و سال و اندی پیش که شروع این ماجرا بود آنقدرها ناراحت هم نمی شویم. شاید همان اصطلاح قدیمی که می گفتند دیگر پوست کلفت شده ایم رخ داده است و عده ای خود را قربانی محتوم این ویروس نحس می پندارند.
فرضاً ما قبول کردیم؛ آن آقا اصلاً سیلی نزده و همه شاهدانی که در آن صحنه حضور داشته و شهادت دادند که ایشان سرباز ملت را کتک زده دروغ گفته اند!!! اما آیا رفتار طلبکارانه هم نداشته، بی ادبی هم نکرده، خود را تافته جدا بافته ندانسته، با غرور و کبر هم با مردم برخورد نکرده، به عنوان یک قانون گذار خود را برتر از قانون ندانسته است؟ جمع کنید آقایان این بساط طلبکاری از مردم را. مگر بنیان گذار این نهضت و انقلاب نفرمود این انقلاب متعلق به مستعضفان و پابرهنگان است؟
