شکل گیری شوراهای اسلامی و افزایش میزان استقلال، اختیارات و سطح کیفی و کمی خدمات سازمان های محلی سبب گردیده است عملکرد شهرداری ها (خصوصاً در کلان شهرها) به صورت مستقیم بر زندگی مردم و رفاه عمومی شهروندان اثرگذار باشد. در همین راستا ایجاد «حس اعتماد» به مدیریت شهری و رضایت از خدمات آن سبب ایجاد «حس تعلق» و افزایش مشارکت شهروندان در اداره شهر می گردد. پس در نظر داشتن اولویت و اهمیت وظایف شهرداری در ارائه خدمات به مردم اهمیت فراوانی دارد.
در بند «دیپلماسی» چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت یکی از مواردی که به آن اشاره شده «الگوی شهر تعاملی» است. این بند شاید یکی از موارد بسیار مهمی است که ضمن ایجاد بسترهای مناسب برای تحقق مفهوم «شهروند پویا» افزایش رضایت مندی شهروندان و گروه های مرجع را به دو دلیل؛ «افزایش سطح مشارکت در تصمیم گیری» و «هدایت استعدادها و بهره مندی از ظرفیت های آن ها در فرایندهای اداره شهر» به همراه دارد. اما سئوال اساسی اینجاست وقتی می گوییم «ساختارهای تعاملی» منظور چیست و چه پیش فرض ها و رویکردهایی در این راستا مورد نیاز است؟ برای پاسخ به این موارد باید چند کلیدواژه در ساختارهای تعاملی به شرح زیر مورد توجه قرار گیرد:
مدیریت شهری همواره در معرض دو آسیب جدی قرار دارد: اول «فرسایشی شدن فعالیت ها، خدمات و فرایندها» و دوم «فرمایشی شدن اصول شهروند مداری و رعایت مصالح، اولویت ها و نیازهای مردم». البته این آسیب ها بیشتر مواقع به صورت ناخودآگاه در دوران مختلف مدیریت شهری رخ می دهد که شاید بخشی از آن بنا به دلایلی مانند؛ «پیچیدگی و تنوع خدمات، شبانه روزی بودن وظایف و مسئولیت ها، ذینفعان و ذیربطان فراوان و متشکل از گروه های مختلف، مورد قضاوت قرار گرفتن همیشگی و …» طبیعی باشد. برای امان ماندن مدیران شهر از آسیب های ذکر شده در نظر گرفتن چند واژه کلیدی برگرفته از «چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت» در رویکردها و فرایندها ضرورت داد:
یکی از مهم ترین دغدغه های مدیریت شهری بعد از برگزاری انتخابات و استقرار شوراها انتصاب مدیران است. بدون شک اگر قرار باشد سیستمی بر مبنای اصول علمی و سازمانی نسبت به گزینش مدیران خود اقدام نماید با فرایندی چالشی و پیچیده مواجه خواهد شد. خصوصاً زمانی که این اتفاق در ابرسازمانی همچون شهرداری کلان شهرها باشد که هم تعداد مدیران زیادی در سطوح مختلف سلسله مراتبی خود دارد و هم نیاز به تخصص های مختلف و بعضاً ناهمگون. مدیریت شهری در همه ی ادوار با دو چالش بزرگ در این راستا مواجه می شود؛
در بند هفتم چرخش هایِ تحول آفرین چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت «آینده نگری و داشتن مدیریت آفندی به جای مدیریت واکنشی و پدافندی»، بیان شده است. جنس کار مدیریت شهری به گونه ای است که ناخودآگاه به دلیل «گستردگی خدمات» و «تنوع و پیچیدگی وظایف» گاهی آنچنان گرفتار روزمرگی و رتق و فتق امور جاری می گردد که از مقولات راهبردی و بنیادی غافل می ماند.
در بند یازدهم چرخش هایِ تحول آفرین چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت «نگاه تمدن ساز و جهان شهری به جایگاه شهر مشهد به جای کاربست مفهوم کلانشهری»، بیان شده است. در ادبیات رایج ایران وقتی می گوییم کلانشهر منظور شهری است که از نظر موقعیت و تأثیر اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و جمعیتی در بین سایر شهرها سرآمد باشد.
در بند دهم چرخش هایِ تحول آفرین چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت «فعال سازی موتورهای پیشران به جای متوقف ماندن در چرخه های معمول و سنتی»، بیان شده است. واقعیت این که با «افزایش جمعیت، توسعه شهرها، افزایش پیچیدگی روندها و فرایندها، تغییرات گسترده محیطی و رشد روز افزون و شگرف فناوری» دیگر مدیریت با آموزه های سنتی و معمول قادر به پاسخگویی نیازهای سازمانی نخواهد بود.
شاید بتوان در جامعه توسعه یافته و مبتنی بر نظام های نرم افزاری امروز «شهروندی» را پویاترین مفهوم اجتماعی تلقی نمود. واژه مهمی که مبنای عالی ادارة امور انسانی و موقعیتی فعال است که بر حقوق، وظایف، تعهدات و مسئولیت ها دلالت دارد و توانایی انسان ها برای قضاوت در مورد زندگی شان را تصدیق می نماید. بر همین اساس بنیادی ترین ویژگی شهروندی «مشارکت و حضور فعالانه در نظام اجتماعی» می باشد که با تمسک به مجموعة حقوق، وظایف و تعهدات راهی برای توزیع و ادارة عادلانه منابع از طریق تقسیم منافع و مسئولیت های زندگی اجتماعی ارائه می دهد.
