متین و محترم است، نجیب و شریف، بلند قامت و والا مقام است، خندان و دلنشین. وقتی وسط مستطیل سبز پای می گذارد دل هواداران را گرم می کند و وقتی روی نیمکت می نشیند مجالی برای حاشیه ها باقی نمی گذارد. پایش را از گلیمش درازتر نمی کند. توهین و بی احترامی به دیگران حتی رقبا در ذاتش نیست. همه او را دوست دارند و احترامش را نگه می دارند.
حتی هواداران رقیب به احترامش از جای بر می خیزند. آنقدر در عین نجابت و ادب مقتدر و دوست داشتنی است که کسی به خود جرأت نمی دهد اسمش را بدون پیشوند “آقا” صدا کند. گاهی که لازم می شود همچون برادری دلسوز بر سر جوانترها فریاد می زند تا به اندازۀ تکلیفی که بر عهده اش قرار دارد مانع خطا و یا انحراف آن ها شود و گاهی همچون دوستی صمیمی پای درد دل آن ها می نشیند و در مواقع ضرورت از نفوذ و احترامی که برخوردار است برای حل مشکلات آن ها استفاده می کند. اگر اختلاف نظر و یا کدورتی میان کادر فنی و بازیکنان، یا بین سایر عناصر تیم ایجاد شود با شایستگی صلاحیت میانجیگری دارد. اکثراً موقر و متین و با چشمانی تیزبین جریان مسابقات را مشاهده می کند. اهل زیاده خواهی نیست. هر چند رکوردهای فراوانی در فوتبال کشور به جای گذاشته و افتخارات بیشماری کسب نموده است اما هیچ گاه کسی ندیده آن ها را به رخ مردم یا همبازیانش بکشد و یا به خاطر آن ها زیاده خواهی نماید. اهل باندبازی و هوچه گری نیست. عقدۀ حقارت ندارد و مثل خیلی از تازه به دوران رسیده ها دنبال تیتر یک شدن نیست. با این که اروپا رفته و دنیا دیده است خود باخته و جو گیر نیست؛ نه موهایش را آنچنانی قشنگ! کرده و نه صور قبیحه بر روی بدنش نقش بسته است. حتی به یاد دارم وقتی رفیق نزدیک فوتبالی اش آنچنان که باید حق او را ادا نکرد بلافاصله علیرغم میل هواداران از خودش و حقش گذشت تا نه تیمش وارد حاشیه شود و نه به دوستی دیرینه اش خدشه ای وارد گردد. او با همه متفاوت است و هیچ کس مثل او نیست. این نوشتار را به خود و دیگران نگیرید. چون مخاطب خاص دارد. این ها را برای کریم باقری نوشتم که همه چیزش به هم می آید و همه دوستش دارند. ببخشید آقایش از قلم افتاد؛ منظورم همان آقا کریم خودمان است.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 13 اردیبهشت 96 شماره5728
