یادش بخیر! آن قدیم هایی که خیلی هم دور نیست عجب دوران خوبی بود. آن زمان که صدای صلوات و چاووشی در کوچه و خیابان بلند می شد. بوی اسفند فضا را معطر و دود آن چشم حسود را کور می کرد. گروهی از مردم حول مردی باعرق چین سفید یا خانومی با چادر سفید حلقه می زدند و او را همراهی می کردند. عده ای از شوق دیدار مجدد گریه می کرند، برخی شادمان از وصال پدر، مادر یا خواهر و برادر بودند. همسایه ها در هر حالتی که بودند خود را می رساندند با دعوت و بی دعوت فرقی نداشت ساده و بی ریا، صمیمی و ناب به استقبال حاجی می رفتند. همه می خواستند در ثواب استقبال حاجی شریک باشند. نه از مهمانی های آنچنانی خبری بود نه از زیاده روی در نصب پرده و پارچه و پلاکاردهای رنگینِ خیر مقدم، نه از تاج گل های گران قیمت خبری بود و نه از رخ نمایی! همه چیز برای خدا بود و رضای او. آن زمان هم «حجکم مقبول و سعیکم مشکور» می گفتند. اما بی تکلف، ساده، بی ریا و بدون اسراف و تجمل گرایی. حاجی با فراغ بال به حج می رفت با آسودگی هم از سفر می آمد. دیگر نیازی به خرید سوغاتی های گران قیمت نبود. سوغات حجاج آب زمزم و خرمای متبرک و سجاده و تسبیح های یادگاری بود. کسی در هتل های گران قیمت و یا تالارهای مجلل ولیمه حج نمی داد و خلاصه همه چیز بوی خدا می داد. گوسفندی به برکت ورود حاجی تهیه می کرند جلوی پایش قربانی می شد و همان اساس پذیرایی از مهمانان بود. اما امروز ولیمه حج وسوغات آن، تشریفاتِ بدرقه و استقبال از خود مناسک هم مهمتر است!! معنویت و صفا جای خود را به اسراف و تبذیر داده و برای یک شب رخ نمایی اثرات یک ماه عبادت و بندگی حاجی را کمرنگ می کنند و معنویت را کاهش می دهند. شکرخدا حج امسال هم باشکوه و جلال برگزار شد و به زودی زائران خانه ی خدا مدهوش از دیدار معبود و سرمست از وصال یار به آغوش خانواده باز می گردند و زندگی را از سر می گیرند. براستی اگر بعد از سفرحج این همه هزینه و ریخت و پاش نشود زیارت خانه خدا قبول نخواهد شد؟ برای حاج آقا و حاجیه خانم کدام مهمتراست؛ رضایت خدا یا رضایت مردم؟! تشریفات حج امروز همگام با تغیییرات زندگی اجتماعی به شدت تغییر ماهیت داده؛ دیگر خبراز حضور نیازمندان و فقرا برسرسفره ها نیست. دیگر حتی فکر اینکه می توان ثواب سفر حج را با صرف کردن هزینه ولیمه، برای امور خیر دو چندان کرد در ذهن کسی خطور نمی کند. انگار هدف اصلی حج را فراموش کرده ایم و اثر معنوی صفا و مروه، مشعر و عرفات را از یاد برده ایم. در صحیفه امام جلد 10 آمده است: «این مستمندها، فقیرها، عیال خدا هستند، اداره باید این‌ها بشوند. فقرا را خدای تبارک و تعالی امر کرده است که اداره‌شان باید بکنیم.» کاش می شد به شکرانه ی ملاقات خدا در حج ابراهیمی برای رضای حق تعالی و اداره محرومین کاری می کردیم و حاجی صفای وجود خود از دیدار معبود را با شادمانی محرومان پیوند می داد و در اداره محرومان نقشی ایفا می کرد. و چه مبارک پیوندی است که خدا و بنده ی خدا را راضی و خشنود می کند.
منو
