علاوه بر این موارد اتفاقاتی همچون تحریم، فتنه و … را هم اضافه کنید تا به یاد آوریم که چه بر سر ملت و کشور نیامده است. البته قاعدتاً همه این موارد به دشمن داخلی و خارجی بر نمی گردد و نقش خواص بی بصیرت، مدیران نالایق، ژن های خوب، تبعیض، رانت، اختلاس و افرادی که بر سر سفره انقلاب نشستند و نمکدان شکستند در جای خود محفوظ است. اما آن چه در کشور می گذرد هیچ کدام دلیل ناامیدی نیست. این که عده ای خیلی برای سیاه نمایی هیجان زده اند و دلشان می خواهد به خاطر شرایط کنونی حال مردم را خراب تر کنند هیچ گونه توجیه عقلانی و منطقی ندارد. مردمی که زیر آتش دشمن توسعه و پیشرفت کشور را متوقف نکردند، به زندگی خود ادامه دادند، ازدواج کردند، جش تولد و مهمانی داشتند و خلاصه در برابر دشمن اظهار ضعف و بدبختی نکردند چرا باید با این اتفاقات همه چیز را متوقف کنند. اسمش را اعتراض، اغتشاش یا هر چیز دیگری هم که بگذارید، یا به این و آن تهمت بزنید و «کار خودشان است» را تکرار کنید بازهم چیزی تغییر نمی کند تا زنده ایم باید زندگی کنیم، مبارزه کنیم و در مسیر پیشرفت کشور متحد و یکدل باشیم. «سرود ملی نخوانید، بعد از موفقیت شادی نکنید، به جام جهانی نروید و خلاصه، ژست بدبختی به خود بگیرید و …» را به غلط نماد شرافت و همدلی با مردم تفسیر می کنند و هر کسی که رنگ زرد و زار تری به خود گرفت و با بغض در گلو صحبت کرد و سعی در تلقین ناامیدی و بدبختی به ملت داشت را مردم دار و شریف خواندن دیگر آخر دشمنی با ملت است. انسان باید در هر حالی به آینده امیدوار باشد و در راستای اهداف متعالی اخلاقی و انسانی امیدوارانه، خالصانه و راغبانه تلاش کند تا زندگی را معنا بخشد. شک نداریم که این زمستان هم می گذرد و رو سیاهی به زغال می ماند و ایران اسلامی سرافراز و سربلند به حیات خود ادامه خواهد دارد. امید و تلاش دو بال کمال انسانی است که احدی حق ندارد آن را از ملت بگیرد.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 29 آبان 1401، شماره 3814
