اما شرایط او فرق داشت چون هم پول بسیاری در جیبش بود و هم تیتر و عکس یک بسیاری از مجله ها و روزنامه ها. اما مسئولان و کادر فنی آبی ها و حتی خانواده اش در کنترل جدی او کاری انجام ندادند تا جایی که وی الان یک با تار مرز مردن هم پیش رفته است. تجربۀ تلخی که اگر کمی تدبیر به خرج دهد می تواند تا پایان عمر برایش کافی باشد که بداند این گونه تاختن نهایتش باختن است و ره به جایی نمی برد. وقتی از فوتبال حرفه ای فقط پرداختی های نجومی و غیر متعارفش را یاد گرفته ایم و سخت افزار و نرم افزار و از همه مهم تر مدیریت حرفه ای فوتبال را نداریم کار به جایی می رسد که ستارۀ درخشان فوتبالمان به جای این که در میانۀ میدان رخ نمایی کند روی تخت بیمارستان می افتد و دلمان را آزرده می کند. نمی دانم وقتی قائدی برگردد چه اتفاقی در انتظار اوست. اما این مسأله به خوبی روشن است که این گونه نگاه همراه با بی مسئولیتی از سوی مدیران باشگاه در نگهداشت جوانانش نه تنها اثری در هدایت او ندارد بلکه سبب تداوم این نوع اتفاقات و شاید تسری اش به دیگر بازیکنان شود. با دو تا دریبل زدن و حرکت تکنیکی کسی ستاره نمی شود. ستاره آن هایی هستند که قبل از هر چیز ظرفیت رفتاری و اخلاقی متناسب با پیشرفت را دارند. وقتی بازیکنی خصوصاً برای سرخابی ها جذب می شود اول به او بفهمانید که کجا قرار گرفته و از او چه می خواهند نه اینکه خودتان از او جوگیرتر بشوید. به فوتبال کاری ندارم. انسانیت حکم می کند مسئولیت پذیر باشیم.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ دوشنبه 16 بهمن 1396 شماره 5951
