اول: مدتي است با فرم بيني‌ام مشکل پيدا کردم! وقتي در اتوبوس يا تاکسي فردي را با بيني عمل کرده مي بينم با خود مي‌گويم: مي‌شه من هم يک روز چسبي روي بيني‌ام بگذارم و به همه بگويم عمل کرده ام! فکر عمل زيبايي، دغدغه شب و روزم شده از تبليغات ماهواره گرفته تا مجله و روزنامه، هر جا مطلبي در اين خصوص باشد نگه مي دارم. نمي‌دانم نامش را چه بگذارم؛ کمبود اعتماد به نفس، مدگرايي و يا شايد اينکه نمي خواهم پيش دوستانم کم بياورم!
دوم: هر زمان مقابل آينه مي‌ايستم يا يکي از عکس‌هاي خود را نگاه مي‌کنم، نفسم بند مي‌آيد و از ديدن خودم متنفر مي‌شوم. من شخصي را مي‌بينم که با تصوراتم فرق دارد و کاملاً برايم بيگانه است. بيشتر اوقات فکر مي‌کنم زير چشمانم گود افتاده يا برعکس دو کيسه سياه و کبود در زير آن قرار گرفته است. من از شکل بيني خودم هم متنفرم، زيرا بسيار بزرگ و گوشتي است و بخش زيادي از صورتم را گرفته. متاسفانه نيمه راست صورت من هم تفاوت زيادي با نيمه سمت چپ دارد؛ به همين دليل هنگامي که در کنار دوستانم راه مي‌روم، مدام در طرفي قرار مي‌گيرم که آنها قسمت راست صورتم را ببينند.
سوم: لب‌هاي من بسيار باريکند و نيمه بالايي آن تفاوت زيادي با نيمه پاييني دارد. از همه بدتر تمام صورت من را جوش پوشانده و لکه‌هاي زشت اطراف آن را فرا گرفته است. با وجود آنکه چند کيلو کمبود وزن دارم اما شروع به رژيم گرفتن کردم، زيرا تصور مي کنم پاهايم بسيار چاقند و شکم بزرگي دارم. براي چند سال سعي کردم تا حد ممکن در خانه بمانم و در مقابل چشم مردم قرار نگيرم!
و…
اين چند مثال و صدها نمونه ديگر گواهي براي يکي از مسائلي است که اين روزها به عنوان آسيب اجتماعي در بسياري از شهرهاي کشور مشاهده مي کنيم و آن روند رو به رشد جراحي هاي زيبايي است. اين مسئله که پيشتر در ميان دختران و زنان جوان رواج داشت رفته رفته در بين پسرهاي جوان و نوجوان نيز شيوع يافته تا حدي که کشور ما را به يکي از رکوردداران جراحي زيبايي در جهان تبديل نموده است. اين در حالي‌است که در ساير کشورها اغلب اين گونه جراحي ها به درمان مربوط مي شود ولي در جامعه ما حتي افرادي که نياز به جراحي پلاستيک ندارند، با هدف زيباتر شدن زير تيغ جراحي مي روند. به بيان ساده تر افراد زيادي در جامعه به دليل چشم و هم چشمي و يا تحت تأثير تبليغات برخي رسانه ها و شبکه هاي ماهواره اي از خود تصور نامطلوبي دارند و احساس مي کنند از شکل ظاهري مناسبي برخوردار نيستند. لذا در اين شرايط زيبايي ظاهري بر همه چيز اولويت پيدا مي‌كند و ايمان، تقوا، پاكدامني، صداقت و صميميت و هرآنچه كه به عنوان فضايل اخلاقي شناخته مي‌شود به دليل رواج رفتارهاي ناپسند در جامعه، كمرنگ شده و پديده ديگري جايگزين اين فضايل مي‌شود و يك جوان براي جلب توجه ديگران و زيبايي بيشتر به عمل جراحي اقدام مي کند. حتي در مواردي ديده شده افراد براي تامين هزينه هاي چنين عملي مجبورند زير بار قرض رفته يا با اعضاي خانواده درگيري پيدا کنند ولي باز هم حاضر نيستند از انجام عمل انصراف دهند.توهم خودزشت پنداري، اصلي ترين دليل گرايش افراد به جراحي هاي زيبايي است و اين توهم باعث مي شود بسياري از زنان و درصد کمتري از مردان به غلط تصور کنند با جراحي پلاستيک زيباتر خواهند شد. بيشتر کساني که دربه‌در به دنبال يک جراح ماهر مي‌گردند تا شکل بيني‌شان را زيباتر و امروزي‌تر کنند و همچنين بيشتر کساني که به کمک ساير شيوه‌هاي مدرن جراحي، دستي به صورت و هيکل‌شان مي‌برند تا ظاهرشان را شيک‌تر و به‌روزتر کنند، فقط از کمبود زيبايي در رنج نيستند. بلکه به اعتقاد روانشناسان بيشتر اين افراد کساني هستند که عزت نفس و اعتماد به نفس پاييني دارند و در پي دستيابي به تاييد نظر ساير افراد جامعه و جايگاه اجتماعي هستند؛ در حالي که اين جايگاه حاصل توهم ذهني آنان است و نتيجه عملي و کاربردي براي آنها در جامعه ندارد. “توهم خود زشت پنداري” در کنار ناهنجاري و سندرم “خود نمايشي” باعث مي شود که اين افراد از نگاه ديگران به خود لذت ببرند، اکثر آن ها از نظر رواني و رفتاري دچار کمبودهاي عاطفي و تربيتي مي باشند و براي پر کردن خلاءها و کمبودهاي خود دست به اين گونه حرکات مي زنند و نشان دادن زيبايي ظاهري راهي براي جبران کمبود عاطفي آنان است.
جراحي هاي زيبايي به يك مد اجتماعي تبديل شده که مواردي همچون گرايش اغلب جوانان و نوجوانان به آن و پايين آمدن سن اين نوع جراحي ها نيازمند آسيب شناسي است. در اين ميان، نقش خانواده ها، نهادهاي مسئول و رسانه هاي جمعي افزايش پيدا مي کند تا با فرهنگ سازي جلوي افزايش آن را گرفته و تا از اين ديرتر نشده، ارزش هاي شخصيتي افراد را جايگزين ارزش هاي ظاهري نمايند. رسانه‌ها با تبليغات گسترده پيرامون جذابيت‌هاي ظاهري زنان و مردان، روزبه‌روز افراد بيشتري را به اين احساس دچار مي‌کنند که غيرجذاب و بدقيافه هستند، در حالي که واقعيت اين‌طور نيست و اين تنها توهم خودزشت پنداري است. کلام آخر اين که جوانان در جامعه بايد به حدي از بلوغ رفتاري برسند که زيبايي ظاهر را اولويت خود در زندگي قرار ندهند زيرا زيبايي ظاهر ماندگار نيست. بلکه آنان بايد زيبايي را در رفتار و سيرت خود جستجو نمايند.
موضوع: جراحي زيبايي و سندرم خود نمايشي
نویسنده: مهدی یاراحمدی خراسانی
تاریخ: 1393/06/10
منبع: روزنامه رسالت – روزنامه صبح ایران – شماره 8187
http://www.resalat-news.com/Fa/?code=183489
www.resalat-news.com/Uploads/Pdf/884735.pdf
