علاوه بر این در هر محفل و محیطی قرار می گیرند درباره آن امر صحبت کرده و این تلخی و ناامیدی را به دیگران نیز انتقال دهند تا به گونه ای دلشان آرام بگیرد. عده ای دیگر شورش را درآورده اند و از هر رسانه بیگانه ای بدتر و گسترده تر به دنبال القای اراجیف هستند و در دل مردم تردید، ترس، یأس ایجاد می کنند و تلاش بی وقفه ای برای ایجاد حس بدبختی در مردم دارند. البته قاعدتاً منظور من این نیست در زندگی، کشور و جامعه ما همه چیز گل و بلبل است و سرجای خود قرار دارد و اوضاع به سامان و وفق مراد است بلکه می خواهم بگویم از این همه سیاه نمایی و ایجاد حس نامطلوب در مردم چه چیزی عاید کشور می شود. اگر منظور آگاهی بخشی باشد که همه آحاد جامعه کمابیش از مشکلات خبر دارند و با آن دست و پنجه نرم می کنند پس این گونه رفتارها یک نوع بیماری روانی است که فرد می خواهد از این طریق یا برای دردهای خود همدرد، همدل و یا شریک پیدا نماید و یا به گونه ای شاید برای خودش از این کار آرامشی تصور می نماید. مرجفون به کسانی می گویند که با ارجاف و نشر شایعه و خبر‌های بد و نگران کننده در جامعه، محیط زندگی و در میان مردم، دلهره و اضطراب ایجاد می‌کنند و بیشتر جنبه خاصی از این معنا یعنی نوعی ایجاد بی نظمی، اغتشاش و تشنج آفرینی و یا حتی کمک عامدانه به دشمنان خارجی به ذهن تبادر می‌کند و در این تطبیق، جامعه هدف این دسته از مرجفون، عموم جامعه است و با این نگاه، گروهی که مصداق این تعبیر قرآنی هستند عبارتند از: اضطراب آفرینان، اغتشاش گران و شایعه سازان؛ که نتیجه تلاش آن ها به شکل مستقیم سبب جدا شدن مردم از نظام اسلامی و بدون پشتیبان شدن حکومت می گردد. کشور ما در زمینه های مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مشکلات فراوانی دارد. سو مدیریت، تحریم های ناجوانمردانه، کرونا، فساد اداری و مالی، روحیه تشریفاتی و تجمل گرایی تنها بخشی از عوامل بروز این مشکلات است اما هیچ یک دلیل نمی شود که به خودمان اجازه دهیم حال مردم را خراب کنیم و به گونه ای آب به آسیاب دشمن بریزیم. مطالبه گری و نقد منصفانه و در چارچوب اخلاق و خرد امری طبیعی و مناسب است که می تواند سبب رشد و بالندگی جامعه شود اما سو نیت عده ای از بیماردلان که تنها قصد به رخ کشیدن سیاهی ها و کاستی های جامعه و بزرگ نمایی آن در ذهن مردم را دارند به هیچ وجه پذیرفته شده نیست. باید مراقب باشیم ما خود جزیی از این چرخه نباشیم و هر آن چه به دستمان می رسد را برای دیگران ارسال نکنیم و یا در معرض دید عموم قرار ندهیم. اگر امید بخشی و القای حس مثبت در جامعه و تقویت نقاط مثبت در کنار انتقاد منصفانه و آگاهانه قرار بگیرد قطعاً اثرات بسیار مطلوب تری برای جامعه و پیشرفت آن در پی خواهد داشت. به یاد داشته باشیم این کشور متعلق به همه مردم است که باید هر یک سهم خود را در رشد و بالندگی کشور بپردازند.
منبع: هفته نامه نخست، 6 مرداد 1401، شماره 929
