و چه مستحباتی در اولویت قرار دارد؟ متأسفانه عده ای هستند که نگاه درستی به آموزه های دینی ندارند و در ذهن خود می پندارند که کار خیر فقط و فقط در خواندن مکرر ادعیه و یا نمازهای مستحبی خلاصه گردیده است که گاهی حتی تبدیل به عادت هایی می شود که در آن خلوص و توسل کافی نیز وجود ندارد. اما واقعیت این است هر چیزی در اندازه ی خود و در جای خود اهمیت و ضرورت دارد. دین مناسکی دارد که همه ی دیندارها و مومنین به میزان صلاحیت و ظرفیت خود بدان عمل می کنند. اما مهم تر از این مناسک روح حاکم بر اعمال است که در مواردی همچون؛ نیت، اخلاص، صداقت، کمک به خلق و … تجلی می یابد. جامعه امروز ما درگیر مشکلات فراوانی در زمینه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و … است. که هر یک به نوعی عده ی قابل توجهی از مردم را گرفتار ساخته است. چه خوب است آن هایی که نگاه خیرخواهانه و همراه با محبت و مودت با مردم دارند و در بزنگاه های زندگی آحاد جامعه کنار آن ها حضور یافته و نسبت به حل مشکلات و مسائل مردم از خود تعصب و غیرت نشان داده و آن ها را کمک می نمایند. بی خیالی نسبت به مردم یکی از مهم ترین ویژگی های زندگی امروزی شده است. به ما چه ربطی دارد همسایه ما گرسنه است، فامیل ما مشکلی دارد، آشنا یا همکارمان گرفتاری دارد و… مجموعاً گفتاری است که با روح دین و ادبیات رفتار آزادگی تناقض دارد. به طور قطع زندگی همه ما به هم ربط دارد و خیر و شر اوضاع و احوال ما دامنگیر دیگران نیز می شود پس چه چیزی از این مهم تر وجود دارد که یکدیگر را درک کنیم، از اوضاع و احوال هم با خبر باشیم و در کمی ها و کاستی ها، مشکلات و مسائل، فتنه ها و آسیب های زندگی دیگران در کنار آن ها حضور داشته باشیم و متعصبانه و راغبانه به آن ها کمک کنیم. این هم یک فرمان الهی و دینی است و هم رفتاری که منبعث از روح بلند و انسانیت و آزادگی است. مگر می شود انسان شب سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد؟ خودش چندین واحد خالی داشته باشد و برادر یا خواهر یا فردی از عناصر فامیل او بخاطر اجاره های سنگین هشتش گروی نه باشد. و بسیاری دیگر از این جنس مسائل که امروز گریبان جامعه را گرفته است وجود دارد. مدیران نیز همانند سایر مردم و شاید بسیار بیشتر از آن ها در این توصیه مهم باید خود را دخیل بدانند و از جایگاه و مسئولیتی که به عنوان امانت در اختیار آن ها قرار داده شده است حداکثر بهره برداری را برای کمک به خلق و جامعه انسانی بنمایند. مدیری که مردم را ولی نعمت خویش بداند و برای خدمت به جامعه خود را مکلف و موظف، از هیچ کوششی برای رفع مشکلات آن ها فروگذار نخواهد کرد. و قطعاً خدای عادل و مهربان که شاهد همه رفتارها و گفتارهای ماست این خدمتگزاری را می بیند و پاداش نیکوکاران را چند برابر خواهد داد. و چه زیباست که انسان ها کار یکدیگر را راه بندازند و در فراز و نشیب های زندگی هم را یاری نمایند.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 27 مرداد، شماره 931
