امر مهمی که علاوه بر آسیب رساندن به مناسبات اجتماعی سبب تفرقه و فاصله افتادن شدید بین نسل ها نیز گردیده است. دلیل این مهم عوامل متعددی است که شاید یکی از مهم ترین آن ها توسعه بی حد و مرز ارتباطات مجازی و شبکه های اجتماعی نت محور است که سبب گردیده انسان ها به صورت توهم آمیزی احساس آگاهی و باخبر بودن داشته باشند. شاید برخی از تنش های اجتماعی که به بروز بحران هایی در سطح کشور نیز می انجامد را نیز بتوان به همین بی خبری از حال هم و عدم گفت و گوی متقابل نسبت داد. امروزه یکی از راه کارهای مهم مشاوران حوزه خانواده برای دوام و بقای بنیان کوچک ترین نهاد اجتماعی افزایش سطح ارتباط گروهی، کار تیمی و گفت و گوی مستمر بین اعضای خانواده است. امری که شاید خیلی ساده به نظر برسد ولی فقر آن سبب عدم باخبری اعضای خانواده از یکدیگر و بروز بحران هایی گردیده که پیامد عمده آن گسترش طلاق است. دامنه تغییرات محیطی بسیار زیاد است و گسترش سرعت فناوری و تنوع امور اجتماعی سبب گردیده است علایق و سلایق افراد بسیار متفاوت از یکدیگر باشد پس اگر می خواهیم جامعه ای آرام و در حال پیشرفت داشته باشیم باید ضمن آگاهی از علاقه مندی های عموم مردم و احترام نسبت به آن ها زمینه های وحدت را کشف کرده و نسبت به توسعه آن اقدام نماییم. متأسفانه در کشور ما آیین گفت و گو به رسمیت شناخته نشده است و حتی بدتر این که برخی افراد به آن ماهیت سیاسی داده اند اما قاعدتاً گفت و گو یک پدیده ی فرهنگی و اجتماعی است، که مسلماً عوامل مختلف سیاست، اقتصادی و … می توانند بر این پدیده ی فرهنگی تاثیر بگذارد و آن را تحت تأثیر قرار دهند. علاوه بر آن چه ذکر شد و غیر از تاثیرگذاری این عوامل، باید پرسید کدام عامل است که این چنین، یک فرهنگ پر قدرت را به مسیری کشانده است که با همه ی عظمت، مردم روشی را بر می گزینند که به گفتن و شنیدن و توسعه درک متقابل ختم نمی شود؟ اگر گفت و گو بر پایه سه شرط اساسی «صداقت، صراحت و احترام» و به صورت هدفمند باشد قطعاً می تواند سو برداشت ها و سوتفاهم را را تا حد زیادی کاهش دهد و زمینه ایجاد علاقه مندی های مشترک را فراهم آورد. البته تنها این سه شرط برای گفت و گو کافی نیست. بلکه معلومات و دانش، تجربه و مهارت ، دقت، ارزش نهادن بر مخاطب و گوینده، آستانه تحمل بالا ، و……نیز لازم دارد. هدف گفت و گو روشن‌گری دو طرف و فهم متقابل و رفع سوء تفاهم است. نقطه مقابل گفت و گو سکوت و یا مونولوگ نیست. گفت و گو یک صفت انسانی است که در طی آن دو طرف ماجرا به تعالی و رشد و پیشرفت می رسند یک دیگر را تکمیل می کنند. هم افزایی می کنند و هر دو طرف احساس می کنند که دارند چیزی به دست می آورند بدون این‌که چیزی از دست بدهند.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 21 مهر 1401، شماره 938
