خلاصه كتاب: موقعیت جغرافیایی:کشور مالزی در جنوب شرقی آسیا ، بین دریای چین جنوبی و دو اقیانوس آرام و هند ، واقع شده است. کشور مالزی با وسعتی در حدود 329،485 کیلومتر مربع، شصت وهفتمین کشور وسیع دنیاست و حدود یک پنجم ایران وسعت دارد. ایران با وسعت 1648000 کیلومتر مربع ، هجدهمین کشور وسیع جهان است. کشور مالزی از دو قسمت کاملاً مجزا ی مالزی غربی و شرقی ، و سیزده ایالت تشکیل شده است، که یازده ایالت به مالزی غربی و دو ایالت به مالزی شرقی اختصاص دارد.
انتشارات :آفتاب هشتم
چاپ اول 1389
مالزی
نام رسمی: مالیژیا، مالزیا
نام محلی: مالزیا
نام پیشین: مالایا، یعنی سرزمین مالایی
پایتخت: کوالالامپور، (پایتخت اداری این کشور شهر پوترا جایا است.)
نوع حکومت: مشروطه، حکومت سلطنتی فدرالی با دو مجلس قانون گذاری
رئیس حکومت: پادشاه ، (هریک از سیزده استان مالزی، یک سلطان دارد.)
رئیس دولت: نخست وزیر
نحوه ی اداره ی کشور : فدرال(شامل 13 ایالت و دو منطقه ی فدرال)
تاریخ استقلال: 13 اوت 1957
موقعیت جغرافیایی:
کشور مالزی در جنوب شرقی آسیا ، بین دریای چین جنوبی و دو اقیانوس آرام و هند ، واقع شده است. کشور مالزی با وسعتی در حدود 329،485 کیلومتر مربع، شصت وهفتمین کشور وسیع دنیاست و حدود یک پنجم ایران وسعت دارد. ایران با وسعت 1648000 کیلومتر مربع ، هجدهمین کشور وسیع جهان است.
کشور مالزی از دو قسمت کاملاً مجزا ی مالزی غربی و شرقی ، و سیزده ایالت تشکیل شده است، که یازده ایالت به مالزی غربی و دو ایالت به مالزی شرقی اختصاص دارد.
آب و هوا:
مجاورت کشور مالزی با خط استوا و دریاهای مختلف سبب شده هردو بخش این کشور(مالزی غربی و شرقی)آب و هوایی گرم، مرطوب و پر باران داشته باشند.
بادهای موسمی شمال شرقی که از ماه اکتبر(مهر)تا مارس (اسفند) در سرتاسر دریای چین جنوبی می وزد، باعث بارش باران های شدیدی در سواحل شرقی مالزی ، ساراواک و صباح می شود.
جمعیت:
طبق آمار ، در سپتامبر 2008 ، جمعیت مالزی، حدود 27730000 بوده است. این کشور از نظر جمعیت ، چهل و سومین کشور جهان است . بیش از هجده میلیون از این تعداد، در بخش شبه جزیره ای زندگی می کنند. تقریباً نیمی از جمعیت مالزی ، مالایی هستند، حدود یک سوم چینی، نه درصد هندی و بقیه متعلق به گروه های مختلف هستند. در ایالت ساراواک ، حدود چهل درصد از مردم به اقوام بومی تعلق دارند.
تراکم جمعیت:
رشد جمعیت در مالزی شرقی ، نسبتاً بالا است. تراکم جمعیت در مالزی شرقی ، بیشتر در نواحی ساحلی و اطراف رودخانه هاست و قسمت های تپه ای و مرتفع داخلی کشور ، جمعیت اندکی دارد. آمارهای مربوط به مالزی غربی، تغییرات قابل توجهی به سوی بهبود وضعیت بهداشتی نشان می دهد و به همین دلیل، رشد جمعیت افزایش یافته است؛ ولی میزان رشد سالیانه ی جمعیت ایالت صباح و ساراواک به نحو چشم گیری بیش از مالزی غربی است.
اقوام و نژادها:
مالزی، کشوری چند ملیتی است که در آن ، نژادها و ملیت های گوناگون با فرهنگ ها و زبان های متنوع با هم در آمیخته اند. موقعیت این کشور به عنوان گذرگاه اصلی آب های جنوب شرقی آسیا موجب شده است اقوام و نژادهای گوناگون از نقاط مختلف آسیا در این کشور گردهم آیند. مردم مالزی را به چند روش می توان تقسیم بندی نمود.
روش اول:
1. گروه بومی پوترا:
این واژه که به معنی پسران خاک است به مردمی اطلاق می شود که فرهنگ بومی دارند، مانند نژاد مالایی، اقوام اورنگ اصلی در شبه جزیره ی مالزی و قبایل بومی ساراواک و صباح ، با توسعه و گسترش سریعی که در سال های اخیر در مالزی روی داده است، افراد بومی ، سهم خود را در توسعه ی اقتصادی کشور افزایش داده اند.
2. گروه غیر بومی پوترا:
این گروه ، شامل نژادهای چینی ، هندی و سایر اقلیت های نژادی مثل سریلانکایی، اروپایی-آسیایی (اروسیایی) و اروپایی ها است. تعداد زیادی از چینی ها و هندی ها در قرن نوزهم برای اقامت به مالزی آمدند ؛ زیرا سیاست های تجارت آزاد بریتانیا در تنگه های مستعمراتی باعث افزایش سرعت توسعه ی اقتصادی در کشور شده بود.
روش دوم:
1. نژاد مالایا، مالایی
اقوام مالایی در حدود سه هزار سال پیش در کامبوج ، شبه جزیره ی مالی و دریاهای جنوبی زندگی می کردند. این اقوام که در حال حاضر ، هم در بخش شبه جزیره ای و هم در قسمت جزیره ای مالزی زندگی می کنند، بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند و از نظر سیاسی ، مهم ترین گروه در کشور هستند. آنها زبان و فرهنگ مشترک دارند و به شدت به دین اسلام پای بندند. در مالزی ، افراد مالایی، برتری خاصی دارند ؛ به طور مثال برای تأسیس شرکت ، وجود یک شریک مالایایی ، الزامی است.
2. اورنگ اصلی
قبل از اینکه اقوام مالایی به این کشور مهاجرت کنند، در بخش شبه جزیره ای مالزی، اجداد گروه های مختلفی زندگی می کردند که در حال حاضر به همه ی آنها اورنگ اصلی ، یا ساکنان اولیه می گویند. جمعیت این گروه ، کم است و از لحاظ قومی به گرو ه های زیر تقسیم می شوند:
1. گروه سمانگ:
که قدیمی ترین گروه در مالزی هستند؛ آنها شکارچیان چادنشینی بودند که در مناطق کوهستانی به طور سنتی زندگی می کردند و پناهگاه های موقت خود را از نی خیزران و برگ درختان درست می کردند.
2. اقوام سنویی و مالایی های اولیه:
بعداً به این کشور آمدند . بسیاری از آنها به رزاعت ، ماهی گیری و شکار می پرداختند.
3. چینی ها :
سیل عظیمی از چینی ها در قرن نوزدهم به کشور مالزی سرازیر شدند. بعضی از آنها به عنوان پناهنده وارد این کشور شدند و برخی بعنوان کارگر برای کار در معادن قلع یا تجارت ، قدم به این کشور گذاشتند. در حال حاضر، چینی تبارها کنترل بسیاری از امور تجاری و صنعتی این کشور را در دست گرفته اند و حدود یک سوم کل جمعیت کشور مالزی را تشکیل می دهند.
4. هندی ها:
در قرن نوزدهم ، امپراطوری بریتانیا تعداد زیادی از اقوام هندی را برای کار در کارخانه های پلاستیک سازی، ساختن جاده ها و خطوط راه آهن ،از جنوب هند به این کشور آورد؛ البته سال ها پیش از این نیز تعدا د کمی از هندیان مسلمان برای تجارت پارچه به این کشور آمده بودند . هندو ها(اهالی جنوب هند)در هریک از مستعمرات هندی در کشور مالزی، معابدی بنا کرده اند. اقوام هندی با فرهنگ و آداب و رسوم خاص خود، تأثیراتی در مالزی گذاشته اند؛ از جمله آشپزی هندی تأثیر زیادی بر انواع غذاها و شیوه های آشپزی در کشور مالزی گذاشته است.
زبان:
زبان رسمی این کشور زبان ملایو یا باهاسامالزیا است که در سیستم آموزشی و کلیه مکاتبات کشور از آن استفاده می شود، اما زبان انگلیسی نیز که از زمان سلطه ی انگلیسی ها در مالزی رواج یافته است به صورت گسترده در محاورات و نیز برای برقرا ری ارتباط بین نژادهای مختلف در سراسر مالزی به کار می رود. نکته ی قابل ذکر آن که در مالزی، بسیاری از کلمات انگلیسی با املایی متفاوت از آنچه متداول است، نوشته می شود. سایر زبان ها مانند ماندارین(زبان چینی رسمی)، پنجایی(هند و اروپایی)و تامیل نیز در مالزی متداول است. زبان هایی که در مدارس آموزش می دهند، شامل زبان باهاسامالزیا ، انگلیسی ، چینی یا تامیل است که بستگی به موقعیت مرکز آموزشی دارد؛ اما آموزش زبان مالایی و انگلیسی در تمام مدارس ، اجباری است.
خط:
با ظهور اسلام در قرن چهاردهم میلادی در مالزی ، مردم این کشور با خط جاوی آشنا شدند و برخی واژه های عربی و فارسی به واژگان آنها افزوده شد.
مذهب:
در کشور مالزی، با وجود تنوع قومی ، ادیان مختلف مانند: اسلام، بودایی، هندو و مسیحیت رواج دارند؛ اما بر طبق قانون اساسی فدرال ، مذهب رسمی کشور مالزی، اسلام است و اکثریت مردم این کشور ، پیرو دین اسلام هستند. مردم با ادیان مختلف در هر قسمت از این کشور، آزادی کامل دارند و حق قانونی آنها است که مراسم مذهبی خود را انجام دهند. وجود معابد مذهبی گوناگون در این کشور، خود بیانگر این واقعیت است . تقریباً همه ی مذاهب مهم دنیا در این کشور وجود دارد که نشان دهنده ی جمعیت چند نژادی در این کشور است.
اسلام:
سابقه ی ورود اسلام به منطقه ی جنوب شرقی اسیا به قرن ششم و به شبه جزیره ی مالایا در قرن چهاردهم میلادی باز می گردد. اهمیت اقتصادی این منطقه باعث جلب تاجران مسلمانان ایرانی و عرب به این کشور شد؛ به طوری که به تدریج با افزایش تعداد مسلمانان ، افراد بومی با این دین آشنا شدند و ضمن پذیرش آن، خود به ترویج این مذهب جدید پرداختند. گرچه دین اسلام در این کشور به عنوان مذهب افراد بومی(مالایی ها) شناخته می شود؛ اما تعداد قابل ملاحظه ای از افراد غیر بومی (غیر مالایی) از جمله هندی ها، چینی ها، اقوام کاردازان و سایر قبایل بومی نیز در مالزی شرقی ، پیرو دین اسلام هستند. مسلمانان بزرگ ترین گروه مذهبی را در این کشور تشکیل می دهند. وجود صدها مسجد بزرگ و کوچک و برگذاری مراسم اسلامی، حضور چشم گیر بانوان محجبه و بسیاری موارد دیگر ، نشان از جامعه ای از مردم مسلمان با آداب و رسوم خاص شرق آسیا وقرن بیست و یکی در این سرزمین دارد. بر اساس آمار، حدود شصت درصد جمعیت مالزی را مسلمانان تشکیل می دهند. طبق قانون اساسی ، پادشاه، نخست وزیر و حاکمان ایالات مالزی باید مسلمان باشند؛ ولی اعضای کابینه لزوماً پیروان اسلام نیستند و می توانند از میان اقلیت های غیر مسلمان نیز باشند.
آیین بودا:
مذهب بودا بعد از اسلام بیشترین پیرو را در کشور مالزی دارد.گرچه پیروان آیین بودا چینی ها هستند، اما اغلب مهاجران تایلند، سریلانکا و برمه که در این کشور زندگی می کنند نیز پیرو این مذهب هستند.
آیین هندو:
آیین هندو در طول دو مرحله وارد کشور مالزی شد. مرحله ی اول ، دوران هندوهای اولیه در قرن پانزدهم (پیش از ورود اسلام) بوده، که قبایل هندو آن را بنیاد نهاده اند و ارتباط اندکی با آیین بودای کنونی دارد؛ مرحله ی دوم ، آیین هندوی برهمن های اشرافی آن دوران بود که مذهب طبقه ی اشرافی محسوب می شدند. امروزه نشانه های این شکل از آیین هندو تنها در بعضی از جنبه های زبان و ادبیات مالایی باقی مانده است.
مسیحیت:
نخستین بازرگان و مسافران اروپایی که برای سفر به چین از تنگه های ملاکا می گذشتند، دین مسیح را وارد این کشور کردند. سلطه ی استعمارگران پرتغالی درسال 1511 ، هلندی ها در سال 1641 و انگلیسی ها در سال 1786 ، منشاء اصلی ورود مسیحیت به این کشور محسوب می شود.
سایر ادیان:
از میان ادیان دیگری که در کشور مالزی پیروانی دارد می توان نائوئیسم، آنیمیسم وآیین کنفسیوس را در میان چینی ها نام برد.
مساجد معروف در مالزی:
مسجد جامع:
یکی از مشهورترین مساجد مالزی است که در کوالالامپور و در محل تلاقی دو رودخانۀ کلانگ و گومباگ
مسجد ایندیا:
این مسجد که با مسجد جامع کمی فاصله دارد، به سبک هندی- اسلامی ساخته شده است.
مسجد نگارا:
این مسجد که به آن مسجد ملی هم می گویند، از برجسته ترین مساجد کوالالامپور است که در مرکز شهر و نزدیک ایستگاه راه آهن واقع است.
پرچم و سرود ملی:
پرچم مالزی معروف به جالور گمیلانگ یعنی “نوارهای شکوه و افتخار”زمینه ای با چهارده نوار به رنگ های سفید و قرمز به صورت یک درمیان دارد. بر روی مربع کوچک آبی رنگی در بالای پرچم، گوشه ی سمت چپ آن، یک هلال و یک ستاره ی چهارده پر ، معروف به بینتانگ پرسکوتوان (ستاره ی فدرال) قرار دارد. چهارده نوار، با عرض یکسان، بیان کننده ی موقعیت و اعتبار یکسان سیزده ایالت مالزی و دولت فدرال است. چهارده گوشه ی ستاره نیز بیان کننده ی اتحاد و یکپارچگی بین ایالت هاست. هلال ، نشان دهنده ی دین اسلام- مذهب رسمی کشور- است. رنگ زرد ستاره و هلال ، رنگ سلطنتی حاکمان مالزی است. مربع آبی، مظهر اتحاد مردم مالزی است. پرچم مالزی که اولین بار در شانزدهم سپتامبر 1963 بر افراشته شد، از پرچم فدراسیون مالایا به وجود آمده است. بعد از اینکه بریتانینا یازده ایالت مالایا (مالزی) را به یک ایالت واحد تبدیل کرده، تصور داشتن یک پرچم مالی مطرح شد.
قبل از آن هر ایالتی در مالایا پرچمی اختصاصی داشت ؛ درحال حاضر نیز بسیاری از آنها تغییری در پرچم خود به وجود نیاورده اند و در موارد مختلف از آن استفاده می کنند. طراح این پرچم محمد حمزه، معمار 29 ساله بود که در جوهور بارو پایتخت جوهور فعالیت می کرد.
نخست وزیر وقت مالزی ، ماهاتیر محمد در سال 1997 نام جالور گمیلانگ را برای پرچم برگزید تا حرکت کشور را به سمت رشد و موفقیت روز افزون بیان کند.
سرود ملی مالزی را پاک نگاه در سال 2000 سروده است. سرود ملی مالزی “نگاراکو” نام دارد که به معنی “کشور من”می باشد. این سرود در سال 1957 در زمان استقلال فدراسیون مالزی (مالایا)از بریتانیا به عنوان سرود ملی انتخاب شد. آهنگی که در ابتدا از آن استفاده می کردند، مربوط به سرود ایالتی پراک بود.
فرهنگ و آداب و رسوم:
فرهنگ اصلی کشور مالزی ، فرهنگ ساکنان اولیه ی آن یعنی افراد قوم مالایو است که هنوز از برتری نسبی برخوردار است. از قرن نوزدهم به بعد ، با ورود گروه های مهاجر، به خصوص چینی ها و هندی ها ، به تدریج چهره ی فرهنگی کشورهای منطقه-از جمله مالزی- از حالت یک دستی خارج شد و به سوی تنوع پیش رفت، به همین دلیل، بافت کنونی فرهنگ مالزی، ترکیبی از فرهنگ های مالایو، چینی، هندی و نیز فرهنگ قبایل بومی متعدد آن است.سایر فرهنگ هایی که تأثیر زیادی بر روی فرهنگ مالزی داشته اند، فرهنگ ایرانی، عربی و اروپایی بوده است.دین اسلام عامل سازنده ی مهمی در شکل دادن به فرهنگ ملی است.
درایام عزاداری ، مسلمانان بومی این سرزمین و مهاجران ، در کوالالامپور درو هم جمع می شوند و مراسم عزاداری با شکوهی برگزار می کنند. مردم مالزی عادت دارند در آیین های مذهبی ، لباس های یک رنگ به تن کنند.فرهنگ مالزی، ارزش زیادی برای رعایت ادب و نزاکت، میانه روی، صلح و ارامش برقراری روابط دوستانه در میان اعضای خانواده ، همسایگان و اجتماع قائل است. مردم مالزی ، افرادی بسیار خونگرم و میهمان نواز هستند.
برخی از آداب و سنت های مردم مالزی:
قبل از ورود به خانه یا مکان های مذهبی، مثل مسجد یا هر پرستش گاه دیگری باید کفش ها را در آورد. در هنگام ورود به مسجد باید پوشیده بود و حجاب را حفظ کرد.رنگ سیاه فقط مربوط به مرگ و مراسم عزاداری است و نباید در مواقع شادی و جشن ها از آن استفاده کرد.
دست کشیدن به سر افراد ، به خصوص افراد سال خورده، از نظر آنها نشانه ی بی نزاکتی است.
جشن ها:
جشن های سنتی چهار گروه اصلی ، اقوام مالایو، چینی ها، هندی ها و قبایل محلی(قومی) مالزی شرقی- که جمعیت مالزی را تشکیل می دهند- بخش مهمی از میراث فرهنگی غنی مالزی به حساب می آیند. اغلب این جشن ها جنبه ی مذهبی دارند؛ اما در مالزی، رسم بر این است که همه ی مردم ، بدون در نظر گرفتن نژاد یا مذهب ، در تمام جشن های مهم شرکت کنند.
جشن های اسلامی:
در مالزی سه جشن اسلامی بسیار بزرگ وجود دارد:
میلاد پیامبر اکرم (ص):
در این روز- که تعطیل رسمی است- در اکثر شهر ها مراسم ویژه ای برگذار می شود که شامل راهپیمایی به رهبری پادشاها و برنامه ی قرائت قرآن است.
عید قربان:
این جشن اسلامی که به زبان مالایو هری رایا حاجی گفته می شود، نشان دهنده ی به پایان رسیدن سفر حج است.
عید فطر:
این عید به زبان مردم مالزی ، هری رایا پواسا خوانده می شود. بزرگان مذهبی با رؤیت هلال ماه نو، به پایان رسیدن ماه مبارک رمضان را به مسلمانان اعلام می کنند. مسلمانان با شادمانی به استقبال این عید بزرگ می روند و مراسم نماز عید را در این روز- که تعطیل رسمی است- به طور دسته جمعی در مساجد برگزار می کنند. مردم ، هفت روز قبل زا عید، خانه های خود را کاملاً تمیز کرده و با چراغ های رنگی تزئین می کنند. این کار برای خوش آمد گویی به فرشتگان است ؛ زیرا آنها عقیده دارند که فرشتگان در این مدت به زمین می آیند. در روز عید فطر ، پادشاه ونخست وزیر، با مردم دیدار می کنند و از مردم پذیرایی می شوند. جشن های اعیاد در مالزی ، روزهای طولانی با مراسم مختلف ادامه دارد؛ به طور مثال ، جشن ها و مراسم عید فطر تا یک ماه ادامه دارد.
تعطیلات ملی:
درجامعه ی چند نژادی و چند مذهبی مالزی، تعطیلات متعددی وجود دارد که برخی از مهم ترین آنها عبارتند از:
• سال نوی چینی ها(معمولاً در ماه ژانویه/ فوریه)
• عید پاک: این روز در مالزی شرقی ، تعطیل رسمی است .(ماه مارس / آوریل)
• روز وساک: در اغلب ایالات مالزی، تعطیل رسمی است.(در ماه آوریل/ می)
• میلاد پیامبر اکرم (ص)
• جشن چراغ ها:(ماه جولای/آگوست)در اکثر ایالت های مالزی تعطیل است.
• روز ملی(31 اوت):در این روز –که تعطیل رسمی است-شهروندان بی بضاعت هدایایی دریافت می کنند و جشن ها و نمایشگاه های مختلفی برگذار می شود؛ به آن، روز مردکا نیز می گویند که به معنی روز استقلال است.
• عید فطر
• عید قربان
• اول ماه محرم(سال نوی قمری اسلامی)
• کریسمس(25 دسامبر):سالروز تولد حضرت مسیح
• روز تولد پادشاه(اولین شنبه ژوئن): که در مراسمی که به این مناسبت برگذار می شود، افراد برجسته، القاب وهدایایی از او دریافت می کنند.
• روز تولد حاکم هر ایالت: در همان ایالت تعطیل عمومی است.
• روز کارگر
خوراک
تنوع غذایی در کشور مالزی به گونه ای است که رضایت افراد را با هر سلیقه ای جلب می کند. مالزی، کشوری است که در آن نژادها و ملیت های گوناگون با هم آمیخته اند؛ این مسئله غذا و نوشیدنی های آن را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
برنج ماده ی اصلی در برنامه ی غذایی اغلب مردم مالزی است؛ البته ماکارونی نیز پرطرفدار است. چاشنی های مخصوص مالزی ، تند هستند و آشپزهای مالایی برای درست کردن خوراک کاری و انواع سوپ از نارگیل استفاده می کنند.
بعضی از غذاهای معروف مالزی ، عبارتند از:
ساتای، سالاد گادوگادو، سوپ لاکسا، نان روتی کانای، می گورنج، لوح باک، ایرباندوگ، دوریان، رامبوتان، استارفروت، منگوستین، سمپداک، سیکو، موز
پوشاک خانم ها:
مالایی ها: لباس هایی که زنان مالایی می پوشند عبارتن از :
• باجوکورونگ: این لباس را خانم ها در موقعیت های مختلفی مثل مدرسه(به عنوان لباس فرم ) یا هنگام رفتن به مراسم عروسی می پوشند. رنگ این نوع لباس ها روشن است و طرح های مختلفی دارد.اندازه ی این لباس تا پایین زانو و آستین های آن بلند است. معمولاً با این لباس دامن بلندی می پوشند که یک طرف آن پیله دارد و از روسری یا شال استفاده می کنند.
•کورونگ کداح:لباس روزمره ی زنان متأهل مانایی است. این لباس در واقع بلوز کوتاهی با آستین های سه ربع است، و فرد در این لباس احساس راحتی می کند.
• کبایا: یکی از لباس های سنتی و مورد علاقه ی زنان مالایی است؛ بلوز نازکی که معمولاً آن را به همراه سارونگ پارچه ی بلندی که اغلب به عنوان دامن به دور کمر می پیچند ؛ یا باتی نوعی لباس که به طور سنتی از موم مقاوم به رنگ تهیه می شود؛ یا سونگ کت نوعی پارچه ی دست باف ابریشمی یا کتانی که رشته های نخ طلایی یا نقره ای در آن به کار رفته است و آن را روی شانه ها می انداز ند یا به دور سر می بندند، با نقش و نگارهای رنگی می پوشانند.
• کبارونگ: این لباس ترکیبی از جوکبایا و باجو کورونگ است. باجوکبارونگ، گشاد است و تا پایین زانو می رسد. هرچند این لباس، یکی از لباس های سنتی مالایی ها محسوب نمی شود، اما با الهام از آنها طراحی شده است. زنان مالایی ، اغلب از لباس هایی با پوشش کامل و نیز روسری و شال بلند که تا پایین زانو می رسد، استفاده می کنند؛ به این ترتیب حجاب خود را حفظ کرده و از جلب توجه جلوگیری می کنند.
چینی ها:
زنان چینی لباس خاصی به نام چئونگ سام می پوشند. بیشتر در ایام سال نو و نیز گردهمایی های رسمی استفاده می کنند.
هندی ها:
خانم های هندی در مراسم مذهبی و زندگی روزمره، ساری با رنگ های متنوع می پوشند.
• لباس پنجابی: که مورد پسند زنان شمال هند است، تونیک بلندی است که روی شلوار می اندازند و با آن از شال استفاده می کنند.
پوشاک آقایان:
• پوشاک مالایی و هندی: در فرهنگ مالایی و هندی ، مردان باجوملایو می پوشند. لباس سنتی مردان مالایی شامل دامن و بلوز کتانی ویا ابریشمی و سارونگ یا کائین است. رنگ اغلب لباس ها روشن است. کورتا نوعی جامه ی سنتی است که مردان هندی در موقعیت های رسمی می پوشند و پیراهن بلندی است که تا سر زانو می رسد و معمولاً آن را از پارچه ی نخی یا کتانی درست می کنند.
• پوشاک چینی: مردان چینی بلوز و کت ابریشمی و نیز کت و شلوار مخصوصی به نام سمفا می پوشند.
• لباس معمولی و سنتی مردان در کشور مالزی ، پیراهن آستین کوتاهی است که آن را روی شلوار می اندازند. آنها برای راحتی صندل به پا می کنند. به دلیل هوای گرم و مرطوب این کشور ، مردم بیشتر لباس های روشن کتانی یا ابریشمی می پوشند.
هنر:
هنر اسلامی: از زمان استقلال کشور مالزی ، دین اسلام، مذهب رسمی این کشور است؛ به همین دلیل بناهای فراوانی به سبک معماری اسلامی در این کشور ساخته شده است. ساختمان هایی مانند مجتمع دایابومی و مرکز اسلامی در کوالالامپور، طرح هایی با اشکال هندسی منظم دارند. روی ستون ها وسایر قسمت های بناهای اسلامی مانند مسجد و لایت و مسجد نگارا ، در کوالالامپور، طرح های اسلامی و خطاطی های زیبایی به زبان عربی ، قابل مشاهده است.
هنر اسلامی که ناشی از مذهب اسلام است، از قرن هفتم در خاورمیانه به وجود آمد و نشان دهنده ی دیدگاه های اسلام است در زمینه ی هنر ، از فلز کاری ، پارچه بافی، سفال گری، و نقاشی رنگ روغن تا خوش نویسی ، خطاطی و …
ابزار موسیقی سنتی:
ربانایونی:
در دوران باستان در کشور مالایا، با ضربات موزون و پرطنین این طبل بزرگ ، پیام های گوناگون ، از پیغام هشدار دهنده تا خبر عروسی را به دیگران منتقل می کرده اند. بعدها از آن به عنوان ابزار موسیقی در مراسم جمعی استفاده کردند.
میراث فرهنگی و صنایع دستی:
مالزی ، کشوری با تنوع چندگانه ی قومی و میراث فرهنگی غنی است. میراث فرهنگی این کشور به شکل های گوناگونی نظیر نسخه های خطی ، صنایع دستی، انواع مجسمه،طراحی روی پارچه، جواهرات مختلف آثار ادبی و مانند آنها است. بخشی از میراث فرهنگی این کشور در کتابخانه ها ، موزه ها، آرشیوها، نمایشگاه های هنری و مراکز فرهنگی نگهداری می شود. میراث فرهنگی مالزی ، شامل موسیقی و ترانه های سنتی، شعر، افسانه ها، آداب و سنن گفتاری و گیاهان دارویی سنتی نیز هست که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
صنایع دستی:
صنایع دستی یکی از پدیده های قدیمی و اصیل است که با وجود صنایع ماشینی و مدرن، هنوز جایگاه پرارزش خود را در میان مردم حفظ کرده است و همگام با تکنولوژی مدرن رشد می کند. صنایع دستی متنوع و زیبای مالزی، شامل عتیقه های اصیل و نفیس و کارهای دستی جدید و بی نظیر است. اغلب صنعتگران این کشور، مسلمان هستند، به همین د لیل، دین اسلام تا حد زیادی بر طرح های صنایع دستی مالزی تأثیر گذاشته است. در این کشور دین اسلام کشیدن تصویر انسان را در کارهای هنری ممنوع کرده است.
برخی از صنایع دستی مهم مالزی عبارت اند از:
صنعت نساجی، جواهرات و لوزام زینتی، ظروف سفالی، لابوسایونگ، بانگا، ترنانگ، صنایع دستی چوبی، صنایع دستی فلزی، حصیر بافی، صنایع دستی سرگرم کننده
تئاتر:
بدون شک نمایش عروسکی یا خیمه شب بازی، اولین هنر نمایش سنتی به زبان مالی است که هنوز هم جزء سرگرمی های مردم مالزی محسوب می شود. مهم ترین تئاتر در مالزی ، نمایش عروسکی سایه ای است که در آن، با اناختن سایه ی عروسک ها بر پرده نمایش را اجرا می کنند.
هنرهای نمایش سنتی کشور مالزی ، تا حد زیادی تحت تأثیر کشورهای هندوستان و تایلند است و مذهب اسلام و هنر اسلامی نیز بر آن اثر گذاشته است.
سینما:
صنعت فیلم سازی درمالزی، فعالیت خود را در سال 1933 با فیلم “لیلی و مجنون” شروع کرد، که اقتباسی از این داستان ایرانی قدیمی بود.با به پایان رسیدن جنگ جهانی دوم در سال 1945 ، در مالزی برادران شاو در سال 1947 شروع به فیلم سازی کردند. آنها فیلم های بیشتر تولید کردند و چهره های جدیدی را مطرح کردند. موفقیت برادران شاو در تولید فیلم ، تعدادی از سرمایه گذاران را تشویق کرد وارد این تجارت شوند.
در حال حاضر، در کشور مالزی سالانه حدود پانزده فیلم بلند و بین صد تا چهارصد تله تئاتر و سریال تلویزیونی تولید می شود؛ علاوه بر این هر سال در این کشور، جشنواره ی ملی فیلم سازی برگذار می گردد. در حدود250 سینما در مالزی وجود دارد که علاوه بر فیلم های محلی فیلم های وارداتی نیز نمایش می دهند.
تحصیلات(نظام آموزشی):
در کشور مالزی آموزش رسمی کودکان را در سن شش سالگی آغاز می کنند و دوره ی آموزش ابتدائی ، شش سال طول می کشد. آموزش ابتدایی و متوسطه در مالزی رایگان است و وزارت آموزش و پرورش مسئولیت آن را به عهده دارد.
دانشگاه مالایا:
این دانشگاه در سال 1962 در کوالالامپور تأسیس شده است و تنها دانشگاه دولتی مالزی در داخل شهر است . دانشگاه مالایا ، یکی از دویست دانشگاه برتر دنیاست. دروس این دانشگاه به دو زبان مالایایی و انگلیسی ارائه می شود. این دانشگاه مورد تأیید وزارت علوم، تحقیقا ت و فناوری و نیز وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران است و در اغلب رشته ها تا مقطع دکتری ، دانشجو می پذیرد.
دانشگاه تکنولوژی(فناوری) مالزی:
این دانشگاه در سال 1905 در اسکودای تأسیس شده است و انواع رشته های فنی و مهندسی را دارد.
ادبیات:
در دوران قبل از استقلال، سبک های ادبی در مالزی، در اثر نفوذ کشورهای اروپایی(پرتغال، هلند و انگلستان)تغییر کرده است؛ اما بالاخره زبان محلی این کشور ، جای خود را در آثار ادبی کلاسیک باز کرد. اولین روزنامه به زبان محلی در مالزی ، در سال 1876 منتشر شده است. میراث ادبی غنی مالزی، شامل افسانه ها، قصه های عامیانه، داستان های حماسی، اشعار قافیه دار و … است که اغلب به صورت شفاهی، از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
ورزش:
در کشور مالزی، ورزش هم مانند سایر پدیده های اجتماعی، دو صورت مدرن و سنتی دارد.
وجود آب و هوای گرم در شبه جزیره ی مالزی و برنئو ، شرایط مناسبی برای غواصی به وجود آورده است. راه پیمایی ، غارنوردی و کوه نوردی، گلف ، چوگان، سوارکاری و و رزش های رزمی، از پرطرف دار ترین ورزش ها در این کشور است.
سپک تاکرا:
نوعی سرگرمی سنتی است . سپک تاکرا ، ورزش ملی مالزی محسوب می شود و شبیه والیبال است. درهنگام بازی، از توپی توخالی استفاده می شود که آن را با بافتن ساقه های درخت نخل رونده یا راتان درست می کنند . بازیکنان می توانند در هنگام بازی ، با پا، زانو وسر خود به توپ ضربه بزنند ، ولی استفاده از دست، ممنوع است.
واحد پول:
واحد پول مالزی، رینگیت است. در شهریور 1389 یک رینگیت مالزی، حدوداً برابر با 0.31 دلار آمریکا و 3300 ریال ایران بود.
گردشگری:
در میان پنج قاره ی دنیا، آسیا قاره ای ست که همواره در طول تاریخ توانسته است با جاذبه های فرهنگی خود گردشگران قابل توجهی را جلب کند. مالزی یکی از کشورهای آسیایی است که در طول سال های اخیر پذیرای گردشگران متفاوتی بوده است و باتوجه با آب و هوای مناسب ، جاذبه ها و دیدنی های مختلف خود، برنامه های مختلف سفری برای تمام اقشار طراحی کرده است تا همه بتوانند از جاذبه های طبیعی و فرهنگی آن بهره مند شوند.
صنعت گردشگری، به خصوص در اقتصاد مالزی، اهمیت به سزایی دارد، زیربنای اقتصادی قوی و محکم صنعت گردشگری در مالزی موجب شده است که هر سال تعداد زیادی گردشگر به این کشور سفر کنند. چنانچه وزیر گردشگری مالزی اعلام کرده است شمار افرادی که در سال 2007 به این کشور سفر کرده اند به بیست میلیون وهفتصد هزار نفر رسیده است. او اعلام کرده است که کشورش قصد دارد در سال 2007، شمار گردشگران را به 21.5 میلیون نفر برساند. طبق آمار مالزی از نظر جذب گردشگر در رتبه ی یازدهم جهانی و پس از چین ، دومین کشور آسیا در این زمینه است. در اولویت قرار گرفتن توسعه ی صنعت گردشگری در مالزی، باعث شده است درآمد این کشور از بخش گردشگری در سال 2005 به 8.72 میلیارد دلار برسد.
پس از سفر وزیر گردشگری مالزی به ایران در سال های اخیر ، امکانات جدیدی برای افزایش سفر گردشگران ایرانی به مالزی فراهم شد.در حال حاضر سالانه هزار گردشگر ایرانی بدون نیاز به گرفتن ویزا ، از طریق پرواز های روزانه ی مستقیم تهران- کوالالامپور، مشهد- کوالالامپور ، شیراز- کوالالامپور ویا از طریق دیگر، مثلاً از طریق کشورهای جنوب خلیج فارس، به مالزی سفر می کنند.به طوری که اکنون مالزی، یکی از مقاصد اصلی گردشگران، تجار و دانشجویان ایرانی شده است.
خوشبختانه صنعت گردشگری، تغییرات زیادی در شخصیت مردم این کشور به وجود نیاورده است؛ بلکه به آنها کمک کرده میراث با ارزش خود را حفظ و دیگران را نیز با آن آشنا کنند. رفتار دوستانه و مهربانی مردم مالزی ، این کشور را به سرزمین جذاب و جالب برای گردشگران تبدیل کرده است. “سلامت د تنگ” در زبان ملی مالزی، به معنی”خوش امدید”است و مسافران در تمام مدتی که در این کشور هستند، این جمله را از زبان مردم این کشور می شنوند و مفهوم آن را در رفتار مردم نیز لمس می کنند. مالزی برای جذب گردشگران برنامه ریزی های مختلفی کرده و از این نظر، موفق نیز بوده است. بدین ترتیب، با توجه به قرابت فرهنگی میان دو کشور میتوان از تجربیات و برنامه های آن ها برای توسعه ی گردشگری در ایران استفاده نمود.
تاریخ روابط فرهنگی:
در آغاز ظهور دین اسلام ، مسلمانان عرب و ایرانی، سفر به منطقه ی آسیای جنوب شرقی را آغاز کردند. مسلمانان مهاجر، به ویژه ایرانیان، نزد مردم و حاکمان منطقه، از حرمت و اعتبار زیادی برخوردار بودند. سفرنامه های جهان گردانی نظیر مارکوپولو و ابن بطوطه ، مؤید این امر است. با مسلمان شدن حاکمان منطقه در قرن ها چهارده و پانزده میلادی ، دین اسلام، نفوذ بیشتری یافت و این امر تا شروع دوره ی استعمار ادامه یافت.سابقه ی این نفوذ و ارتباط فرهنگی ، در آثار تاریخی و روایات مورخان و جهان گردان، مشهود است؛ علاوه براین، داستان های محلی فراوانی به زبان ملایو و جود دارد که برگرفته از فرهنگ اسلامی است.
حضور ایرانیان در منطقه باعث رواج لغات و اصطلاحات زیادی اززبان فارسی در زبان و ادبیات مالایی شده است. برخی از مورخان ، مهم ترین سبک شعر مالایو، یعنی”پانتول”را تقلیدی از اشعار مرصع زبان فارسی می دانند. با ورود استعمار به منطقه، این روابط به تدرج کمتر شد.لازم به ذكر است كه از اوايل دهه ي1350شمسي،هر سال،قاريان ايراني در مسابقه هاي بين المللي قرائت قران كريم در مالزي شركت مي كنند.
روابط فرهنگی:
گسترش روابط کشورها، از جمله دو کشور جمهوری اسلامی ایران و مالزی، در حوزه های مختلف، به ویژه زمینه ی فرهنگی ، به برخی عوامل بستگی دارد که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در ارتقا ویا کاهش این روابط دخالت دارند.در خصوص روابط جمهوری اسلامی ایران با مالزی باید اذعان داشت که زمینه های مشترک مناسبی برای گسترش روابط فرهنگی میان دو کشور وجود دارد که از آن جمله می توان به حضور دین اسلام در دو کشور، رشد زبان فارسی در مالزی، فرهنگ غنی دو کشور، شباهت های فرهنگی و برخورداری دوکشور از جاذبه های فراوان تاریخی و گردشگری اشاره کرد. با توجه به حضور هزاران دانشجو ، تاجر و مهاجر ایرانی در مالزی، لازم است مسئولان ، به خصوص بخش فرهنگی ، در این مورد اقداماتی مؤثر انجام دهند.
دو کشور ، پس از انقلاب اسلامی بویژه در سال های اخیر، همکاری های خود را در زمینه ی مناسب فرهنگی گسترش داده اند. از جمله همکاری های دو کشور در حوزه ی فرهنگی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
• تأسیس کرسی زبان فارسی در برخی از دانشگاه های مالزی، نظیر دانشگاه مالایا
• برگزاری همایش ها و سمینارهای متعدد در دانشگاه ها و مراکز علمی و فرهنگی مالزی
• مبادله ی استاد و دانشجو،به ویژه از طرف ایران
• حضور قاریان ایرانی در مالزی و بالعکس، به مناسبت برگزاری مسابقات مختلف در زمینه ی قرائت، حفظ و تفسیر قرآن کریم
• عبور زائران مالزیایی خانه ی خدا از ایران و آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی
• همکاری دو کشور در زمینه ی گردشگری، شناخت جاذبه های گردشگری، و امضای یادداشت های تفاهم دو جانبه در جهت تسهیل رفت و آمد گردشگران
• ترجمه و چاپ کتاب های فارسی
• پخش فیلم های ایرانی در شبکه های ماهواره ای مالزی و تولید کارهای مشترک تلویزیونی و سینمایی
• برگزاری نمایشگاه ها و هفته ی فرهنگی ایران درمالزی
• برگزاری جشنواره ی غذا و صنایع دستی در مالزی
چاپ اول 1389
مالزی
نام رسمی: مالیژیا، مالزیا
نام محلی: مالزیا
نام پیشین: مالایا، یعنی سرزمین مالایی
پایتخت: کوالالامپور، (پایتخت اداری این کشور شهر پوترا جایا است.)
نوع حکومت: مشروطه، حکومت سلطنتی فدرالی با دو مجلس قانون گذاری
رئیس حکومت: پادشاه ، (هریک از سیزده استان مالزی، یک سلطان دارد.)
رئیس دولت: نخست وزیر
نحوه ی اداره ی کشور : فدرال(شامل 13 ایالت و دو منطقه ی فدرال)
تاریخ استقلال: 13 اوت 1957
موقعیت جغرافیایی:
کشور مالزی در جنوب شرقی آسیا ، بین دریای چین جنوبی و دو اقیانوس آرام و هند ، واقع شده است. کشور مالزی با وسعتی در حدود 329،485 کیلومتر مربع، شصت وهفتمین کشور وسیع دنیاست و حدود یک پنجم ایران وسعت دارد. ایران با وسعت 1648000 کیلومتر مربع ، هجدهمین کشور وسیع جهان است.
کشور مالزی از دو قسمت کاملاً مجزا ی مالزی غربی و شرقی ، و سیزده ایالت تشکیل شده است، که یازده ایالت به مالزی غربی و دو ایالت به مالزی شرقی اختصاص دارد.
آب و هوا:
مجاورت کشور مالزی با خط استوا و دریاهای مختلف سبب شده هردو بخش این کشور(مالزی غربی و شرقی)آب و هوایی گرم، مرطوب و پر باران داشته باشند.
بادهای موسمی شمال شرقی که از ماه اکتبر(مهر)تا مارس (اسفند) در سرتاسر دریای چین جنوبی می وزد، باعث بارش باران های شدیدی در سواحل شرقی مالزی ، ساراواک و صباح می شود.
جمعیت:
طبق آمار ، در سپتامبر 2008 ، جمعیت مالزی، حدود 27730000 بوده است. این کشور از نظر جمعیت ، چهل و سومین کشور جهان است . بیش از هجده میلیون از این تعداد، در بخش شبه جزیره ای زندگی می کنند. تقریباً نیمی از جمعیت مالزی ، مالایی هستند، حدود یک سوم چینی، نه درصد هندی و بقیه متعلق به گروه های مختلف هستند. در ایالت ساراواک ، حدود چهل درصد از مردم به اقوام بومی تعلق دارند.
تراکم جمعیت:
رشد جمعیت در مالزی شرقی ، نسبتاً بالا است. تراکم جمعیت در مالزی شرقی ، بیشتر در نواحی ساحلی و اطراف رودخانه هاست و قسمت های تپه ای و مرتفع داخلی کشور ، جمعیت اندکی دارد. آمارهای مربوط به مالزی غربی، تغییرات قابل توجهی به سوی بهبود وضعیت بهداشتی نشان می دهد و به همین دلیل، رشد جمعیت افزایش یافته است؛ ولی میزان رشد سالیانه ی جمعیت ایالت صباح و ساراواک به نحو چشم گیری بیش از مالزی غربی است.
اقوام و نژادها:
مالزی، کشوری چند ملیتی است که در آن ، نژادها و ملیت های گوناگون با فرهنگ ها و زبان های متنوع با هم در آمیخته اند. موقعیت این کشور به عنوان گذرگاه اصلی آب های جنوب شرقی آسیا موجب شده است اقوام و نژادهای گوناگون از نقاط مختلف آسیا در این کشور گردهم آیند. مردم مالزی را به چند روش می توان تقسیم بندی نمود.
روش اول:
1. گروه بومی پوترا:
این واژه که به معنی پسران خاک است به مردمی اطلاق می شود که فرهنگ بومی دارند، مانند نژاد مالایی، اقوام اورنگ اصلی در شبه جزیره ی مالزی و قبایل بومی ساراواک و صباح ، با توسعه و گسترش سریعی که در سال های اخیر در مالزی روی داده است، افراد بومی ، سهم خود را در توسعه ی اقتصادی کشور افزایش داده اند.
2. گروه غیر بومی پوترا:
این گروه ، شامل نژادهای چینی ، هندی و سایر اقلیت های نژادی مثل سریلانکایی، اروپایی-آسیایی (اروسیایی) و اروپایی ها است. تعداد زیادی از چینی ها و هندی ها در قرن نوزهم برای اقامت به مالزی آمدند ؛ زیرا سیاست های تجارت آزاد بریتانیا در تنگه های مستعمراتی باعث افزایش سرعت توسعه ی اقتصادی در کشور شده بود.
روش دوم:
1. نژاد مالایا، مالایی
اقوام مالایی در حدود سه هزار سال پیش در کامبوج ، شبه جزیره ی مالی و دریاهای جنوبی زندگی می کردند. این اقوام که در حال حاضر ، هم در بخش شبه جزیره ای و هم در قسمت جزیره ای مالزی زندگی می کنند، بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند و از نظر سیاسی ، مهم ترین گروه در کشور هستند. آنها زبان و فرهنگ مشترک دارند و به شدت به دین اسلام پای بندند. در مالزی ، افراد مالایی، برتری خاصی دارند ؛ به طور مثال برای تأسیس شرکت ، وجود یک شریک مالایایی ، الزامی است.
2. اورنگ اصلی
قبل از اینکه اقوام مالایی به این کشور مهاجرت کنند، در بخش شبه جزیره ای مالزی، اجداد گروه های مختلفی زندگی می کردند که در حال حاضر به همه ی آنها اورنگ اصلی ، یا ساکنان اولیه می گویند. جمعیت این گروه ، کم است و از لحاظ قومی به گرو ه های زیر تقسیم می شوند:
1. گروه سمانگ:
که قدیمی ترین گروه در مالزی هستند؛ آنها شکارچیان چادنشینی بودند که در مناطق کوهستانی به طور سنتی زندگی می کردند و پناهگاه های موقت خود را از نی خیزران و برگ درختان درست می کردند.
2. اقوام سنویی و مالایی های اولیه:
بعداً به این کشور آمدند . بسیاری از آنها به رزاعت ، ماهی گیری و شکار می پرداختند.
3. چینی ها :
سیل عظیمی از چینی ها در قرن نوزدهم به کشور مالزی سرازیر شدند. بعضی از آنها به عنوان پناهنده وارد این کشور شدند و برخی بعنوان کارگر برای کار در معادن قلع یا تجارت ، قدم به این کشور گذاشتند. در حال حاضر، چینی تبارها کنترل بسیاری از امور تجاری و صنعتی این کشور را در دست گرفته اند و حدود یک سوم کل جمعیت کشور مالزی را تشکیل می دهند.
4. هندی ها:
در قرن نوزدهم ، امپراطوری بریتانیا تعداد زیادی از اقوام هندی را برای کار در کارخانه های پلاستیک سازی، ساختن جاده ها و خطوط راه آهن ،از جنوب هند به این کشور آورد؛ البته سال ها پیش از این نیز تعدا د کمی از هندیان مسلمان برای تجارت پارچه به این کشور آمده بودند . هندو ها(اهالی جنوب هند)در هریک از مستعمرات هندی در کشور مالزی، معابدی بنا کرده اند. اقوام هندی با فرهنگ و آداب و رسوم خاص خود، تأثیراتی در مالزی گذاشته اند؛ از جمله آشپزی هندی تأثیر زیادی بر انواع غذاها و شیوه های آشپزی در کشور مالزی گذاشته است.
زبان:
زبان رسمی این کشور زبان ملایو یا باهاسامالزیا است که در سیستم آموزشی و کلیه مکاتبات کشور از آن استفاده می شود، اما زبان انگلیسی نیز که از زمان سلطه ی انگلیسی ها در مالزی رواج یافته است به صورت گسترده در محاورات و نیز برای برقرا ری ارتباط بین نژادهای مختلف در سراسر مالزی به کار می رود. نکته ی قابل ذکر آن که در مالزی، بسیاری از کلمات انگلیسی با املایی متفاوت از آنچه متداول است، نوشته می شود. سایر زبان ها مانند ماندارین(زبان چینی رسمی)، پنجایی(هند و اروپایی)و تامیل نیز در مالزی متداول است. زبان هایی که در مدارس آموزش می دهند، شامل زبان باهاسامالزیا ، انگلیسی ، چینی یا تامیل است که بستگی به موقعیت مرکز آموزشی دارد؛ اما آموزش زبان مالایی و انگلیسی در تمام مدارس ، اجباری است.
خط:
با ظهور اسلام در قرن چهاردهم میلادی در مالزی ، مردم این کشور با خط جاوی آشنا شدند و برخی واژه های عربی و فارسی به واژگان آنها افزوده شد.
مذهب:
در کشور مالزی، با وجود تنوع قومی ، ادیان مختلف مانند: اسلام، بودایی، هندو و مسیحیت رواج دارند؛ اما بر طبق قانون اساسی فدرال ، مذهب رسمی کشور مالزی، اسلام است و اکثریت مردم این کشور ، پیرو دین اسلام هستند. مردم با ادیان مختلف در هر قسمت از این کشور، آزادی کامل دارند و حق قانونی آنها است که مراسم مذهبی خود را انجام دهند. وجود معابد مذهبی گوناگون در این کشور، خود بیانگر این واقعیت است . تقریباً همه ی مذاهب مهم دنیا در این کشور وجود دارد که نشان دهنده ی جمعیت چند نژادی در این کشور است.
اسلام:
سابقه ی ورود اسلام به منطقه ی جنوب شرقی اسیا به قرن ششم و به شبه جزیره ی مالایا در قرن چهاردهم میلادی باز می گردد. اهمیت اقتصادی این منطقه باعث جلب تاجران مسلمانان ایرانی و عرب به این کشور شد؛ به طوری که به تدریج با افزایش تعداد مسلمانان ، افراد بومی با این دین آشنا شدند و ضمن پذیرش آن، خود به ترویج این مذهب جدید پرداختند. گرچه دین اسلام در این کشور به عنوان مذهب افراد بومی(مالایی ها) شناخته می شود؛ اما تعداد قابل ملاحظه ای از افراد غیر بومی (غیر مالایی) از جمله هندی ها، چینی ها، اقوام کاردازان و سایر قبایل بومی نیز در مالزی شرقی ، پیرو دین اسلام هستند. مسلمانان بزرگ ترین گروه مذهبی را در این کشور تشکیل می دهند. وجود صدها مسجد بزرگ و کوچک و برگذاری مراسم اسلامی، حضور چشم گیر بانوان محجبه و بسیاری موارد دیگر ، نشان از جامعه ای از مردم مسلمان با آداب و رسوم خاص شرق آسیا وقرن بیست و یکی در این سرزمین دارد. بر اساس آمار، حدود شصت درصد جمعیت مالزی را مسلمانان تشکیل می دهند. طبق قانون اساسی ، پادشاه، نخست وزیر و حاکمان ایالات مالزی باید مسلمان باشند؛ ولی اعضای کابینه لزوماً پیروان اسلام نیستند و می توانند از میان اقلیت های غیر مسلمان نیز باشند.
آیین بودا:
مذهب بودا بعد از اسلام بیشترین پیرو را در کشور مالزی دارد.گرچه پیروان آیین بودا چینی ها هستند، اما اغلب مهاجران تایلند، سریلانکا و برمه که در این کشور زندگی می کنند نیز پیرو این مذهب هستند.
آیین هندو:
آیین هندو در طول دو مرحله وارد کشور مالزی شد. مرحله ی اول ، دوران هندوهای اولیه در قرن پانزدهم (پیش از ورود اسلام) بوده، که قبایل هندو آن را بنیاد نهاده اند و ارتباط اندکی با آیین بودای کنونی دارد؛ مرحله ی دوم ، آیین هندوی برهمن های اشرافی آن دوران بود که مذهب طبقه ی اشرافی محسوب می شدند. امروزه نشانه های این شکل از آیین هندو تنها در بعضی از جنبه های زبان و ادبیات مالایی باقی مانده است.
مسیحیت:
نخستین بازرگان و مسافران اروپایی که برای سفر به چین از تنگه های ملاکا می گذشتند، دین مسیح را وارد این کشور کردند. سلطه ی استعمارگران پرتغالی درسال 1511 ، هلندی ها در سال 1641 و انگلیسی ها در سال 1786 ، منشاء اصلی ورود مسیحیت به این کشور محسوب می شود.
سایر ادیان:
از میان ادیان دیگری که در کشور مالزی پیروانی دارد می توان نائوئیسم، آنیمیسم وآیین کنفسیوس را در میان چینی ها نام برد.
مساجد معروف در مالزی:
مسجد جامع:
یکی از مشهورترین مساجد مالزی است که در کوالالامپور و در محل تلاقی دو رودخانۀ کلانگ و گومباگ
مسجد ایندیا:
این مسجد که با مسجد جامع کمی فاصله دارد، به سبک هندی- اسلامی ساخته شده است.
مسجد نگارا:
این مسجد که به آن مسجد ملی هم می گویند، از برجسته ترین مساجد کوالالامپور است که در مرکز شهر و نزدیک ایستگاه راه آهن واقع است.
پرچم و سرود ملی:
پرچم مالزی معروف به جالور گمیلانگ یعنی “نوارهای شکوه و افتخار”زمینه ای با چهارده نوار به رنگ های سفید و قرمز به صورت یک درمیان دارد. بر روی مربع کوچک آبی رنگی در بالای پرچم، گوشه ی سمت چپ آن، یک هلال و یک ستاره ی چهارده پر ، معروف به بینتانگ پرسکوتوان (ستاره ی فدرال) قرار دارد. چهارده نوار، با عرض یکسان، بیان کننده ی موقعیت و اعتبار یکسان سیزده ایالت مالزی و دولت فدرال است. چهارده گوشه ی ستاره نیز بیان کننده ی اتحاد و یکپارچگی بین ایالت هاست. هلال ، نشان دهنده ی دین اسلام- مذهب رسمی کشور- است. رنگ زرد ستاره و هلال ، رنگ سلطنتی حاکمان مالزی است. مربع آبی، مظهر اتحاد مردم مالزی است. پرچم مالزی که اولین بار در شانزدهم سپتامبر 1963 بر افراشته شد، از پرچم فدراسیون مالایا به وجود آمده است. بعد از اینکه بریتانینا یازده ایالت مالایا (مالزی) را به یک ایالت واحد تبدیل کرده، تصور داشتن یک پرچم مالی مطرح شد.
قبل از آن هر ایالتی در مالایا پرچمی اختصاصی داشت ؛ درحال حاضر نیز بسیاری از آنها تغییری در پرچم خود به وجود نیاورده اند و در موارد مختلف از آن استفاده می کنند. طراح این پرچم محمد حمزه، معمار 29 ساله بود که در جوهور بارو پایتخت جوهور فعالیت می کرد.
نخست وزیر وقت مالزی ، ماهاتیر محمد در سال 1997 نام جالور گمیلانگ را برای پرچم برگزید تا حرکت کشور را به سمت رشد و موفقیت روز افزون بیان کند.
سرود ملی مالزی را پاک نگاه در سال 2000 سروده است. سرود ملی مالزی “نگاراکو” نام دارد که به معنی “کشور من”می باشد. این سرود در سال 1957 در زمان استقلال فدراسیون مالزی (مالایا)از بریتانیا به عنوان سرود ملی انتخاب شد. آهنگی که در ابتدا از آن استفاده می کردند، مربوط به سرود ایالتی پراک بود.
فرهنگ و آداب و رسوم:
فرهنگ اصلی کشور مالزی ، فرهنگ ساکنان اولیه ی آن یعنی افراد قوم مالایو است که هنوز از برتری نسبی برخوردار است. از قرن نوزدهم به بعد ، با ورود گروه های مهاجر، به خصوص چینی ها و هندی ها ، به تدریج چهره ی فرهنگی کشورهای منطقه-از جمله مالزی- از حالت یک دستی خارج شد و به سوی تنوع پیش رفت، به همین دلیل، بافت کنونی فرهنگ مالزی، ترکیبی از فرهنگ های مالایو، چینی، هندی و نیز فرهنگ قبایل بومی متعدد آن است.سایر فرهنگ هایی که تأثیر زیادی بر روی فرهنگ مالزی داشته اند، فرهنگ ایرانی، عربی و اروپایی بوده است.دین اسلام عامل سازنده ی مهمی در شکل دادن به فرهنگ ملی است.
درایام عزاداری ، مسلمانان بومی این سرزمین و مهاجران ، در کوالالامپور درو هم جمع می شوند و مراسم عزاداری با شکوهی برگزار می کنند. مردم مالزی عادت دارند در آیین های مذهبی ، لباس های یک رنگ به تن کنند.فرهنگ مالزی، ارزش زیادی برای رعایت ادب و نزاکت، میانه روی، صلح و ارامش برقراری روابط دوستانه در میان اعضای خانواده ، همسایگان و اجتماع قائل است. مردم مالزی ، افرادی بسیار خونگرم و میهمان نواز هستند.
برخی از آداب و سنت های مردم مالزی:
قبل از ورود به خانه یا مکان های مذهبی، مثل مسجد یا هر پرستش گاه دیگری باید کفش ها را در آورد. در هنگام ورود به مسجد باید پوشیده بود و حجاب را حفظ کرد.رنگ سیاه فقط مربوط به مرگ و مراسم عزاداری است و نباید در مواقع شادی و جشن ها از آن استفاده کرد.
دست کشیدن به سر افراد ، به خصوص افراد سال خورده، از نظر آنها نشانه ی بی نزاکتی است.
جشن ها:
جشن های سنتی چهار گروه اصلی ، اقوام مالایو، چینی ها، هندی ها و قبایل محلی(قومی) مالزی شرقی- که جمعیت مالزی را تشکیل می دهند- بخش مهمی از میراث فرهنگی غنی مالزی به حساب می آیند. اغلب این جشن ها جنبه ی مذهبی دارند؛ اما در مالزی، رسم بر این است که همه ی مردم ، بدون در نظر گرفتن نژاد یا مذهب ، در تمام جشن های مهم شرکت کنند.
جشن های اسلامی:
در مالزی سه جشن اسلامی بسیار بزرگ وجود دارد:
میلاد پیامبر اکرم (ص):
در این روز- که تعطیل رسمی است- در اکثر شهر ها مراسم ویژه ای برگذار می شود که شامل راهپیمایی به رهبری پادشاها و برنامه ی قرائت قرآن است.
عید قربان:
این جشن اسلامی که به زبان مالایو هری رایا حاجی گفته می شود، نشان دهنده ی به پایان رسیدن سفر حج است.
عید فطر:
این عید به زبان مردم مالزی ، هری رایا پواسا خوانده می شود. بزرگان مذهبی با رؤیت هلال ماه نو، به پایان رسیدن ماه مبارک رمضان را به مسلمانان اعلام می کنند. مسلمانان با شادمانی به استقبال این عید بزرگ می روند و مراسم نماز عید را در این روز- که تعطیل رسمی است- به طور دسته جمعی در مساجد برگزار می کنند. مردم ، هفت روز قبل زا عید، خانه های خود را کاملاً تمیز کرده و با چراغ های رنگی تزئین می کنند. این کار برای خوش آمد گویی به فرشتگان است ؛ زیرا آنها عقیده دارند که فرشتگان در این مدت به زمین می آیند. در روز عید فطر ، پادشاه ونخست وزیر، با مردم دیدار می کنند و از مردم پذیرایی می شوند. جشن های اعیاد در مالزی ، روزهای طولانی با مراسم مختلف ادامه دارد؛ به طور مثال ، جشن ها و مراسم عید فطر تا یک ماه ادامه دارد.
تعطیلات ملی:
درجامعه ی چند نژادی و چند مذهبی مالزی، تعطیلات متعددی وجود دارد که برخی از مهم ترین آنها عبارتند از:
• سال نوی چینی ها(معمولاً در ماه ژانویه/ فوریه)
• عید پاک: این روز در مالزی شرقی ، تعطیل رسمی است .(ماه مارس / آوریل)
• روز وساک: در اغلب ایالات مالزی، تعطیل رسمی است.(در ماه آوریل/ می)
• میلاد پیامبر اکرم (ص)
• جشن چراغ ها:(ماه جولای/آگوست)در اکثر ایالت های مالزی تعطیل است.
• روز ملی(31 اوت):در این روز –که تعطیل رسمی است-شهروندان بی بضاعت هدایایی دریافت می کنند و جشن ها و نمایشگاه های مختلفی برگذار می شود؛ به آن، روز مردکا نیز می گویند که به معنی روز استقلال است.
• عید فطر
• عید قربان
• اول ماه محرم(سال نوی قمری اسلامی)
• کریسمس(25 دسامبر):سالروز تولد حضرت مسیح
• روز تولد پادشاه(اولین شنبه ژوئن): که در مراسمی که به این مناسبت برگذار می شود، افراد برجسته، القاب وهدایایی از او دریافت می کنند.
• روز تولد حاکم هر ایالت: در همان ایالت تعطیل عمومی است.
• روز کارگر
خوراک
تنوع غذایی در کشور مالزی به گونه ای است که رضایت افراد را با هر سلیقه ای جلب می کند. مالزی، کشوری است که در آن نژادها و ملیت های گوناگون با هم آمیخته اند؛ این مسئله غذا و نوشیدنی های آن را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
برنج ماده ی اصلی در برنامه ی غذایی اغلب مردم مالزی است؛ البته ماکارونی نیز پرطرفدار است. چاشنی های مخصوص مالزی ، تند هستند و آشپزهای مالایی برای درست کردن خوراک کاری و انواع سوپ از نارگیل استفاده می کنند.
بعضی از غذاهای معروف مالزی ، عبارتند از:
ساتای، سالاد گادوگادو، سوپ لاکسا، نان روتی کانای، می گورنج، لوح باک، ایرباندوگ، دوریان، رامبوتان، استارفروت، منگوستین، سمپداک، سیکو، موز
پوشاک خانم ها:
مالایی ها: لباس هایی که زنان مالایی می پوشند عبارتن از :
• باجوکورونگ: این لباس را خانم ها در موقعیت های مختلفی مثل مدرسه(به عنوان لباس فرم ) یا هنگام رفتن به مراسم عروسی می پوشند. رنگ این نوع لباس ها روشن است و طرح های مختلفی دارد.اندازه ی این لباس تا پایین زانو و آستین های آن بلند است. معمولاً با این لباس دامن بلندی می پوشند که یک طرف آن پیله دارد و از روسری یا شال استفاده می کنند.
•کورونگ کداح:لباس روزمره ی زنان متأهل مانایی است. این لباس در واقع بلوز کوتاهی با آستین های سه ربع است، و فرد در این لباس احساس راحتی می کند.
• کبایا: یکی از لباس های سنتی و مورد علاقه ی زنان مالایی است؛ بلوز نازکی که معمولاً آن را به همراه سارونگ پارچه ی بلندی که اغلب به عنوان دامن به دور کمر می پیچند ؛ یا باتی نوعی لباس که به طور سنتی از موم مقاوم به رنگ تهیه می شود؛ یا سونگ کت نوعی پارچه ی دست باف ابریشمی یا کتانی که رشته های نخ طلایی یا نقره ای در آن به کار رفته است و آن را روی شانه ها می انداز ند یا به دور سر می بندند، با نقش و نگارهای رنگی می پوشانند.
• کبارونگ: این لباس ترکیبی از جوکبایا و باجو کورونگ است. باجوکبارونگ، گشاد است و تا پایین زانو می رسد. هرچند این لباس، یکی از لباس های سنتی مالایی ها محسوب نمی شود، اما با الهام از آنها طراحی شده است. زنان مالایی ، اغلب از لباس هایی با پوشش کامل و نیز روسری و شال بلند که تا پایین زانو می رسد، استفاده می کنند؛ به این ترتیب حجاب خود را حفظ کرده و از جلب توجه جلوگیری می کنند.
چینی ها:
زنان چینی لباس خاصی به نام چئونگ سام می پوشند. بیشتر در ایام سال نو و نیز گردهمایی های رسمی استفاده می کنند.
هندی ها:
خانم های هندی در مراسم مذهبی و زندگی روزمره، ساری با رنگ های متنوع می پوشند.
• لباس پنجابی: که مورد پسند زنان شمال هند است، تونیک بلندی است که روی شلوار می اندازند و با آن از شال استفاده می کنند.
پوشاک آقایان:
• پوشاک مالایی و هندی: در فرهنگ مالایی و هندی ، مردان باجوملایو می پوشند. لباس سنتی مردان مالایی شامل دامن و بلوز کتانی ویا ابریشمی و سارونگ یا کائین است. رنگ اغلب لباس ها روشن است. کورتا نوعی جامه ی سنتی است که مردان هندی در موقعیت های رسمی می پوشند و پیراهن بلندی است که تا سر زانو می رسد و معمولاً آن را از پارچه ی نخی یا کتانی درست می کنند.
• پوشاک چینی: مردان چینی بلوز و کت ابریشمی و نیز کت و شلوار مخصوصی به نام سمفا می پوشند.
• لباس معمولی و سنتی مردان در کشور مالزی ، پیراهن آستین کوتاهی است که آن را روی شلوار می اندازند. آنها برای راحتی صندل به پا می کنند. به دلیل هوای گرم و مرطوب این کشور ، مردم بیشتر لباس های روشن کتانی یا ابریشمی می پوشند.
هنر:
هنر اسلامی: از زمان استقلال کشور مالزی ، دین اسلام، مذهب رسمی این کشور است؛ به همین دلیل بناهای فراوانی به سبک معماری اسلامی در این کشور ساخته شده است. ساختمان هایی مانند مجتمع دایابومی و مرکز اسلامی در کوالالامپور، طرح هایی با اشکال هندسی منظم دارند. روی ستون ها وسایر قسمت های بناهای اسلامی مانند مسجد و لایت و مسجد نگارا ، در کوالالامپور، طرح های اسلامی و خطاطی های زیبایی به زبان عربی ، قابل مشاهده است.
هنر اسلامی که ناشی از مذهب اسلام است، از قرن هفتم در خاورمیانه به وجود آمد و نشان دهنده ی دیدگاه های اسلام است در زمینه ی هنر ، از فلز کاری ، پارچه بافی، سفال گری، و نقاشی رنگ روغن تا خوش نویسی ، خطاطی و …
ابزار موسیقی سنتی:
ربانایونی:
در دوران باستان در کشور مالایا، با ضربات موزون و پرطنین این طبل بزرگ ، پیام های گوناگون ، از پیغام هشدار دهنده تا خبر عروسی را به دیگران منتقل می کرده اند. بعدها از آن به عنوان ابزار موسیقی در مراسم جمعی استفاده کردند.
میراث فرهنگی و صنایع دستی:
مالزی ، کشوری با تنوع چندگانه ی قومی و میراث فرهنگی غنی است. میراث فرهنگی این کشور به شکل های گوناگونی نظیر نسخه های خطی ، صنایع دستی، انواع مجسمه،طراحی روی پارچه، جواهرات مختلف آثار ادبی و مانند آنها است. بخشی از میراث فرهنگی این کشور در کتابخانه ها ، موزه ها، آرشیوها، نمایشگاه های هنری و مراکز فرهنگی نگهداری می شود. میراث فرهنگی مالزی ، شامل موسیقی و ترانه های سنتی، شعر، افسانه ها، آداب و سنن گفتاری و گیاهان دارویی سنتی نیز هست که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
صنایع دستی:
صنایع دستی یکی از پدیده های قدیمی و اصیل است که با وجود صنایع ماشینی و مدرن، هنوز جایگاه پرارزش خود را در میان مردم حفظ کرده است و همگام با تکنولوژی مدرن رشد می کند. صنایع دستی متنوع و زیبای مالزی، شامل عتیقه های اصیل و نفیس و کارهای دستی جدید و بی نظیر است. اغلب صنعتگران این کشور، مسلمان هستند، به همین د لیل، دین اسلام تا حد زیادی بر طرح های صنایع دستی مالزی تأثیر گذاشته است. در این کشور دین اسلام کشیدن تصویر انسان را در کارهای هنری ممنوع کرده است.
برخی از صنایع دستی مهم مالزی عبارت اند از:
صنعت نساجی، جواهرات و لوزام زینتی، ظروف سفالی، لابوسایونگ، بانگا، ترنانگ، صنایع دستی چوبی، صنایع دستی فلزی، حصیر بافی، صنایع دستی سرگرم کننده
تئاتر:
بدون شک نمایش عروسکی یا خیمه شب بازی، اولین هنر نمایش سنتی به زبان مالی است که هنوز هم جزء سرگرمی های مردم مالزی محسوب می شود. مهم ترین تئاتر در مالزی ، نمایش عروسکی سایه ای است که در آن، با اناختن سایه ی عروسک ها بر پرده نمایش را اجرا می کنند.
هنرهای نمایش سنتی کشور مالزی ، تا حد زیادی تحت تأثیر کشورهای هندوستان و تایلند است و مذهب اسلام و هنر اسلامی نیز بر آن اثر گذاشته است.
سینما:
صنعت فیلم سازی درمالزی، فعالیت خود را در سال 1933 با فیلم “لیلی و مجنون” شروع کرد، که اقتباسی از این داستان ایرانی قدیمی بود.با به پایان رسیدن جنگ جهانی دوم در سال 1945 ، در مالزی برادران شاو در سال 1947 شروع به فیلم سازی کردند. آنها فیلم های بیشتر تولید کردند و چهره های جدیدی را مطرح کردند. موفقیت برادران شاو در تولید فیلم ، تعدادی از سرمایه گذاران را تشویق کرد وارد این تجارت شوند.
در حال حاضر، در کشور مالزی سالانه حدود پانزده فیلم بلند و بین صد تا چهارصد تله تئاتر و سریال تلویزیونی تولید می شود؛ علاوه بر این هر سال در این کشور، جشنواره ی ملی فیلم سازی برگذار می گردد. در حدود250 سینما در مالزی وجود دارد که علاوه بر فیلم های محلی فیلم های وارداتی نیز نمایش می دهند.
تحصیلات(نظام آموزشی):
در کشور مالزی آموزش رسمی کودکان را در سن شش سالگی آغاز می کنند و دوره ی آموزش ابتدائی ، شش سال طول می کشد. آموزش ابتدایی و متوسطه در مالزی رایگان است و وزارت آموزش و پرورش مسئولیت آن را به عهده دارد.
دانشگاه مالایا:
این دانشگاه در سال 1962 در کوالالامپور تأسیس شده است و تنها دانشگاه دولتی مالزی در داخل شهر است . دانشگاه مالایا ، یکی از دویست دانشگاه برتر دنیاست. دروس این دانشگاه به دو زبان مالایایی و انگلیسی ارائه می شود. این دانشگاه مورد تأیید وزارت علوم، تحقیقا ت و فناوری و نیز وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران است و در اغلب رشته ها تا مقطع دکتری ، دانشجو می پذیرد.
دانشگاه تکنولوژی(فناوری) مالزی:
این دانشگاه در سال 1905 در اسکودای تأسیس شده است و انواع رشته های فنی و مهندسی را دارد.
ادبیات:
در دوران قبل از استقلال، سبک های ادبی در مالزی، در اثر نفوذ کشورهای اروپایی(پرتغال، هلند و انگلستان)تغییر کرده است؛ اما بالاخره زبان محلی این کشور ، جای خود را در آثار ادبی کلاسیک باز کرد. اولین روزنامه به زبان محلی در مالزی ، در سال 1876 منتشر شده است. میراث ادبی غنی مالزی، شامل افسانه ها، قصه های عامیانه، داستان های حماسی، اشعار قافیه دار و … است که اغلب به صورت شفاهی، از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
ورزش:
در کشور مالزی، ورزش هم مانند سایر پدیده های اجتماعی، دو صورت مدرن و سنتی دارد.
وجود آب و هوای گرم در شبه جزیره ی مالزی و برنئو ، شرایط مناسبی برای غواصی به وجود آورده است. راه پیمایی ، غارنوردی و کوه نوردی، گلف ، چوگان، سوارکاری و و رزش های رزمی، از پرطرف دار ترین ورزش ها در این کشور است.
سپک تاکرا:
نوعی سرگرمی سنتی است . سپک تاکرا ، ورزش ملی مالزی محسوب می شود و شبیه والیبال است. درهنگام بازی، از توپی توخالی استفاده می شود که آن را با بافتن ساقه های درخت نخل رونده یا راتان درست می کنند . بازیکنان می توانند در هنگام بازی ، با پا، زانو وسر خود به توپ ضربه بزنند ، ولی استفاده از دست، ممنوع است.
واحد پول:
واحد پول مالزی، رینگیت است. در شهریور 1389 یک رینگیت مالزی، حدوداً برابر با 0.31 دلار آمریکا و 3300 ریال ایران بود.
گردشگری:
در میان پنج قاره ی دنیا، آسیا قاره ای ست که همواره در طول تاریخ توانسته است با جاذبه های فرهنگی خود گردشگران قابل توجهی را جلب کند. مالزی یکی از کشورهای آسیایی است که در طول سال های اخیر پذیرای گردشگران متفاوتی بوده است و باتوجه با آب و هوای مناسب ، جاذبه ها و دیدنی های مختلف خود، برنامه های مختلف سفری برای تمام اقشار طراحی کرده است تا همه بتوانند از جاذبه های طبیعی و فرهنگی آن بهره مند شوند.
صنعت گردشگری، به خصوص در اقتصاد مالزی، اهمیت به سزایی دارد، زیربنای اقتصادی قوی و محکم صنعت گردشگری در مالزی موجب شده است که هر سال تعداد زیادی گردشگر به این کشور سفر کنند. چنانچه وزیر گردشگری مالزی اعلام کرده است شمار افرادی که در سال 2007 به این کشور سفر کرده اند به بیست میلیون وهفتصد هزار نفر رسیده است. او اعلام کرده است که کشورش قصد دارد در سال 2007، شمار گردشگران را به 21.5 میلیون نفر برساند. طبق آمار مالزی از نظر جذب گردشگر در رتبه ی یازدهم جهانی و پس از چین ، دومین کشور آسیا در این زمینه است. در اولویت قرار گرفتن توسعه ی صنعت گردشگری در مالزی، باعث شده است درآمد این کشور از بخش گردشگری در سال 2005 به 8.72 میلیارد دلار برسد.
پس از سفر وزیر گردشگری مالزی به ایران در سال های اخیر ، امکانات جدیدی برای افزایش سفر گردشگران ایرانی به مالزی فراهم شد.در حال حاضر سالانه هزار گردشگر ایرانی بدون نیاز به گرفتن ویزا ، از طریق پرواز های روزانه ی مستقیم تهران- کوالالامپور، مشهد- کوالالامپور ، شیراز- کوالالامپور ویا از طریق دیگر، مثلاً از طریق کشورهای جنوب خلیج فارس، به مالزی سفر می کنند.به طوری که اکنون مالزی، یکی از مقاصد اصلی گردشگران، تجار و دانشجویان ایرانی شده است.
خوشبختانه صنعت گردشگری، تغییرات زیادی در شخصیت مردم این کشور به وجود نیاورده است؛ بلکه به آنها کمک کرده میراث با ارزش خود را حفظ و دیگران را نیز با آن آشنا کنند. رفتار دوستانه و مهربانی مردم مالزی ، این کشور را به سرزمین جذاب و جالب برای گردشگران تبدیل کرده است. “سلامت د تنگ” در زبان ملی مالزی، به معنی”خوش امدید”است و مسافران در تمام مدتی که در این کشور هستند، این جمله را از زبان مردم این کشور می شنوند و مفهوم آن را در رفتار مردم نیز لمس می کنند. مالزی برای جذب گردشگران برنامه ریزی های مختلفی کرده و از این نظر، موفق نیز بوده است. بدین ترتیب، با توجه به قرابت فرهنگی میان دو کشور میتوان از تجربیات و برنامه های آن ها برای توسعه ی گردشگری در ایران استفاده نمود.
تاریخ روابط فرهنگی:
در آغاز ظهور دین اسلام ، مسلمانان عرب و ایرانی، سفر به منطقه ی آسیای جنوب شرقی را آغاز کردند. مسلمانان مهاجر، به ویژه ایرانیان، نزد مردم و حاکمان منطقه، از حرمت و اعتبار زیادی برخوردار بودند. سفرنامه های جهان گردانی نظیر مارکوپولو و ابن بطوطه ، مؤید این امر است. با مسلمان شدن حاکمان منطقه در قرن ها چهارده و پانزده میلادی ، دین اسلام، نفوذ بیشتری یافت و این امر تا شروع دوره ی استعمار ادامه یافت.سابقه ی این نفوذ و ارتباط فرهنگی ، در آثار تاریخی و روایات مورخان و جهان گردان، مشهود است؛ علاوه براین، داستان های محلی فراوانی به زبان ملایو و جود دارد که برگرفته از فرهنگ اسلامی است.
حضور ایرانیان در منطقه باعث رواج لغات و اصطلاحات زیادی اززبان فارسی در زبان و ادبیات مالایی شده است. برخی از مورخان ، مهم ترین سبک شعر مالایو، یعنی”پانتول”را تقلیدی از اشعار مرصع زبان فارسی می دانند. با ورود استعمار به منطقه، این روابط به تدرج کمتر شد.لازم به ذكر است كه از اوايل دهه ي1350شمسي،هر سال،قاريان ايراني در مسابقه هاي بين المللي قرائت قران كريم در مالزي شركت مي كنند.
روابط فرهنگی:
گسترش روابط کشورها، از جمله دو کشور جمهوری اسلامی ایران و مالزی، در حوزه های مختلف، به ویژه زمینه ی فرهنگی ، به برخی عوامل بستگی دارد که به طور مستقیم یا غیرمستقیم در ارتقا ویا کاهش این روابط دخالت دارند.در خصوص روابط جمهوری اسلامی ایران با مالزی باید اذعان داشت که زمینه های مشترک مناسبی برای گسترش روابط فرهنگی میان دو کشور وجود دارد که از آن جمله می توان به حضور دین اسلام در دو کشور، رشد زبان فارسی در مالزی، فرهنگ غنی دو کشور، شباهت های فرهنگی و برخورداری دوکشور از جاذبه های فراوان تاریخی و گردشگری اشاره کرد. با توجه به حضور هزاران دانشجو ، تاجر و مهاجر ایرانی در مالزی، لازم است مسئولان ، به خصوص بخش فرهنگی ، در این مورد اقداماتی مؤثر انجام دهند.
دو کشور ، پس از انقلاب اسلامی بویژه در سال های اخیر، همکاری های خود را در زمینه ی مناسب فرهنگی گسترش داده اند. از جمله همکاری های دو کشور در حوزه ی فرهنگی می توان به موارد زیر اشاره کرد:
• تأسیس کرسی زبان فارسی در برخی از دانشگاه های مالزی، نظیر دانشگاه مالایا
• برگزاری همایش ها و سمینارهای متعدد در دانشگاه ها و مراکز علمی و فرهنگی مالزی
• مبادله ی استاد و دانشجو،به ویژه از طرف ایران
• حضور قاریان ایرانی در مالزی و بالعکس، به مناسبت برگزاری مسابقات مختلف در زمینه ی قرائت، حفظ و تفسیر قرآن کریم
• عبور زائران مالزیایی خانه ی خدا از ایران و آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی
• همکاری دو کشور در زمینه ی گردشگری، شناخت جاذبه های گردشگری، و امضای یادداشت های تفاهم دو جانبه در جهت تسهیل رفت و آمد گردشگران
• ترجمه و چاپ کتاب های فارسی
• پخش فیلم های ایرانی در شبکه های ماهواره ای مالزی و تولید کارهای مشترک تلویزیونی و سینمایی
• برگزاری نمایشگاه ها و هفته ی فرهنگی ایران درمالزی
• برگزاری جشنواره ی غذا و صنایع دستی در مالزی
