البته همان طور که عرض کردم شاید این امر با توجه به دائمی و شبانه روزی بودن خدمات شهرداری ها بیشتر به صورت ناخودآگاه و غیرارادی صورت می پذیرد و درگیر شدن در مسائل جاری سبب می شود رویکرد راهبردی و تشخیص نیازهای آینده در تفکر مدیران خدشه دار گردد. در این شرایط سیستم مدیریت شهری بیشتر حالت واکنشی و پدافندی به خود می گیرد و از امور آتی و آفندی غافل می ماند و به جای آن که خود ایفای نقش فعال و «جریان سازی» در امور را به عهده بگیرد می بایست «در جریان» روندها و فرایندهای محیطی ایفای نقش نماید که این امر سبب کاهش چشمگیر عملکرد و کند شدن یا توقف روند توسعه شهری می گردد. به هر حال چون در شهرداری ها قوانین نهادهای دولتی حاکم نیست و آن ها به عنوان یک نهاد عمومی بر اساس قوانین خاص خود (که توسط مراجع ذیصلاح تصویب شده است) فعالیت می کنند و طبق همین اسناد بالادستی از اعتبارات دولتی بهره آن چنانی نمی برند و خودشان موظفند درآمد کسب کرده و هزینه نمایند لاجرم کار بسیار سختی در اداره ی امور پیش رو دارند. از این رو در سند چشم انداز دوره ششم شورای اسلامی شهر چرخش تحول آفرین در جهت دستیابی به این مهم یعنی «آینده نگری و داشتن مدیریت آفندی» پیش بینی شده است. سازمان آفندی در چهار حوزه «داخلی (درون سازمانی)، استراتژی، مدیریت عملیات و فراسازمانی (محیطی، بین المللی)» با تحلیل شرایط و اقتضایات، شناسایی و برنامه ریزی مستمر امور رویکردی پیشران، فعال و آینده نگر دارد که این نظام را در چارچوب سازمان چالاک، یادگیرنده و هوشمند پیاده سازی می کند. وقتی می گوییم مدیریت آفندی یعنی بهره گیری سازمان از سطح قابل توجهی از «مهارت ادراکی» که بر اساس آن ضمن آنالیز دقیق شرایط و روندهای جاری از طریق آینده پژوهی و آینده نگری به جای «پیش بینی» آینده به «ساختن» و پرداختن آینده های پیش روی شهر می پردازد. بر این اساس شهرداری باید غیرسیاسی باشد در حالی که قدرت درک و تحلیل مسائل سیاسی روز را دارد، هوشمند باشد در حالی که نیروی انسانی خبره و متخصص دارد و مستقل باشد در حالی که با سایر نهادهای دولتی در جهت انجام وظایف خویش هماهنگ است و رویکردی «پیشران» در جهت عمل به وظیفه و «پیشگیر» در جهت بروز بحران های احتمالی دارد.
منبع: روزنامه شهرآرا، چهارشنبه 5 آبان 1400، شماره 3513
