در غیر اینصورت بحران اشباع روانی و کاهش انگیزه در منابع آن سیستم سبب افول حداکثری می گردد. این یک بحث طبیعی در چرخۀ حیات یک سیستم پویاست. اگر باشگاه پرسپولیس را به عنوان یک سیستم در لیگ برتر کشور تصور کنیم بعد از یک دوره نایب قهرمانی و دو دوره قهرمانی در لیگ برتر اکنون آرام آرام وارد دوران افول خود گردیده است که اگر مدیران باشگاه در عرصۀ سیاست گذاری و برنامه ریزی و کادر فنی در امور تکنیکی و تاکتیکی تیم، روند اصلاح را ایجاد ننموده و عناصر تغییر را به کار نگیرند دیری نخواهد پایید که این افول گسترده تر شود و سبب ایجاد بحرانی گردد که مثلاً تیمی همانند سپاهان اصفهان و یا استقلال خوزستان بعد از یک یا چند بار قهرمانی گرفتار آن شده اند. سیستم های قدرتمندتر مثل سپاهان و یا پرسپولیس دوران رشد و بلوغ طولانی تری مثلاً تا چند سال دارند ولی سیستم ضعیف تری همچون استقلال خوزستان بعد از یک سال قهرمانی بلافاصله با سرعت در مسیر افول قرار گرفته که حتی خطر سقوط هم آن را تهدید می کند. اکنون که بعد از سال ها آبی و قرمز به دور از مسائل حاشیه ای روند خوبی داشته و هواداران را به فوتبال دلگرم تر کرده اند حیف است که طراوت و شادابی و نتایج درخشانی که سرخ پوشان پایتخت برای هوادران میلیونی خود به ارمغان آورده بودند اکنون با سهل انگاری از دست برود. پرسپولیس دیگر شاداب و دوست داشتنی بازی نمی کند و برعکس دو سال قبل اکنون راحت شکست می خورد. که اگر این اتفاقات را نادیده گرفته شود و یا اقدام اصلاحی صورت نپذیرد بر سرش همانی می آید که اکنون گریبان زرد پوشان دیار نصف جهان را گرفته است. البته هوادران سرخ به تدابیر پروفسور بسیار دلبسته اند.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 15 فروردین 1397 شماره 5987
