علاوه بر این مواردی مثل تعطیلی های چند روز پیاپی پشت سر هم و یا زمانی که به قول معروف بین دو روز تعطیلی قرار می گیرد نیز همین حالت ایجاد می گردد. در سال های اخیر هم مسائلی همچون قطع شدن برق، بیماری کرونا و یا آلودگی هوا هم اضافه شده و سبب گردیده است با به هم ریختن نظم زمانی و ساعات کاری ادارات این موضوع تشدید گردد. علاوه بر همه مواردی که عرض کردم یکی از مهم ترین و اثرگذارترین آسیب های سازمانی ما دوران برزخ سازمانی و مدیریتی در کشور است. این دوران برزخ در چند مرحله و بازه زمانی ایجاد می شود و سبب لطمات زیادی در مسیر ارائه خدمات سازمانی و مدیریتی کشور می گردد. همواره چند ماه قبل و چند ماه بعد از برگزاری انتخابات در کشور گویی نظام مدیریتی به کما می رود و تا حد زیادی کارایی خود را از دست می دهد. خصوصاً در انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر که مقوله مدیریت اجرایی کشور مطرح است این امر بسیار بیشتر به چشم می آید. قبل از برگزاری انتخابات بسیاری از افراد که مسئولیت های مدیریتی دارند مستقیم یا غیر مستقیم وارد رقابت های انتخاباتی می شوند و بدنه اجرایی و کارمندی سیستم که با این امر مواجه می شود نا خودآگاه احساس سردرگمی می کنند. ضمن اینکه نزدیک انتخابات با توجه به قریب الوقوع بودن تغییرات گسترده معمولاً در بهترین حالت فقط کارهای روزمره انجام می شود و کمتر امور زیربنایی و کلان دنبال می گردد. بعد از انتخابات هم حزب یا گروه پیروز تا به خودش بیاید و بخواهد نیروهای مورد نظرش را جایابی و منصوب نماید چندین ماه این گونه سپری می شود و خلاصه کلی زمان هدر می رود. همین الان علیرغم تلاش دولت برای سرعت بخشیدن به کارها تکلیف بسیاری از رده های میانی وزارت خانه ها نامعلوم است و در سطح استانداری های کشور اکثراً تعیین تکلیف نشده اند. تا زمانی هم که استاندار جدید نیاید روسای سازمان های دولتی معمولاً انتخاب نمی شوند و خلاصه این روند سبب معلق ماندن بسیاری از امور می شود. البته با توجه به عدم انسجام سیاسی و کادرسازی مناسب احزاب در کشور فعلاً بخشی از این امر غیر قابل اجتناب است اما به هر حال باز هم می توان با سرعت بخشیدن به فرآیندها این زمان را به حداقل کاهش داد. شاید برخی با این نظر موافق نباشند ولی شخصاً معتقدم با توجه به قطعی بودن بسیاری تغییرات مدیریتی بعد از انتخابات اولویت همه فعالیت های مدیریتی در کشور تعیین تکلیف کلیه رده های تصمیم گیری و تصمیم سازی است. باید این مسأله برای پیشگیری از بسیاری مشکلات و آسیب های مدیریتی و سازمانی کشور بسیار مهم تلقی شده و به آینده موکول نشود. البته منظور من قلع و قمع کردن مدیران قبلی نیست بلکه هدف تعیین تکلیف کردن فوری است. این که تداوم فعالیت فردی در یک پست سازمانی ممکن است یا خیر باید زودتر مشخص شود تا از هرگونه اما و اگر ایجاد شدن در کارها جلوگیری گردد. در غیر اینصورت کم انگیزگی و بلاتکلیفی افراد در مسئولیت ها و یا حتی در برخی موارد تضاد دیدگاهشان با جریان بالادستی ممکن است سبب هزینه های فراوانی گردد.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 29 مهرماه 1400، شماره 893
