محمود خوردبین یار و همراه همیشگی پرسپولیس و نیمکت سرخ هاست. حاشیه ندارد و حاشیه سازی هم نمی کند، هیچ گاه پایش را در کفش مربیان نکرده و در امور فنی دخالت نمی کند، کسی زد و بند و بی اخلاقی از او سراغ ندارد، با مربیان مختلف طی سال های طولانی همراهی و همکاری داشته است، هم او که موی سپیدش روی نیمکت سبب می شود در بسیاری از اتفاقات موانعی به نام شخصیت و وقار را بر سر راه هیجان های کاذب و بی منطق قرار داده و هم او که حالا نماد وفاداری و عشق و علاقه به تیمی است که جوانی اش را به پای آن ریخته است.
نمی دانم پشت پرده انتقال خوردبین از نیمکت به پشت میز چیست، آیا او از این اتفاق رضایت دارد یا خیر، برایش ارتقا محسوب می شود یا چیز دیگر؟ ولی آن چه مسلم است حتی اگر این جابجایی را برای وی ارتقا هم در نظر گرفته باشند جایش روی نیمکت بسیار خالیست. در ذهن خود مرور کنید خاطرات مردی که اولین صندلی نیمکت سرخ ها را همواره از آن خود کرده بود و با این که به دلیل سال ها سابقه ی حضور در عرصۀ فوتبال در بسیاری از موارد می توانست اظهار نظرهای فنی کرده باشد این کار را نکرد یا لااقل کسی ندیده و نشنیده که کادر فنی او را متهم به دخالت کند. این ها همه و همه نشان از پایداری در اخلاق و سلامت رفتاری است که می تواند برای بسیاری از فوتبالی های جوان امروز آموزنده باشد. هر چند از نظر سابقه و استمرار سرپرست سرخ ها در چنین جایگاهی منحصر به فرد است اما افراد دیگری هم بوده اند که حضورشان در کنار زمین قوت قلب تیم شان بوده است. مثلاً منصور پورحیدری یکی دیگر از این تیپ افراد هست که هیچ کسی نتوانست جای او را پرکند. باید بیش از این به مردانی از این جنس که مویشان را در راه فوتبال سیپید کرده اند و با اخلاق و متانت اثرات مطلوب بسیاری بر آرامش و پیشرفت اهداف تیم دارند توجه نماییم. شاید افشین پیروانی جوان، خوش پوش و خوش تیپ، تحصیل کرده، با سابقه و مورد علاقۀ طرفداران باشد اما هر کسی جای خودش را دارد و بی شک نام سرپرستی و یا به قول امروزی ها مدیر فوتبال بیشتر از همه با خوردبین عجین شده است.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ دوشنبه 4 دی ماه 1396 شماره5916
