برای اثبات این ادعا نیاز به زحمت زیادی هم نداریم. کافی است برخی مصادیق از بی کفایتی و ناتوانی مدیران ورزشی را با هم مرور کنیم. از پرونده ویلموتس بگیرید تا وضعیت نابسامان سرخابی ها تا فدراسیونی که تعلیق بین المللی است، میزبانی های از دست رفته، نبود کمک داور ویدئویی، ضعف دیپلماسی در جریان مواردی همچون مناقشه میزبانی عربستان و ده ها پرونده مفتوح ورزشی علیه ما در مجامع جهانی و بالغ بر چند صد میلیارد بدهی انباشته. این موضوع در مورد وضعیت سرخابی ها بسیار بدتر است. یک وزیر متهم به حمایت از سرخ ها می شود و دیگری آبی ها و آقایان چنان در بهت هیجانات فضاهای مجازی و رسانه ای فرو می روند که گویی قدرت عمل و تصمیم از آن ها گرفته می شود. این روزها بحث انتخاب هیأت مدیره و مدیر عامل پرسپولیس داغ است. به مصاحبه ها و اظهارنظرهای های وزیر ورزش در ارتباط با این مسأله نگاه کنید. دچار لکنت می شود، حرف قطعی نمی زند، گاهی خودش را خارج از این جریان نشان می دهد و آن را به تصمیم هیأت مدیره موکول می کند و یا از همه بدتر علیه سرمربی تیم سخن می گوید. استقلال و پرسپولیس وضعیت بسیار ناگواری دارند و یک جورهایی با بدهی هایی که دارند ورشکسته محسوب می شوند. آنقدر تصمیماتی که برای آن ها گرفته می شود نادرست است که هواداران هریک گمان می کنند عمداً قرار است تیم محبوب شان تضعیف شوند غافل از این که شاید تنها مشکل عدم توانایی مدیران در اصلاح این روند است. در سال های اخیر پرسپولیسی که حداقل در کسب نتایج موفق بوده و پنج دور پیاپی قهرمان لیگ برتر شده چه مدیرانی که به خود ندیده است؛ از نژادفلاح، طاهری، گرشاسبی، عرب، سیاسی، انصاری فر، سمیعی، صدری (و نمی دانم همه را گفتم یا نه) بگیرید تا اعضای هیأت مدیره که دائماً در حال تغییر است و 3 سرمربی در همین پنج سال! وضعیت استقلال هم بهتر از این نیست. به علاوه بدهی های کلان مربوط به پادوانی، کالدرون، برانکو و بسیاری دیگر از خارجی ها که علاوه بر تحمیل میلیاردها تومان پول، جریمه های سنگین با قیمت نجومی دلار را نیز به همراه داشته است. این روند طی دوران مختلف و در دولت های مختلف نیز تکرار شده است. گویی مسیر مدیریت ورزش در کشور از جریان عمومی مدیریت کشور جداست و با فرهنگ و روشی متفاوت اداره می شود. الان واقعاً انتخاب ترکیب هیأت مدیره و مدیرعامل پرسپولیس خیلی کار سخت و پیچیده ای است که این گونه آقای وزیر را آشفته می کند؟ اکنون باشگاه هایی که توسط مجموعه های صنعتی اداره می شوند با نظم، ساختار و روند بسیار بهتری مدیریت می شوند تا مجموعه هایی که مستقیم با وزارت تخصصی در حوزه ورزش سروکار دارند. اکنون که دولت سیزدهم با «رویکرد جهادی» و با نام «دولت مردمی» سرکار آمده است بسیار به جاست این مسأله را مورد توجه جدی قرار دهد تا ضمن جلوگیری از هدر رفت بیت المال به نشاط اجتماعی نیز کمک شایانی نماید.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 2 دی ماه 1400، شماره 902
