«آدم کار راه اندازی نیست، چیزی از چم و خم کار نمی داند. با این وجود چندسالی می شود که سرکار است. پرس جو که کردم فهمیدم از اقوام رییس اداره است!» اینها جملاتی است که خیلی وقتها از زبان دوستان و اقواممان شنیده ایم. همان هایی که برای کار مهمی بهسازمانی سر زده اند و دل پری از بی توجهی و عدم شایستگی برخی کارمندان دارند. کارمندانی که بدون هیچ تخصص و صلاحیتی و تنها به پشتوانه یکی از اقوام خود وارد عرصه کار شده اند. و به خاطر همین پشتوانه هم هیچگونه دغدغه کاری ندارند چون می دانند اعتراض ها و شکایت های ارباب رجوع به جایی نمی رسد. همه این مشکلات بخاطر پدیده زشتی به نام پارتی بازی است که در همه جا کم و بیش وجود دارد.
پارتی بازی شاید برای یک یا چند نفر سود داشته باشد اما حاصلش تحمیل خسارت به آن اداره، پایین آمدن میزان بهره وری سازمانی وعدم رضایت ارباب رجوع است. البته بماند در این میان تضییع حق افراد شایسته و گناهی که بخاطر آن بر ذمه افراد می ماند! متاسفانه پارتی بازی باعث می شود افراد نالایق سرکار بیایند و چه بسا پست های مهم را نیز از آن خود کنند اما عدم مسئولیت پذیری و تخصص آنها موجب پایین آمدن کیفیت کاری سازمان می شود. از طرفی پست های سازمانی مانند حلقه های زنجیر به هم متصل هستند و زمانی که یک حلقه سست باشد دیر یا زود کل زنجیر از هم می پاشد. بعنوان مثال زمانی که یک کارمند مشکل پرونده ای را که زیر دستش است حل نمی کند این پرونده به سایر قسمت ها ارجاع نمی شود و اینگونه است که ارباب رجوع چندین ماه در اداره دوندگی می کند تا یک امضای ساده بگیرد.
از طرف دیگر پارتی بازی امید به اشتغال بسیاری از جوانان متخصص را از بین می برد. امروز وقتی از جوانان می پرسی برای آینده چه برنامه ای دارند بسیاری از آنان پاسخ می دهند: بدون بند “پ” کاری از پیش نمی رود.
دلیل این مسأله این است که روابط جای ضوابط و صلاحیت ها را گرفته و برخی مدیران به جای اینکه به دنبال شایستگی و تخصص باشند فامیل ها و دوستان خود را سرکار می اورند بدون اینکه فکر کنند که همین کار باعث می شود یک جوان متخصص و تحصیلکرده بیکار شود.در حقیقت هر یک نفر که بدون تخصص وارد کاری می شود یک جوان تحصیلکرده را بیکار می کند، او را وادار می کند به دنبال شغلی برود که در زمینه آن هیچ مهارتی ندارد، در آن شکست می خورد و هر دو نفر به بیکاری پنهان دچار می شوند.هم کارمندی که بدون تخصص در سازمان مشغول به کار شده است و در اصل هیچ کارایی برای سازمان ندارد و خودش هم پیشرفتی نمی کند و هم جوان تحصیلکرده ای که به شغل ازاد روی می اورد البته این در بهترین حالت و زمانی است که سرمایه ای داشته باشد وگرنه مجبور است به سراغ کارگری و مشاغل این چنینی برود که طبیعتا نمی تواند در آن زمینه هیچ پیشرفت و سودی داشته باشد. درپایان باید گفت بهتر است قوانین محکم تری در ادارات حاکم باشد تا افرادی که بر سر کار می ایند شایستگی پست خود را داشته باشند و از این طریق هم رضایت ارباب رجوع افزایش پیدا کند و هم از مهارت و تخصص افراد تحصیلکرده در راستای افزایش بهره وری سازمانی استفاده گردد.
http://www.khorasannew.com/News.aspx?id=4886330
خراسان – مورخ دوشنبه 1392/03/06 شماره انتشار 18414
