فرآیندی که از طریق شفافیت، تبیین مقررات جاری، تعیین سطح مداخله برخورد، حذف گلوگاه های فساد زا، حذف امضاهای طلایی و مقررات زائد و سایر اقدامات از این دست زمینه را برای اعمال حکمرانی مطلوب فراهم می سازد. حکمرانی شامل مجموعه ای وسیع از ظرفیت ها و منابع برای اعمال قدرت بر گستره ی فعالین دولتی، غیر دولتی و فراملی است که امور یک کشور را از طریق «کنترل عمومی» به سمت تضمین «منفعت عمومی» هدایت می کند. پایه های اساسی این مبحث پاسخ به دو سئوال است: اول «چرا در امور مداخله می کنید؟» و دوم «چگونه در امور مداخله می کنید؟» که نظام مدیریت شهری باید بر اساس اختیارات قانونی، فلسفه وجودی و زمینه های مجاز حضور و فعالیت خود برای این دو پرسش پاسخ مناسب و قابل استناد داشته باشد. برای تحقق این امر در حوزه شهری سه گام اساسی به شرح زیر مورد توجه است:
1: مقررات گذاری: تنظیم و تدوین مقررات بر اساس اسناد بالا دستی، نیازهای جامعه شهری و شهروندان و رسالت سازمانی مدیریت شهری.
2: تنظیم گری: که بر این اساس تنظیم امور، نیازها، رفتار و فرایندهای شهروندان مورد توجه قرار می گیرد.
3: فراتنظیم گری: در این بند تننظیم سیستم یا نظام مدیریتی در مسیر تحقق اهداف حاکمیت یا عمل به تکالیف و وظایف قانونی مورد نظر است.
تنظیم گری ازکارکردهای اصلی نظام حکمرانی نوین است که بخش قابل توجهی از آن بر عهده شهرداری ها می باشد که در کنار سایر کارکردها همچون سیاستگذاری، بازتوزیع، تسهیلگری و نیز کارکرد سنتی ارائه کالا و خدمات، چارچوب کلان نظام حکمرانی مدرن را شکل می دهد. دولت با محوریت قوانین حاکمیتی مسئول اجرای تنظیم گری است و در حوزه شهری سیستم مدیریت شهری شامل شوراهای اسلامی و شهرداری ها در راستای اسناد بالادستی این مهم را تحقق می بخشند. مهم ترین نکته که در حوزه شهری برای امر تنظیم گری دنبال می شود تأمین منافع عمومی شهروندان از ابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و … و همچنین ارتقای قابلیت ها، بروز استعدادها و افزایش مطلوبیت زندگی است
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 5 تیر 1401، شماره 3698
