پیامهای اخلاقی نخستین زائر کوی حضرت اباعبدالله(ع)؛ جابربن عبدالله انصاری از معروف ترین و معتبرترین صحابه پیامبر گرامی اسلام(ص) است. ایشان به دلیل کهولت سن و نابینایی از حضور در رکاب حضرت سیدالشهداء(ع) محروم شد اما در روز اربعین همراه با عطیّة بن سعد بن جناده عوفى وارد کربلا شد.
جابر پس از اطلاع از چگونگی جنگ و به دست آوردن نشانى محل شهادت امام عازم سرزمین کربلا گردید و نخستین کسى بود که توفیق زیارت قبر امام حسین(ع) را به دست آورد و پایهگذار سنت حسنه زیارت مرقد سرور شهیدان- در اربعین سال 61- گردید. جابر محزون و مغموم نزدیک فرات رفت، غسل کرد و برای خوش بویی بدن، مقداری سعد بر خود پاشید و با گامهای آرام به سوی قبر حضرت اباعبدالله(ع) روانه شد. در هر قدم با متانت خاصی که آن را حفظ می نمود خداوند را یاد کرده و ذکر می گفت. وقتی دستش به قبر مطهر رسید بیهوش شد و زمانی که بهوش آمد سه بار گفت: حبیبی یا حسین! و بعد از آنکه زیارت را به اتمام رساند گفت: “من شهادت می دهم که ما هم با شما در این کار شریک هستیم.”
زیارت جابر در آن حالت و سخنی که خطاب به شهدای کربلا می گوید هرکدام دارای پیامهای خاصی است که در حقیقت شعور زیارت و عزاداری را بیان می کند. پیام اخلاقی زیارت وی حاکی از آنست که زائر و عزادار حسینی(ع) با وجود تمام آلام و ناراحتی که در وجودش موج میزند باید موقر و متین رفتار کند و به گونه ای عرض ادب نماید که شایسته زیارت حجت خداست. متأسفانه در جامعه بعضاً رفتارهایی مشاهده می شود که در آن این مسأله کمتر مورد توجه قرار گرفته است. قمه زنی ها و بدعت های عزاداری که موجب آلودگی و نشر بیماری می شود، مجالس پرسروصدا و رفتارهای ناشایستی که در برخی مجالس دیده می شود ونام آن را عزاداری می گذارند همه و همه آداب و رسومی است که از عدم شناخت عظمتِ زیارت حجت خدا ناشی می شود. از طرف دیگر جابر در شرایطی قبر سرورشهیدان را زیارت نمود که خاندان امام حسین(ع) به شهادت رسیده و اسیر بودند و مردم نیز از بیعت خود با امام سرباز زده و حکومت جنایتکار اموی اجازه هرگونه ابراز ارادت به این خاندان را ممنوع کرده بود اما جابر بدون هیچ نگرانی و ترس از عواقب این مساله خالصانه و با عرفان کامل به زیارت قبر امام سوم شیعیان رفت و با این کار علاوه بر رواج زیارت قبر ایشان این نکته را یادآور شد که طرفداری از حق نباید به علت ترس از افراد ظالم مسکوت بماند.
حرکت دیگری که جابر انجام می دهد شریک دانستن خود با شهدای دشت نینواست در حالی که در این جنگ شرکت نداشته است. جابر پیش از آن اقامه نماز، پرداخت زکات، امر به معروف و نهی از منکر و جنگ با ملحدان را از اقدامات گروهی می داند که توفیق شهادت را نصیب خود کردند و در توجیه عقیده خود با تأسی به پیامبراعظم(ص) می گوید: “سوگند به خداوندی که محمد(ص) را به راستی فرستاد، نیت من و اصحابم همان نیت امام حسین(ع) و اصحاب اوست، نیتی که بر اساس آن به شهادت رسیدند.”
هدف شهادت امام حسین(ع) و یاران ایشان با توجه به فرموده خود حضرت زنده کردن امر به معروف و نهی از منکر و احیای سنت پیامبر بود. پس زائر و عزادار امام باید سنت امام را در سیرت خود نهادینه سازد. سنتی که در آن تهمت وجود نداشت، خبری از دروغ و ریا نبود، گران فروشی در کار نبود، کسی حق رباخواری نداشت و کسی در گناه دیگری شریک نمی شد. از سخن جابر این نکته برداشت می شود که همیشه جهاد به معنای شمشیر بدست گرفتن و جنگیدن نیست بلکه کسی که در زمان خود بتواند سنت هایی را که در 1400سال پیش بهترین بندگان خدا به خاطر آن ازخون خود گذشتند احیا و حفظ نماید در ثواب آن جهاد شریک خواهد شد. بهتر است کمی به خودمان نگاه کنیم و ببینیم به عنوان زائر و عزادار امام چقدر در ثواب جهاد حسینی شریک شده ایم؟!
Download:habibi ya-hosein.pdf
http://shahrara.com/news/1391/10/12/pdf/11.pdf
منو
