در واقع قبل از این که با الهلال روبرو شویم بازی را باخته بودیم. مگر یک تیم ایرانی با امکانات بسیار محدودی که دارد چقدر می تواند در برابر این همه فشار تاب بیاورد؟ فرقی هم نمی کند می خواهد استقلال و پرسپولیس و تراکتور پرطرفدار باشند یا ذوب آهن و سپاهان که به نسبت سایر تیم های ایرانی ساختار مدیریتی و امکانات مالی شسته و رفته تری دارند.
به هر حال سرخ پوشان پایتخت با هر زحمتی که بود از سد الاهلی عربستان گذشتند ولی تاب مقابله با تیم تا دندان مسلح سعودی که علاوه بر میلیاردها هزینه ای که کرده است کلی سابقه، افتخار و تجربه را هم با خود یدک می کشد نداشته و به نظر نمی رسد تیم دیگری هم با این اوضاع تا مدت ها این توان را به دست آورد. تازه از آن طرف برانکوی بخت برگشته با کلی محروم و مصدوم و کاهش روحیه ای که از این رهگذر نصیب تیمش گردید دست و پایش بیشتر از همیشه بسته بود. بالاترین و مهمترین ابزار تیم های ایرانی برای حضور در جدال های بین المللی دو عامل مهم غیرت ملی بازیکنان و تماشاچیان پرشور یا به عبارتی جو وحشتناک ورزشگاه آزادی است. وقتی تیم قهرمان ایران در مرحلۀ حذفی لیگ قهرمانان این همه بازی در سطح آسیا انجام می دهد و حتی در یکی از آن ها نمی تواند از مهمترین ابزار خود استفاده نماید دیگر از این بیشتر نمی توان توقع داشت. این که سالهای زیادی است که تیم های باشگاهی ایران در سطح آسیا نمی توانند به مقام قهرمانی برسند در واقع بخش عمده اش به رشد نیافتگی نظام باشگاهی ما برمی گردد. سخت افزار و نرم افزاری که در قد و قوارۀ هدف قهرمانی ما نیست. فی الواقع حساب پول و آش است. ما به همان اندازه که از نظر موارد ذکر شده توان داریم در همان اندازه هم نتیجه می گیریم. البته این ظلم مضاعف عربستانی ها هم راجع به میزبانی بازی ها قوز بالای قوز شده است. کلی هزینه بر تیم های ما تحمیل می کند، مقدار زیادی از انرژی و زمان ما را تلف کرده و دست آخر هم با نفوذی که در مراجع تصمیم گیری دارند به خواسته هایشان می رسند. چه خوب شد در دور مقدماتی جام جهانی با آن ها هم گروه نشدیم و گرنه شاید بلایی مشابه بر سر تیم ملی ما هم نازل می گردید.
منبع: روزنامه خبروررزشی مورخ دوشنبه 10 مهر 1396 شماره 5849
