عدالت در ارائه خدمات: خدمات باید متوازن و عدالت محور باشد. چه از حیث گستره توزیع در نقاط مختلف شهر و چه از آن جهت که گروه های مختلف مردم در سنین، جنسیت، موقعیت اجتماعی، سطح اقتصادی با نیازهای مختلف (مثل معلولین، کودکان و …) را شامل گردد.
هوشمندی خدمات: شهرهای هوشمند، تجسم رویایی در آینده نیستند بلکه به مدد رویکردهای نوآورانه اینترنت اشیا، بسیاری از آنها هم اکنون فعال و یا به سرعت در حال گسترش هستند. مدیران شهری از شبکه‌های دامنه بالا- مصرف پایین برای برقراری ارتباط و بهبود زیرساخت‌ها، بهره‌وری، راحتی و کیفیت زندگی ساکنین و بازدیدکنندگان استفاده می‌کنند. روند توسعه نشان می دهد که «هوشمندی خدمات» دیگر یک انتخاب نیست بلکه یک اجبار تکنولوژیکی است.
قابلیت توسعه خدمات: خدمات شهری خصوصاً در حوزه زیرساخت ها باید بر اساس مطالعات آینده پژوهی طراحی و ارائه گردد. به صورتی که علاوه بر رفع نیازهای امروز زمینه توسعه برای پوشش نیازهای فردا را نیز داشته باشد. به عنوان مثال یک پارک، ایستگاه آتش نشانی، سازه عمرانی و … که امروز در منطقه ای از شهر احداث می شود باید به صورتی باشد که اگر در آینده قرار بود همان خدمات را به دو برابر جمعیت ارائه دهند قابلیت توسعه آن پیش بینی شده باشد.
ماهیت تعاملی خدمات: نحوه نیاز سنجی و ارائه خدمات باید تعاملی باشد. یعنی مدیریت شهری ضمن ارتباط مستمر با دریافت کنندگان خدمات خود نیازها و اولیت های آن ها را شناسایی نموده و بر اساس نظر آن ها و مصالح علمی و اقتضایی مدیریت فهرست نماید. بدین ترتیب ذینفعان علاوه بر هدفگذاری در تحقق اهداف نیز باید مشارکت داشته باشند.
جامعیت خدمات: خدمات باید جامعیت داشته باشد چه از منظر رویکرد سیستمی و در نظر گرفتن کلیه ابعاد و اثرات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و … آن و چه از لحاظ ارتباط با طرح های تفصیلی، اسناد بالادستی و اصول معماری و شهرسازی.
کلام آخر اینکه اداره شهر کار راحتی نیست. رونق، آبادانی و توزان شهری با بهبود و اصلاح نحوه طراحی، کیفیت، کمیت و چگونگی ارائه خدمات محقق می گردد.
منبع: روزنامه شهرآرا، پنجشنبه 4 آذر 1400، شماره 3538
https://shahraranews.ir/fa/publication/content/12335/337861#
