در بازی استقلال با پدیده آن قدر فریادهای “حیا کن-رها کن” هواداران آبی آزار دهنده بود که علیرضا منصوریان به سرمربی تیم حریف پناه برد و دستان او را در دست گرفت و با وی درددل کرد.
عادل فردوسی پور گزارشگر بازی سعی کرد این حرکت سرمربی آبی ها را بی معنا جلوه دهد. شاید دلیلش آن باشد که وی هیچگاه مربی نبوده و نمی تواند لمس کند که درست در زمانی که نیاز به حمایت هوادار داری عده ای چشمانشان را بر روی همۀ تلاش ها و افتخارات تو می بندند و این گونه تو را به باد انتقاد می گیرند چه بار روحی و روانی سنگینی وارد می سازد. البته این امر تنها مخصوص استقلال و منصوریان نیست متأسفانه این فرهنگ غلط تماشاچیان ماست که در آن معنای هواداری و طرفداری به درستی تعریف نشده است تا آن جا که روزگاری حتی عده ای نوجوان به خود اجازه دادند با همین ادبیات به ناصر حجازی و یا علی پروین تاخته و علیه آن ها شعار دهند. برخی هواداران فقط تنها خود را رفیق روزهای شادی و پیروزی می دانند و تا این که تیمشان در دو یا سه بازی نتیجۀ لازم را نگرفت احساس می کنند باید زمین و زمان را بر سر سرمربی خراب کنند. البته بی شک مقصر بخشی از این اتفاق رسانه ها هستند. ما در رسانه معمولاً با تماشاچیان فوتبال کشورمان تعارف داریم. و در بسیاری از زمان ها سعی در توجیه و یا پوشش اشکالات رفتاری و اشتباهات آن ها داریم. تا وقتی که تماشاچیان یک صدا به تیم و بازیکنان حریف فحاشی کرده، در چشم بازیکنان تیم مقابل لیزر انداخته و تا تیمشان در چند بازی نتیجه نگرفت حتی به مربیان و بازیکنان خودی تاخته و به صندلی ها و اتوبوس ها آسیب برسانند و ما کماکان محرومیت ها و جریمه ها را متحمل شده و آن ها را بهترین هواداران دنیا بخوانیم هیچ چیزی درست نمی شود. اگر می خواهیم به معنای واقعی کلمه حرفه ای شویم باید نسبت به اصلاح رفتار و کنترل هیجانات هواداران فوتبال نیز اهتمام ورزیم.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ دوشنبه 6 شهریور 96 شماره 5882
