هرچند متأسفانه در کل نظام اداری کشور این رفتار به وفور قابل مشاهده است اما در حوزه مدیریت شهری و نظام اداری شوراها در سال های قبل این فرهنگ بیشتر رواج یافته است که مدیران کمتر به مطالعه و تدوین وضع موجود و شناسایی و احصا قابلیت های در دسترس بپردازند. این اتفاق آسیب های فراوانی به همراه دارد؛ به عنوان مثال از یک سو هم سبب سرخوردگی سرمایه های انسانی سازمان می شود که انگیزه پیشرفت را از دست می دهند و هم از سوی دیگر سبب هرز استعدادها، فرصت ها و قابلیت های داخلی سیستم می گردد چرا که بسیاری از زمینه های پیشرفت ناشناخته هدر می روند و مدیریت حتی نسبت به کشف آن ها اقدامی نمی کند و فکر و برنامه ای هم ندارد. این که در ششمین دوره شورای اسلامی شهر در اولین بند از چرخش های تحول آفرین چشم انداز به این موضوع اشاره می شود پیام خوبی است که نشان از ایده ای ارزشمند دارد که می خواهد باور “ما می توانیم” را تقویت و به توانمندی های در دسترس اصالت ببخشد. اگر این مهم طی دوره چهار ساله شورای ششم عملی گردد می تواند زیرساختی مناسب در رویکرد مدیریت شهری باشد و سال ها منشأ افزایش بهره وری و ارتقا سطح عملکرد مطلوب سازمانی گردد. پرداختن به توانمندی های در دسترس نافی بهره مندی از منابع و منافع محیطی و یا خارج از سازمان نیست بلکه در واقع بیانگر نوعی درون زایی است که هم به دنبال بالفعل ساختن حداکثری قابلیت های درونی سیستم است و هم در حالتی رشد یافته و بالغ در عرصه مدیریت و سازمان از ظرفیت های خارجی نیز بهره می گیرد. باید بدانیم عرصه مدیریت در واقع امانتی است که بر اساس آن صاحبان تصمیم وظیفه دارند توانمندی های درونی سیستم را به شکوفایی برسانند و در ارتباط با عناصر و عوامل محیطی حداکثر منافع را برای سازمان و ذینفعان آن فراهم سازند.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 11 مهر 1400، شماره 3495
https://shahraranews.ir/fa/publication/content/12148/334067
