چندی پیش اثبات شد مدرک دکترای یکی از اعضای شورای اسلامی شهر در یکی از کلان شهرها غیر قابل قبول بوده یا حداقل این که اطلاق دکتری به آن فرد مصداق بهره بردازی غیر قانونی بوده است. بعد از روش شدن این مسأله شاید همگان منتظر تعلیق آن مقام مسئول بودند ولی نه تنها این اتفاق رخ نداد بلکه طرف با وقاحت در برابر رسانه ها تخلف خود را توجیه کرد و کماکان به مسئولیت خود هم ادامه می دهد. به راستی مجموع این اتفاقات نظام آموزش کشور را بی اثر و مقوله دانش که زیربنای توسعه یک کشور است را ابتر می نماید. الان مجبوریم کلاس های خود را مجازی برگزار کنیم صحیح ولی آیا نباید مراقب رسمیت و کیفیت آن هم باشیم؟ چگونه می توان دانش آموزی که بعضاً در کلاس با حضور معلم آرام و قرار ندارد و متمرکز درس نمی شود را پای سیستم مجازی با تعلیم و تدریس همراه کرد؟ یا بر چه اساسی آزمون هایی که از دانشجویان به صورت آنلاین گرفته می شود را می تواند از تقلب مصون سازی کرد؟ پاسخ به این شبهات می تواند تا حد زیادی به اثربخشی فرآیند آموزش کمک کند؟ مجازی کردن کلاس ها و آموزش حتی اگر زیرساخت های فناوری آن به خوبی فراهم باشد تنها بخش کوچکی از کار است. مسأله مهم تر در مقوله آموزش های مجازی در ایام کرونا بحث اثربخشی آموزشی است که تا کنون برای افزایش این مقوله مهم از سوی نهادهای تصمیم گیرنده راهکار مناسبی ارائه نشده است. برای توسعه کشور باید آموزش در تمامی ابعاد آن جدی انگاشته شود، راه های تخلف، جعل و کمیت گرایی آن مسدود شده و هر گونه سواستفاده از مقوله علم و دانش با برخورد جدی پاسخ داده شود زیرا که آموزش زیربنای توسعه کشورهاست.
منبع: هفته نامه نخست، مورخ پنجشنبه 23 مرداد 1399 شماره 825
