ده ها و صدها تیتر، مقاله، عکس، کلیپ و … همه و همه حاصل بروز هیجان و کری خوانی قبل از یک مسابقه حساس است. به بیان دیگر این که برخی روشن فکرها می گویند: « این مسابقه با مسابقات دیگر فرقی ندارد، این بازی را بیش از حد حساس نکنید، این مسابقه تنها سه امتیاز دارد» و سایر سخنانی از این قبیل در گوش مردم، رسانه ها و فوتبالیست ها فرو نمی رود و این بازی فرای هر اتفاق و نتیجه ی دیگری دارای اهمیت و شخصیت مستقلی است. اما سؤال مهم اینجاست که آیا پیروزی در یک مسابقه ورزشی به هر قیمتی می ارزد؟ به یاد دارم در یکی از شهرآوردهای تهران در ورزشگاه بودم رکیک ترین الفاظ و اهانت ها را که تا به حال به گوشم نخورده بود یک صدا از زبان ده ها هزار نفر شنیدم. باور کردنی نبود اینکه چند هزار جوان مسلمان بدون خجالت و رعایت آبروی برادر دینی خود او را به دلیل گناهی که مرتکب نشده است به باد بدترین دشنام ها گرفته باشند. آن هم در زمینِ مقدس ورزش که باید محیط دوستي، همدلي، اخلاق و گذشت باشد. این داربی هم مثل سایر بازی ها تمام می شود برنده ها می خندند و بازنده ها گریه می کنند ولی حداکثر چند روزی این شادی یا ناراحتی بیشتر ادامه نمی یابد و اتفاقات آن به تاریخ و آرشیو سپرده می شود اما ارتباطات میان افراد و یا سخنانی که در ورزشگاه بازیکنان به یکدیگر اطلاق کرده اند، یا شعارهایی که تماشاگران نسبت به تیم رقیب نسبت داده اند ثبت می شود و هرنوع توهینی مصداق حق الناس است که روزی انسان باید در محضر خداوند متعال پاسخگوی آن باشد. رعایت ادب ونزاکت بر هر انسانی واجب است که این امر در زمین ورزشی و در عرصه ای که میلیون ها نفر در سراسر کشور آن را به صورت مستقیم مشاهده می کنند ضرورت بیشتری دارد. امید آن که بایاری خداوند مهربان ادب و احترام بهترین نتیجه داربی هشتاد و سوم باشد.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ یکشنبه 28 شهریور 1395 شماره 5559
