شيعه های واقعي مکتب جعفری

آموزه های اجتماعی مکتب امام صادق(ع)
در زمان امام صادق(ع) براثر کشمکش های بنی عباس برای برانداختن حکومت بنی امیه، فضای مناسبی فراهم گردید تا ایشان بزرگ ترین دانشگاه اسلامی را پایه ریزی نمایند. رهنمودهای خردمندانه ی امام ششم در زمینه های فردی و اجتماعی سند افتخار تاریخ شیعه می باشد. ایشان توسط شاگردانشان آموزه های فردی، اخلاقی، اجتماعی فراوانی را به مسلمان ها ارائه فرمودند. برخی از مهمترین آموزه های اجتماعی در مکتب امام صادق(ع) عبارتند از:
معاشرت جمیله در خانواده: امام صادق(ع) برای معاشرت جمیله در خانواده می فرمایند: «مرد در اداره خانه و خانواده اش باید خود را به سه خصلت بیاراید گرچه این خصال در سرشت او نباشد: رفتارخوش، گشاده دستی به اندازه و غیرتی همراه با خویشتنداری». در نگاه امام صادق(ع) زن، وزیر مرد است، کمک کار و مشاور خانواده و متقابلاً نسبت به مرد وظایفی دارد که اگر آن را به درستی انجام دهد، مرد در انجام مسئولیت های خود موفق و زندگی به کام هر دو شیرین می شود.« زن نیز در روابط خود با همسرش از سه ویژگی بی نیاز نیست»پاکی(عفاف) و پاکیزگی، پاسداری از دارایی خانواده و ابراز عشق به همسر»
تدبّر در قرآن و پیروی از اخلاق حسنه: در منظر رئیس مذهب « قرآن جایگاه نور هدایت و چراغ شب های تار است. پس شخص تیزبین باید در آن دقّت کند و برای بهره مندی از پرتوش نظر خویش را بگشاید» همچنین در نگاه امام ششم نیاز به اخلاق حسنه یک نیاز انسانی است و به جامعه خاصّی اختصاص ندارد. چنان که امام می فرمایند: «حسن خلق یافت نمی شود مگر در وجود دوستان و برگزیدگان خداوند و آن چه در حقیقت خلق نیکوست، جز خداوند متعال کسی نمی داند»
تبلیغ عملی و دانش اندوزی: مؤثرترین روش امامان در عرصه تبلیغ «تبلیغ عملی» بود، یعنی خود، تجسم عالی ارزش های انسانی بودند. امام صادق(ع) در این زمینه می فرماید: « مردم را با عمل خود به نیکی ها دعوت کنید نه با زبان خود»همچنین از منظر امام صادق(ع) علم و دانش نوری است که خداوند به قلب و دل هر کس بخواهد، می تاباند، به همین جهت با عبارات حکیمانه ای شیعیان را به کسب دانش ترغیب می کرد. آن حضرت در معروف ترین کلام خود فرمود: « دوست ندارم جوانی از شما را ببینم مگر این که در یکی از این دو حالت صبح کند: یا عالم و دانشمند باشد و یا متعلّم و آموزنده، پس اگر در هیچ کدام از این دو حالت نبود، کم کاری و کوتاهی کرده و در این صورت عمر خود را ضایع نموده و گناهکار است و نتیجه آن عذاب الهی خواهد بود.»
رعایت اعتدال و استفاده از فرصت ها: رعایت اعتدال و میانه روی در مخارج و درآمدهای زندگی موجب آسایش و رفاه خواهد بود. امام صادق(ع) می فرماید: « اسراف موجب فقر و میانه روی سبب توانایی است» همچنین در کلام امام داریم: «هر کس فرصتی را به دست آورد و با این حال منتظر فرصت بهتری باشد، روزگار آن فرصت به دست آمده را از دستش خواهد گرفت، زیرا عادت روزگار سلب فرصت ها و رسم زمانه از بین بردن موقعیت هاست.»
تربیت نسل جوان: در تربیت اسلامی هدایت و تربیت نسل جوان اهمیت ویژه ای دارد. شیوه رفتاری امام صادق(ع) با جوانان و دستورالعمل های آن حضرت برای جوانان و نحوه برخورد با آنان بهترین راهکار برای حل مشکلات و معضلات این قشر است.آن حضرت می فرماید: « بر تو باد تربیت نوجوان، زیرا آنان زودتر از دیگران خوبی ها را می پذیرند»
تشویق به تفکّر: آن حضرت در سیره خود برای تفکّر ارزش والایی قایل بود و زیباترین سخنان را درباره ارزش تعقّل و تفکّر در مسائل دینی بیان فرموده اند. ایشان در این زمینه می فرماید: «کسی که در دین خدا اندیشه نکند، امید خیری در او نیست. اگر یکی از دوستان ما در دین خود تفقّه نکند و به مسائل و احکام آن آشنا نباشد، به دیگران (مخالفین ما) محتاج می شود و هرگاه به آن ها نیاز پیدا کرد، آنان او را در خط انحراف و گمراهی قرار می دهند در حالی که خودش نمی داند.»

سخن پایانی
مسلماً داعيه داران شیعه بودن و ولایت مداری ائمه معصومين(ع) زياد، لكن شیعه هاي واقعی، ولايت مدار و عامل به دستورهاي امام كم هستند. گذر سال ها و فاصله افتادن بین شیعه ها و زمان حضور امام معصوم(ع) و همچنين تهاجم فرهنگ غربي و سایر فرهنگ های طاغوتی به جامعه شیعیان و علاوه براین راه یافتن برخی انحراف ها، خرافه ها و بدعت ها باعث شده است که در رفتار و فرهنگ شیعیان تحولاتی نامطلوب به وجود آید. که در رفتار و گفتار برخی از مدعیان شیعی تردید ایجاد کرده است. بر این اساس رئیس مذهب با مشخص نمودن برخی نشانه ها شیعه های راستین را از مدعیان جدا می سازند. در المحجّة البیضاء(ج4، ص356) به نقل از امام صادق(ع) آمده است: «شیعه سه دسته اند؛ گروهی به وسیله ما زینت می یابند [و ما را وسیله عزت و آبروی خویش قرار می دهند] و گروهی به وسیله ما می خورند [و ما را وسیله درآمد زندگی دنیایی خویش قرار می دهند] و گروهی از ما و به سوی ما هستند، با امنیّت ما آرامش می یابند و با ترس ما ترسانند، بذر (های کاشته شده اسرار را) پخش نمی کنند و در برابر جفاکاران خودنمایی ندارند، اگر پنهان باشند کسی سراغ آنها را نمی گیرد و اگر آشکار باشند به آنها اعتنا نمی شود ]یعنی شهرت گریز و بی نام و نشانند[ آنها چراغ های هدایتند.»