«از نتایج تیم راضی هستیم. باتوجه به محدودیت ها و کاستی هایی که ورزش ما دارد همین که توانستیم در چنین رویداد مهمی حضور داشته باشیم خود افتخار بزرگی است! من فقط چند میلی متر با کسب مدال فاصله داشتم که به دلیل بد شانسی موفق نشدم! به مردم شریف قول می دهم تا در ادوار بعد نماینده ی شایسته ای برای کشورم باشم! این شکست چیزی از ارزش های بچه های ما کم نمی کند! ما فقط برای کسب تجربه به المپیک رفته بودیم و…» این چنین جملاتی با ادبیاتی حق به جانب برای مردم و رسانه ها کاملاً آشناست.
در هر رخداد ورزشی مهم در تورنمت های مختلف همچون بازی های آسیایی و یا المپیک ها بارها و بارها مردم با چنین سخنانی از سوی برخی مدیران، مربیان و ورزشکاران مواجه می شوند. در این واقعیت که برای برخی از رشته های ما صِرف حضور در المپیک می تواند افتخار بزرگی باشد شکی نیست. اما به نظر می رسد تعداد زیادی از فدراسیون ها و رشته های ورزشی ما در هدف گذاری خود دچار نگاه حداقلی و اشکالات بنیادین هستند. این که به جای تعیین اهداف چالشی در قله های رفیع -که مستلزم تلاش بسیار و برنامه ریزی دقیق است- برای خود اهداف حداقلی در تپه های کوتاه(که سهل الوصول است) پیش بینی کنیم نتیجه ای جز ناکامی به همراه نخواهد داشت. شاید بسیاری از کشورهایی که در المپیک حضور دارند از نظر امکانات و تجهیزات به مراتب از ما جلوتر و پیشرفته تر باشند اما همه چیز که در امکانات و تجهیزات خلاصه نمی شود. بخش قابل توجهی از موفقیت های ورزش قهرمانی مرهون استعداد ذاتی ورزشکاران و همچنین مدیریت های توانمند می باشد. شاهد این مدعا بسیاری از قهرمانان المپیک در کشورهای آفریقایی هستند که علیرغم کمبود امکانات با تکیه بر استعدادها و قابلیت های ورزشکاران خود به افتخارات زیادی نائل می گردند. به عنوان مثال اگر والیبال ما بعد سال ها تلاش به لیگ جهانی راه می یابد و به سطح اول جهان و درخشش فراوان و قابل توجهی می رسد و سابقه پیروزی بر تمامی قدرت های جهان مثل؛ آمریکا، ایتالیا، لهستان و… را در کارنامه خود ثبت می کند پس حتماً قابلیت کسب مدال در المپیک را هم دارد. پس نباید بگوییم همین که والیبال ما بعد از چند دهه توانسته است به المپیک راه یابد کافیست. وقتی هدف گذاری ما حداقلی باشد نه تنها به پیروزی نائل نمی شویم بلکه حتی از کسب همان اهداف حداقلی باز می مانیم. مثل وضعیت کنونی فوتبال که اکنون نه تنها به کسب افتخار در المپیک فکر نمی کند بلکه سال هاست که حتی توان راه یابی به المپیک را ندارد. تا جایی که فوتبال عراق نماینده ی آسیا می شود و ایران در حسرت می ماند. در حال حاضر کسب مدال تنها وظیفه ی چند رشته ی خاص مثل وزنه برداری، کشتی، تکواندو و … است و ورزشکاران سایر رشته ها صرفاً حضورشان در المپیک افتخار است و برای کسب تجربه آمده اند. اگر قرار باشد برخی رشته ها همیشه در تورنمت های بین المللی شرکت کنند و هدفی جز کسب تجربه نداشته باشند شخصاً مدعی جدی پیراهن تیم ملی در یکی از آن رشته های ورزشی برای المپیک 2020 هستم!
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ 25 مرداد 95 شماره 5531
