به یاد دارم در روزهای آخر بازی و حتی بعد از دوران قهرمانی علی دایی زمانی که عده ی زیادی از فوتبالیست ها، هواداران و علاقمندان وی در اندیشه ی برگزاری بازی خداحافظی برای پرافتخارترین فوتبالیست تاریخ ایران بودند وی بارها و بارها تأکید کرد نیازی به این امر ندارد و در هیچ مسابقه ای با این عنوان برای خودش شرکت نخواهد کرد. آن قدر کاپیتان اسطوره ای ایران در عدم علاقه به چنین اتفاقی جدی و با همان عزم راسخ همیشگی بود که همگان دریافتند واقعاً در کلامش تعارف و یا اندکی علاقه برای چنین اتفاقی وجود ندارد.
بر همین اساس خیلی زود کسانی که چنین اندیشه ای داشتند بازی خداحافظی برای مرد بین المللی فوتبال کشور را به فراموشی سپردند. اکنون که سال ها از آن زمان می گذرد می توان دقیقاً معنای مخالفت او را لمس کرد. به راستی کدام مدیریت ورزشی و یا کدام فدراسیون توان برگزاری چنین مراسمی در شأن یکی از بزرگ ترین ورزشکاران تاریخ ایران را داشت؟ وقتی قرار است این رخداد به گونه ای برگزار شود که احتمال زیر سوال رفتن شأن قهرمان ملی کشور در آن بسیار بالاست همان بهتر که چهره ای مثل شماره ده جاودانه ی تیم ملی عطای آن را به لقایش ببخشد و سابقه ی درخشان خود را با چنین ریسکی به خطر نیاندازد. کلاً برگزاری چنین بازی که ظاهر تشریفاتی دارد ولی در باطن آن قرار است از سال ها افتخار آفرینی و خدمات یک قهرمان ورزشی کشور تجلیل گردد نیازمند یک نظام مدیریت قوی، خلاق و توانمند است که توان به خط کردن اسپانسرهای قدرتمند، ستارگان و چهره های مشهور و حجم قابل توجهی از تماشاچیان و هواداران را داشته باشد که سابقه ی سال های اخیر نشان از فقدان این مهم دارد. در واقع برگزاری این بازی در کشور ما شانسی است و شکوه و جلال آن بگیر و نگیر دارد. خصوصاً زمانی که چنین رخدادی به صورت ویژه برای فردی برگزار نمی شود بلکه قهرمان ملی در حاشیه ی یک بازی مهم کفش هایش را آویزان نماید. مثل پیوس در داربی، پنجعلی در بازی بین قاره ای، منصوریان در فینال جام حذفی و مواردی دیگر از این دست. چند روز قبل مسابقه ای برای تجلیل نکونام که رکوردار بازی ملی است برگزار گردید. این که چرا شخص او در این دیدار حضور نیافت و یا چرا دعوت ستارگان فوتبال به گونه ای بود که برخی از آن ها حاضر به حضور نشدند در جای خود قابل بحث است. ولی کافیست این موارد را در کنار بگومگوهای عابدزاده با یکی از هنرمندان بگذاریم تا به این نکته مهم برسیم که انگار این گونه بازی ها بیشتر از آن که به تجلیل از قهرمانان ملی بیانجامد منجر به خدشه دار شدن برخی حرمت ها می شود. شاید بهتر است ستاره های ملی تا زمانی که شرایط چنین رویدادی از نظر اسپانسر، ستاره ها و قهرمانان مدعو و دیگر شرایط حاکم بر آن کاملاً مشخص نشده است مانند دایی در بازی خداحافظی شرکت نکنند. شاید حداقل پاسخ مناسب به این سوال برایشان کمی راهشگا باشد؛ که به راستی چه نهادی شایستگی برگزاری اتفاق مهمی در حد تکریم قهرمانان فوتبال ملی را دارد؟ تیم هنرمندان، فدراسیون فوتبال، کانون پیشکسوتان و یا …؟
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ سه شنبه 9 شهریور 1395 شماره5544
