«اتخاذ تدابیر مؤثر و اقدام لازم برای حفظ شهر از خطر سیل و حریق و همچنین رفع خطر از بناها و دیوارهای شکسته و خطرناک واقع در معابر عمومی، کوچه ها، اماکن عمومی و دالان های عمومی و خصوصی و پرکردن و پوشاندن چاه ها و چاله های واقع در معابر و جلوگیری از گذاشتن هر نوع اشیا در بالکن ها و ایوان های مشرف و مجاور به معابر عمومی که افتادن آن ها موجب خطر برای عابران است و جلوگیری از ناودان و دودکش های ساختمان ها که باعث زحمت و خسارت ساکنان شهرها باشد.» این قانون را از دو منظر می شود بررسی کرد:
اول: پیش بینی اقدامات لازم برای حفظ شهر از مخاطرات یادشده که جنبه راهبردی و برنامه ای دارد. در این راستا شهرداری ها به وسیله سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی و همچنین شهرداری های مناطق تمهیدات لازم برای برنامه ریزی، تأمین و تخصیص اعتبارات، امکانات و تجهیزات لازم را می اندیشند.
دوم: در این مرحله رفع خطر یا مزاحمت های احتمالی از بنا انجام می شود. در این بند معمولا به علت وجود ابهاماتی که در اختیارات قانونی شهرداری ها وجود دارد، مدیریت شهری در عمل به تکالیف قانونی اش با مسئولیت های ناموجه روبه رو می شود و گاهی با بازخواست مراجع قضایی روبه رو می شود.
براساس این قانون در همه مخاطرات مربوط، شهرداری در صورت اینکه مالکان بناها مشکل را برطرف نکنند، می تواند پس از مهلت مقرر، به رفع خطر یا مزاحمت اقدام کند. در شرحی جامع تر رفع خطر از اشیای آسیب زا برای سلامت شهروندان باید مورد توجه جدی مدیریت شهری قرار گیرد. متأسفانه در انجام این قانون در کشور چالش های فراوانی وجود دارد که شاید اتفاقاتی مانند پلاسکو یا حادثه آبادان نتیجه توجه نکردن به این ماده قانونی باشد. با توجه به بافت های فرسوده که در بسیاری از شهرهای ما وجود دارد، حوادث ناگواری از این دست بسیاری از شهرهای کشور را تهدید می کند. بنابراین ضرورت دارد هم در اسناد بالادستی و حوزه های تقنینی کلان کشور مانند مجلس شورای اسلامی این مهم را به صورت جدی تری مدنظر قرار دهند و هم شهرداری ها تا رسیدن به نقطه ایده آل در وضع قوانین و ایجاد امکانات برای آن تمهیداتی بیندیشند تا شهروندان از هرگونه آسیب ناشی از این موارد در امان بمانند.
منبع: روزنامه شهرآرا، چهارشنبه 8 تیرماه 1401، شماره 3701
