آموزش به شهروندان یکی از مباحث مهم اجتماعی و از جدی ترین دغدغه های اصلی مسئولان است این آموزش از پیش دبستانی آغاز می شود و بعد از آن در مدرسه و سپس دانشگاه ادامه می یابد. البته آموزش شهروندان تنها در مراکز آموزش رسمی انجام نمی شود بلکه برنامه هایفرهنگی و آموزشی که در فرهنگسراها و مراکز فرهنگی برای عموم مردم برگزار می شود نیز آموزش محسوب شده و از اهمیت زیادی برخوردار است. یکی از نکات ضروری که باید به آن توجه کرد نوع آموزش ها و محتوای آنهاست. محتوای آموزشی در هر جامعه با توجه به ارزش ها، فرهنگ، نیازهای اجتماع و عوامل بسیار دیگری تعیین می شود. در کشور ایران که دارای دین اسلام و مذهب تشیع است، مباحث دینی یکی از مهمترین زیربناهای آموزشی است که از همان ابتدای ورود کودکان به پیش دبستانی و مدرسه مطرح می شود و تا پایان آموزشهای مراکز رسمی مانند دانشگاه نیز ادامه می یابد. خوشبختانه آموزش هایی که برای عموم شهروندان -که البته بیشتر قشر میانسال را تشکیل می دهند- ارائه می گردد در بسیاری از مواقع در مساجد انجام می شود و از این نظر باید به پیشرفت روند ارتقای جایگاه مسجد در جامعه امیدار بود اما لازم است برای افزایش ماندگاری این نوع آموزه ها در ذهن نوجوانان وجوانان و نهادینه سازی مسائل مذهبی در وجود آنها اقداماتی انجام داد تا ارتباط مراکز آموزشی با مراکز و مکان های مذهبی مانند مسجد به نحو شایسته ای برقرار شود. برای تحقق این مهم ذکر چند نکته ضروری است از جمله:
اول: یکی از انتقاداتی که به آموزش های مذهبی مراکز آموزشی می شود کتاب محوری و آموزش های تئوری است. معلمان و اساتید ترجیح می دهند مطالب کتاب ها رابرای دانش آموزان و دانشجویان تدریس کنند و امتحان بگیرند اما اگر به جای طرح تئوری برخی آموزش ها مانند نحوه نماز خواندن، وضو گرفتن و یا انواع احکام و مراسم مذهبی دانش آموزان و دانشجویان را به اقتضای سن و محتوای مطالب آموزشی به مساجد برده و به صورت عملی این مطالب را به آنها آموزش دهند، بازخورد بهتری دریافت خواهند کرد.
دوم: مراکز آموزشی برنامه های زیادی برای اجرا دارند که بیشتر در نمازخانه های کوچک آنها برگزار می شود. اما می توان برای برخی جشن ها و مراسم های عمومی مثل تقدیر و اهدای جوایز از مسجد بعنوان محل برگزاری این مراسم استفاده کرد چرا که متاسفانه یکی از ذهنیت های منفی نوجوانان و جوانان درباره مسجد این است که مساجد مکان برگزاری مراسم عزاداری است و این مساله باعث ارتباط ضعیف آنها با مراکز مذهبی بخصوص مسجد می شود.
سوم: می توان از هنرهای دانش آموزان و دانشجویان به صورت علمی در زمینه زیباسازی مساجد استفاده کرد. کارهای عملی که توسط دانشجویان و دانش آموزان بخصوص دانش پژوهان رشته های فنی و حرفه ای مانند: نقاشی،گرافیک،عکاسی،خطاطی،معماری و… انجام می شود می تواند برای مساجد صورت گیرد تا علاوه بر زیباسازی مسجد، به افزایش انس و ارتباط دانش پژوهان با مراکز مذهبی کمک نماید.
چهارم: البته در این میان لزوم دارا بودن شرایطی قابل قبول برای جذب جوانان به مسجد را نیز نباید نادید گرفت. یکی از نقاط ضعف عمده مساجد در جامعه ما این است که با وجود اینکه در کشوری اسلامی زندگی می کنیم و مساجد از صدر اسلام همواره پایگاه مسلمانان بوده اند و هم اکنون نیز مسئولان و اندیشمندان بر این نکته تاکید دارند اما توجه چندانی به زیباسازی مسجد و تجهیز آن نمی شود. به همین علت است که جذب جوانان به مسجد با دشواری های زیادی روبروست چرا که به هرحال طبیعت جوانان مشکل پسند و تنوع طلب است.
نکته آخر: این جمله که «مساجد پایگاه مسلمانان هستند» نباید تنها به یک شعار تبدیل شود. در کشور اسلامی ایران باید به شکلی میان مراکز آموزشی و مساجد ارتباط برقرار کرد که نوجوانان از همین سنین مسجد را پایگاهی سالم و پویا برای فعالیت های اجتماعی و مذهبی خود بدانند نه اینکه وقتی به سن پیری رسیدند برای ادای عبادات دینی خود یا عزاداری ها در مسجد حضور پیدا کنند. برای رسیدن به این هدف همه مسئول هستیم و کوتاهی هریک از ما،پایمال نمودن حق نوجوانانی است که آینده این کشور در دستانشان است.
http://shahrara.com/news/1391/10/10/pdf/11.pdf
