امروز بهره مندی از «خانواده سالم» یک چالش جهانی است که متاسفانه در سال های اخیر با تهاجم فرهنگی و تزلزل فکری که ایجاد شده، در کشور ما هم تاحد بسیاری نظام خانواده چه از نظر سلامت و چه از نظر ماندگاری و دوام و قوام، آسیب های فراوانی دیده است؛ هرچند هیچ کس نمی تواند خدشه ای بر ارزش واقعی آن وارد کند. پرداخت مستقل به اجزای تشکیل دهنده خانواده به عنوان اساسی ترین نهاد اجتماعی شکل گیری جوامعی مانند زنان، کودکان، نوجوانان و… به صورتی که در سال های اخیر توسط سازمان های بین المللی در کشورمان درحال سرایت است، بستر جدایی و افتراق در خانواده و بی هویتی عناصر جامعه را به دور از تعلقات ریشه ای وعلاقه هایی که ناشی از وابستگی خونی و هویت ملی مبتنی بر باورهای ارزشی است، فراهم آورده است و خودکامگی و منفعت طلبی شخصی که منجر به ناتوانی در مشارکت جمعی و ازخودگذشتگی می شود را به خصوص برای نسل جدید به همراه داشته است. ازآنجاکه به فرموده پیامبر اعظم(ص) هیچ بنایی در اسلام بنیان گذاری نشده است که نزد خداوند متعال، محبوب تر از خانه و خانواده باشد، پرداختن به احیای جایگاه اصلی آن، جزو وظایف بسیار مهم دستگاه ها و نهادهای اثرگذار به خصوص «مدیریت شهری» است.آن چنان که در بعد «هویت شهری» چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت، در دو بند بنیادین «خانواده محوری» و «تجلیگاه معنویت و اخلاق» این مهم مورد توجه قرار گرفته است. شاید در نگاه اول، این امر وظیفه ذاتی حوزه فرهنگی و اجتماعی شهرداری ها محسوب شود، اما اگر بخواهیم کمی دقیق تر به موضوع بپردازیم، در همه حوزه های خدمات شهری این رویکرد اجتماعی و مقدس باید در کانون توجه قرار گیرد. شهرها باید دوستدار خانواده ها باشند، پس پارک ها، مراکز تفریحی، پارکینگ ها، سازه ها و فضاهای شهری، وسایل حمل ونقل عمومی و… هر یک باید به گونه ای برای بهره مندی های خانوادگی، کاربری های تعریف شده و مناسبی ارائه دهند. باید روح جمع گرایی و خانواده مداری در کالبد شهری دمیده شود و خدمات به گونه ای طراحی و عرضه شود که بهره برداری خانوادگی را محل توجه قرار دهد و اسباب قوام و همگرایی عناصر این نهاد اجتماعی ارزشمند را فراهم آورد.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 19 دی 1400، شماره 3575
https://shahraranews.ir/fa/publication/content/12489/341242
