اگر حمل بر خودستایی نفرمایید از چند هفته قبل پیش بینی کردم سیاه جامگان در لیگ برتر می ماند. راستش را بخواهید دقیقاً به همان اندازه مطمئن بودم سیاه جامگان به لیگ یک سقوط نمی کند که در ارتباط با عدم سقوط فجر شهید سپاسی به لیگ دو اطمینان داشتم. در واقع همان لحظه ای که سکان هدایت مشکی پوشان به اکبر میثاقیان سپرده شد و ایضاً زمانی که شاغلام پیروانی سرمربی نمایندۀ استان فارس در لیگ آزادگان شد سند بقای این دو تیم امضا گردید. مگر می شود اکسیر عشق در میان باشد و غیرممکن ها ممکن نگردد.
باور کنید که واقعاً این جمله درست است که می گویند؛ رنگ رخسار خبر می دهد از سِرِّ درون. نگاهی به چهرۀ این دو مربی ارزنده فوتبال کشور بیاندازید تا با چشمان خود شور و حس درون آن ها را ببینید. مگر می شود عاشق شهر و دیارت باشی، سال ها فوتبال را با گوشت و پوست خود حس کرده باشی، قلبت در گروی موفقیت جوانان شهر خودت باشد و توفیق حاصل نشود؟ میثاقیان و پیروانی هرکدام سبک خودشان را دارند، تقلید نمی کنند، کلاس نمی گذارند، صادقانه و ساده رفتار می کنند، مردم مشهد و شیراز آن ها را دوست داشته و از آن مهمتر قبول دارند و آن ها هم همیشه به شهرشان احساس دِین کرده و در هر زمانی که از آن ها کمک خواسته اند نه نگفته اند، این موارد و بسیاری دلایل دیگر از این جنس کافیست در کنار هم فهرست شوند تا قبول کنیم که پیش بینی موفقیت این دو مربی در این مقطع زمانی خیلی هم سخت و دور از ذهن نبود. اگر پای عقل در میان باشد پذیرفتن مسئولیت تیم هایی که کلی بدهی دارند و پولی در بساطشان نیست آن هم در زمانی که کاندیدای اول سقوط هستند اصلاً تصمیم درستی نیست. اما مگر عشق و علاقه فرصتی به درنگ های عقلی می دهد؟ اشک های اکبر آقا را بعد از بازی با پرسپولیس ببنید تا کاملاً متوجه شوید مشکی پیراهنِ او نشان غم نیست، نشانِ عشق است. عشق و میثاقی ناگسستنی که میان او و جوانان شهرش وجود دارد.و به سیمای مهربانِ غلام پیروانی با دقت نگاه کنید تا دریابید رفتار پدرانه اش با جوانان شیرازی عامل اصلی معجزۀ او در مستطیل سبز می باشد.برای هر شهر یک مربی با این سطح از علاقه و توان کافیست تا بتواند پرچم آن شهر را در فوتبال بالا نگه دارد. خوشا شیراز و مشهد که از این نعمت بهره مندند.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ دوشنبه 18 اردیبهشت 96 شماره5732
