کور و کر کرار

دم كی‌روش و برانكو گرم كه وقتی بی‌نظمی و پرادعایی یك بازیكن را می‌بینند چنان سرش را به طاق می‌كوبند كه هم او دیگر هوای سركشی به سرش نمی‌زند و هم بازیكنان دیگر حساب كار دست‌شان می‌آید كه اخلاق و نظم ركن اصلی تیم است. نمی‌دانم برخی افراد چگونه هر كاری دلشان می‌خواهد می‌كنند و كماكان نور چشمی هستند.

---

به یاد بیاورید زمانی كه كامیابی‌نیا در یكی از بازی‌های پرسپولیس از كوره دررفت و حركات غیر‌ ورزشی انجام داد فدراسیون چگونه او و تیمش را نقره‌داغ و جریمه كرد كه دودِ نبودنش حسابی هم به چشم خودش، هم هواداران و هم تیمش رفت. حالا چه اتفاقی افتاده كه یك بازیكن خارجی سال‌هاست در فوتبال این مملكت هر كاری دلش می‌خواهد می‌كند، هر چه لیاقت خودش هست به داور، بازیكن تیم مقابل و لیگ ایران نسبت می‌دهد و كماكان گویی تافته جدا بافته است. مگر یادتان رفته وقتی در دوران قبلی حضورش از لیگ اخراجش كردید در زمانی كه به كشورش برگشت چگونه بی‌ادبانه لیگ ایران را مسخره و یك جورهایی به همه اهالی فوتبال توهین كرد؟ معنای مماشات‌های بی‌پایان با این بی‌ادبِ عراقی برایم قابل درك نیست. گویی آقایان كور و كرِ كرار هستند و بینای دیگران. شاید هم این اوضاع و احوال و شیوه خاص همراه با تساهل و تسامح برابر كرار تعبیر همان واژه اجنبی‌پرستی باشد كه مایلی‌كهن به برخی افراد نسبت می‌دهد. یك بار برای همیشه خیلی قاطع و محترمانه در راستای گستاخی‌ها و بی‌ادبی‌های مكررش او را كلاً از حضور در لیگ ایران محروم كنید تا كسی به خودش جرأت عربده‌كشی و فحاشی در وسط زمین مقدس ورزش را ندهد. كرار برای خودش داروغه‌ای است كه در وسط زمین حكم می‌دهد و خودش اجرا می‌كند و چون می‌داند تبعات بی‌ادبی‌هایش خیلی سنگین نیست هیچ‌گاه متنبه نمی‌شود. از كمیته اخلاق و استینافی كه گاهی یك ساعت مانده به بازی محرومیتی را لغو می‌كنند توقعی نداریم. كاش لااقل امیرخان قلعه‌نویی مثل قدیم‌ترها همچون ژنرال‌ها رفتار می‌كرد و عطای حضور كرار را به لقایش می‌بخشید تا هم از اقتدار وی حال می‌كردیم و هم از تنبیه جاسم.