در این “دنیای نماندنی” بعضی اوقات ” فاصله ” نعمتی می شود برای ماندن. برخی زمان ها هم اتفاق می افتد تنها راه ماندن فاصله است. خیلی وقت ها تنها دلیلی که می تواند آدم را به “ماندن” امیدوار کند “نماندن” است. فاصله از زمانی خاص، فاصله از مکانی خاص، فاصله از فردی خاص و حتی فاصله از علاقه ای خاص. فقط یک ماندن با نماندن ارتباط ندارد، یک بودن با نبودن بی ارتباط است و یک علاقه در بی فاصله بودن است و آن مهر ثابت و عشق پایدار است. همانی که فاصله ای کمتر از رگ گردن به ما دارد: “خدای مهربان”
میخ
