⛱ محبوب من! معشوق بی همتای من! از بلندای گیسوانت عقل را به دار می آویزم تا مست از شراب ناب و صال تو رسواتر و شیداتر از همیشه خواستنت را فریاد کنم. حالا دیگر دلم تاب نمی آورد، در آسمان مهربانی اوج می گیرد و همچون ابری سپید باران محبت و عشق را به سرزمین وجودت هدیه می کند تا سرسبزتر از همیشه شادان و خندان با حرارت وجودت هستی را برایم گرم کنی و من هزاران مثنوی در وصف تو شعر عاشقانه سرایم تا دیوان زندگی مان سراسر حرف محبت باشد.
#غارتنهایی
#پایگاه_جامع_مدیریار
⛱ چشم ها با هم سخن می گویند ولی زبان ها لال شده اند! جرأت ندارند چیزی بگویند یا حرفی بزنند. خیره خیره به او نگاه کردم. او هم به من نگاه می کرد. گاهی به خود می آمدیم که چگونه بی پروا به هم زل زده ایم سرمان را پایین می انداختیم ولی زیر چشمی هر گونه حرکت یکدیگر را برانداز می کردیم و دوباره بدون اینکه خودمان متوجه شویم غرق نگاه می شدیم. آری گاهی این گونه است. کلی حرف برای گفتن داری ولی نمی توانی بر زبان بیاوری. شاید هنوز زمانش فرا نرسیده است یا خجالت می کشی، یا اشتیاق یا تلاطمی در درونت وجود دارد که زبانت را بند می آورد. چقدر سخت می شود آن هنگام که تنها راه حل، گذر زمان است. باید بنشینی تا وقتش فرا برسد تا شاید صبح دولتت بدمد.
⛱ تو کرونایی و در قرنطینه، نفست بالا نمی آید و حالت خوب نیست، صدای سرفه هایت تا ده تا خانه آن طرف تر می رود و احساس ضعف شدیدی داری، در مبارزه ای سخت با دشمنی نامرئی در حال جنگی و به شدت درد میکشی.
⛱ تو در نامهربانی ذاتی خود تنها به خویشتن فکر کن و جز آرامش خودت چیزی برایت مهم نباشد و من در مهربانی وجودم آرامش و آسایش تو را به راحتی خویش ترجیح می دهم. تو هرگاه عصبانی شدی هر چه دلت می خواهد بگو و ملاحظه کسی یا چیزی را نکن، تا هم سبک شوی و هم دلت خنک شود و من هم سعی می کنم که یک گوشم در باشد و دیگری دروازه.
1402© تمامی حقوق مادی و معنوی محفوظ و متعلق به
«پیشگامان تحول مانا» است.
