فوتبال است. بدین معنا که تیم برنده لزوماً همان تیمی نیست که بر بازی مسلط است و بهتر بازی می کند بلکه در جریان چنین مسابقات حساسی تیمی می تواند نتیجه را از آن خود کند که از فرصت های محدود پیش رو به احسن وجه استفاده نموده و تا لحظات آخر در کمین بهره گیری از اشتباهات حریف است. البته کی روش بارها نشان داده با سابقه ی قابل توجه حرفه ای گری که دارد این مهم را به شاگردانش به خوبی انتقال داده است. دوم این که شاید از نظر فنی تیم قطر با گذشته خیلی متفاوت شده است و با به خدمت گرفتن بازیکنان بین المللی سطح جدیدی در تیم فوتبال خود از نظر فنی ایجاد نموده است اما از نظر مسائل روانیِ فوتبال، قطر کماکان قطر است. برای شخص من جالب است که واقعاً تیم های عربی چگونه اصول وقت کشی و یا جنگ های روانی را به لژیونرها و یا بازیکنان غیربومی خود انتقال می دهند که آن ها حتی بهتر از خود عرب ها این گونه با روان بازیکنان و مربیان ما بازی می کنند؟ مسأله ی بعدی شیوه ی برخورد ما در مواجهه با این گونه برخوردهای روانی است. این که هنوز فردی با سوابق بین المللی جواد نکونام علی رغم تجارب مختلفی که در دوران بازی در کشورهای عربی و یا رویارویی های بسیاری که در تیم ملی با این گونه کشورها به دست آورده است همچنان تحت تأثیر مسائل حاشیه ای قرار می گیرد نشان از این دارد که ما هنوز شیوه ی مناسب خنثی کردن جنگ های روانی عرب را نمی دانیم و هر وقت آن ها اراده کنند تعادل ذهنی ما را بر هم می زنند. پس از همین الان که ابتدای راه هستیم برای این که در طول مسابقات انتخابی جام جهانی ضرر نکنیم باید خودمان باشیم و بازی رقبا را نخوریم. اگر اصول خویشتن داری، حرفه ای گری و فرصت طلبی را با وحدت و همدلی همراه سازیم به آنچه فوتبال ما استحقاق دارد یعنی صعود راحت به جام جهانی نائل می شویم.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ سه شنبه 16 شهریور 95 شماره 1550
