نه خوردی نه خوراکی، نه حرفی نه گپی، نه رفتی نه آمدی. حالا دیگر به تلویزیون هم توجه ندارد. نمی دانم اصلاً با آن دستگاه چه کار می کند؟ چه می بیند یا چه می شنود؟ فقط گاهی لبخند می زند، گاهی عصبی به نظر می آید، بعضی وقت ها دو دستی دستگاه را در دست می گیرد و تایپ می کند. گاهی با یک دست تخمه می شکند و با دست دیگر تایپ می کند. گاهی در گوشش گوشی می گذارد و گاهی به قول امروزی ها از خودش عکس یا چه می گویند سلفی می گیرد. از همه بدتر این که نمی دانم در آن تبلت لعنتی چه چیزی دارد که من یا هیچ فرد دیگری حق نزدیک شدن به آن را نداریم. راستش چند باری از روی کنجکاوی یا حس مسئولیت سعی کردم از کارش سر در بیاورم ولی ده تا الگوی امنیتی و رمز عبور مانع ورود من به سیستم شده است. دستگاهش همیشه بی صداست. تنها علامتی که از آن می بینم نورهایی در رنگ های مختلف آبی، سبز و غیره است که به صورت مرتب و پیاپی در قسمت بالای دستگاه چشمک می زند. تازگی ها هم که به شدت نمراتش پایین آمده است. هر روز از مدرسه به یک بهانه ای ما را می خوانند و گله و شکایت که در فلان درس چنین است و در فلان درس چنان. هر چقدر ما نگران آینده، سلامتی و زندگی او هستیم خودش به همان اندازه بی خیال و بی توجه است. دست آخر بخاطر این کارهایش مرا دق می دهد. راستش را بخواهید چند باری با دعوا و مرافه کلاً بساط سیستم و اینترنت را جمع کرده ایم. ولی فایده نداشته است. به دو یا سه روز نکشیده که با فشار فراوانی که بر ما وارد کرده مجبور شده ایم دوباره در اختیارش قرار بدهیم. احساس می کنم دیگر کاری از دستمان برنمی آید. نمی خواهم از خودم تعریف کنم ولی ما هم یک روزی بچه بودیم. بخدا قسم اگر یکی از این بلاها را بر سروالدین خود درآورده باشیم. کافی بود احساس کنیم کاری، حرفی و یا چیزی پدر یا مادرمان را عذاب می دهد دیگر نه جرأتش را داشتیم آن اقدام را ادامه دهیم و نه از نظر اخلاقی خودمان دیگر مایل به انجامش بودیم. نمی خواهم سیاه نمایی یا خدایی ناکرده ناشکری کنم ولی خداوکیلی دوره و زمانه عوض شده است انگار هچ چیز سرجای خودش نیست. نه حرفمان برایشان اعتبار دارد و نه از جبروتمان حساب می برد. خدا خودش به دادمان برسد و… شاید کمابیش شما هم از این جور گلایه ها و دغدغه های والدینی که بچه مدرسه ای دارند دیده و یا شنیده باشید و یا این که خودتان یکی از آن هایی هستید که با این گونه مسائل دست به گریبانید. به بیان دیگر میزان حضور دانش آموزان در فضای مجازی و پرسه زدن آنها در شبکه های اجتماعی؛ یکی از موضوعاتی است که امروزه به راحتی می توان آن را به لیست دغدغه های والدین اضافه کرد. اما سوال اساسی اینجاست به راستی چگونه می توان با گرایش بیش از حد دانش آموزان و بچه مدرسه ای ها با فضای مجازی و شبکه های اجتماعی مقابله و آن را درمان کرد؟ تحقیقات دانشمندان پرده از تأثیرات مخرب استفاده افراطی از اینترنت و فضای مجازی بر روی ساختار مغزی نوجوانان برداشته است. استفاده‌ی كنترل نشده از اینترنت به‌ويژه وقتي با ديگر فناوري‌ها از قبيل تلفن همراه باشد دانش‌آموز را در معرض خطر اثرات مضر آن بر تكامل فيزيكي، اجتماعي و رواني قرار مي‌دهد. كه از آنها مي‌توان به مشكلات بينايي، صدمات سيستم اسكلتي، چاقي، اثر بر مهارت‌هاي اجتماعي، مشكلات ارتباطي در خانواده و اعتياد الكترونيكي اشاره كرد. متأسفانه اغلب جوانان و نوجوانان به ویژه دانش آموزان به خصوص درایام تعطیلات با مشکل نحوه گذراندن اوقات فراغت روبرو هستند و از طرفی دیگر به دلیل نقش و تاثیر بالای فضاهای مجازی و شبکه های اجتماعی در زندگی آحاد جامعه، این فضاها به اشتباه جای زمان فراغت و استراحت جوانان را که گرفته هیچ، بلکه آرام آرام زمان درس خواندن و سایر فعالیت های آنان را نیز مشغول کرده و این امر تبعات بسیاری را به همراه داشته است. که شاید کمترین آن بی رغبتی به تحصیل و کم انگیزگی برای مطالعه می باشد. بی شک استفاده از اینترنت، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی حتی می‌تواند آثار و پیامدهای منفی بر رفتارهای جوانان و نوجوانان نیز داشته باشد. به عنوان مثال دانش‌آموزان ممکن است در معرض مطالب و تصاویر خشن، غیرمجاز و غیر اخلاقی موجود در فضاهای مجازی قرار گیرند. دسترسی به چنین مطالبی ممکن است کاملاً تصادفی یا عمدی باشد. جوانان امروز دیگر محدودیتهای گذشته را ندارند، زیرا در هر کجا که باشند، بهراحتی میتوانند از این ابزارها برای ارتباطات استفاده کنند که این ارتباط به‌طور ناخودآگاه نیز می‌تواند بر زندگی و تعاملات فرد تأثیرگذار باشد. رسانهها بهراحتی در اختیار افراد با سبکها و هنجارهای مختلف اجتماعی قرار گرفته و این امر به مرور زمان، میزان کنترل خانوادهها و مدارس بر آموختههای نسل جدید و جهتگیریهای آموزشی و تربیتی خانوادهها را بهدست گرفته است.
بی شک دیگر نمی توان فرزندان و دانش آموزان را از حضور در این گونه فضاها محروم کرد. ولی باید اولیای مدرسه و خانواده ها به نوجوانانی که در فضای مجازی فعالیت دارند آموزش های لازم را ارائه داده و آن ها را از خطرات موجود آگاه سازند. هم چنین با افرادی که می خواهند با ادای جملات عاطفی و فریبنده روابطی مخرب، با هدف مورد نظر خود بر قرار سازند برخورد های قاطعانه داشته باشند یا بتوانند فورا ارتباط خود را با آن ها قطع کنند . باید به فرزندان فهماند که در هرصورت این امکان وجود دارد که با موضوعات ناشایست به ویژه مسائل جنسی، خشونت و … که مربوط به بزرگسالان مواجه شوند. به بیان دیگر باید این امر را به خوبی دریافت که صرف وجود مهار های بیرونی و کنترل خارجی فرزندان کافی نیست، بلکه باید با ارائه آموزش های اخلاقی و معنوی و همچنین شیوه های برخورد و مواجهه با مشکلات احتمالی در فضای مجازی برای فرزندان پیوسته آن ها را در این محیط هدایت کرد. ارائه برنامه زمانی برای بهره برداری کنترل شده از فضاهای مجازی و شبکه های اجتماعی در خانه و مدرسه نیز یکی از مهمترین راه کارهای کنترل فرزندان و دانش آموزان می باشد.
منبع: روزنامه رسالت مورخ دوشنبه 3 آبان 95 شماره 8786
http://www.resalat-news.com/Fa/?code=242255
