دنیای بعضی از آدم ها همان قدر که به ظاهر بزرگ و جذاب است در باطن خود کوچک و محدود است. تصورش را بفرمایید فردی که می تواند اسمش را در تاریخ ورزش کشور ثبت و جاودانه کند و ستاره ای محبوب و درخشان باشد خودش را در دنیایی به وسعت چند میلیارد تومان محدود کرده و دلخوش به دلارهایی می گردد که قطعاً با عقلانیت بیشتر به صورت بسیار شایسته تری می توانست صاحب شود.
در ظاهر، خبر همچون سایر اخبار نقل و انتقال فوتبالیست ها عادی است ولی در بطن خود حاوی حکایتی عجیب از تصمیمات سرباز فراری وطن است. مهرداد پولادی، مدافع سابق تیم ملی فوتبال کشورمان و باشگاه الشحانیۀ قطر با امضای قراردادی به تیم بانکوک تایلند پیوست. چقدر تلخ است شنیدن خبری که معنایش خاموشی ستاره ای است که می توانست سال ها در آسمان فوتبال کشور درخشان باشد. شخصاً رفتارش را درک نمی کنم. مگر قرار بود بازیکن تیم ملی و ستارۀ پرفروغ فوتبال کشور در جام جهانی را به پاسگاه های مرزی اعزام کنند که چنین نگران و فراری است؟ یا این که مگر خون او از هزاران جوان کشور یا فوتبالیست های دیگر که با احترام به قانون دوران خدمت مقدس سربازی را سپری می کنند رنگین تر است؟ آدم این صحنه ها را که می بیند از صمیم دل درود می فرستد به شرف سربازان مرزبان جوانی که جان شیرین خود را برای حفظ آرامش و امنیت کشور در نقاط دور افتادۀ مرزی کف دست می گیرند و فداکارانه و گمنام به کشور خدمت می کنند. شاید اگر جناب پولادی به عهدش وفادار می ماند و به کشور می گشت و ضمن به جا آوردن خدمت سربازی روند رو به رشدی را که در تیم ملی داشت دنبال می کرد امروز به جای لیگ تایلند خریدارانی از لیگ های معتبر اروپایی داشت. علاوه بر اینکه نامش در تیم ملی ایران برای یک دورۀ طولانی مطرح و جاودانه می شد. خصوصاً وقتی مشاهده می کنیم که کماکان کلاس بازی وی یک سر و گردن از جانشینانش در ترکیب تیم ملی بالاتر است. هر چند بعید می دانم مسیری را که پولادی در پیش گرفته بازگشتی داشته باشد ولی لااقل مرور این اتفاقات باعث می شود جوانانی که در معرض چنین انتخاب هایی قرار می گیرند کمی عقلانی تر رفتار کرده و دنیایی بزرگ تر فراروی خودشان ترسیم نمایند.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ پنج شنبه 16 خرداد 1396 شماره5756
