مربی گری در ایران تقریباً یک کار فرسایشی شده است. کافیست یک مربی بلافاصله بعد خداحافظی از مستطیل سبز سرمربی یک تیم لیگ برتری گردد (مدیونید اگر فکر کنید منظورم عنایتی است) و اتفاقاً در یک یا چند هفته نتایج خوبی هم بگیرد.
بلافاصله اسمش در فهرست محدود اسامی مربیان ثبت می گردد. سپس بسته به سطح توان و نتایجی که می گیرد آن قدر مربی گری می کند تا روزی که کلاً محو می شود. ضمن احترام به همه مربیان فوتبال ایران با توجه به این که در فوتبال کشور مدیریت حواشی و ارتباطات غیر فوتبالی اهمیت بیشتری از صلاحیت های فنی دارد اگر فردی قدرت بیشتری در این زمینه ها داشته باشد دوران مربی گری اش در سطح یک فوتبال بیشتر خواهد بود و اگر نداشته باشد که دیگر هیچ! به بیان دیگر روند جاری در فوتبال ایران به گونه ای نیست که مربیان داخلی را مجبور کند برای ادامه ماندگاری خود در سطح اول مجبور به دانش افزایی و ارتقا مستمر صلاحیت های فنی خود باشند. بلکه کافیست بتواند حواشی تیم و ارتباط بین بازیکنان را به خوبی مدیریت کند و حداقل توانایی فنی را نیز داشته باشد. این امر سبب می شود که بسیاری از استعدادها و قابلیت های مربیان ما به ظور و بروز نرسد. برای همین امر کی روش به درستی ادعا می کند که بازیکنان لیگ برتر ما در حد جام جهانی نیستند که اگر منصف باشیم نباید به ما بربخورد. زیرا وقتی مربی در خودش این قابلیت ها را ایجاد نکرده باشد چگونه می تواند شاگردانی در اندازه استانداردهای بین المللی تربیت کند. برانکو، کی روش، شفر و مربیان خارجی را کنار بگذاریم ببینیم مربیان داخلی در سال های اخیر آیا به سطح کیفی فوتبال چیزی افزوده اند؟ حتی فردی مثل مجید جلالی هم که سعی می کرد فناوری محور و دانش محور فوتبال را آنالیز کند الان دیگر در بازی تیمش آن انگیزه و طراوت دیده نمی شود. نگاهی به پرافتخارترین مربی لیگ برتر بیاندازید تا با چشمان خود ببنید فوتبال فرسایشی چگونه یک ژنرال را به سرباز تبدیل نموده است. و دیگران مشابهی هم وجود دارند که نشان از عدم پیشرفت مربی گری در فوتبال این کشور است. لطفاً به کسی برنخورد منظور بدی نداشتم! فقط خواستم بگویم تا مربیان در مسیر دانش روز پیشرفت نکنند فوتبال کشور پیشرفت نمی کند.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 6 دی 1396 شماره5918
