رکورد زدن و رکورد شکستن امری است که معمولاً در ورزش های انفرادی مثل دومیدانی، وزنه برداری، شنا، اسکی و … یک معنا دارد و در ورزش های تیمی معنایی دیگر. در ورزش های تیمی وقتی یک ورزشکار رکوردی را می شکند یا صاحب آن می گردد معنایش مدال طلا و قهرمانی است. زیرا کسی که رکورد زده یعنی بهترین امتیاز را آورده و صاحب عنوان جهانی و یا المپیک شده است.
اما در ورزش تیمی چه معنایی دارد؟ گاهی این امر در قالب تیم اتفاق می افتد که اثر خاص خودش را به همراه دارد و گاهی امری انفرادی بوده که اثرش نیز متفاوت است. مثلاً تیمی که یک سال است در هیچ بازی خارج از خانه نباخته، یا همین تیم ملی فوتبال ایران که در یک دورۀ طولانی خوشبختانه باختی را تجربه نکرده و مواردی دیگر از این دست که در جای خود قابل بحث است. اما رکوردهای انفرادی از قبیل رکورد کلین شیت، رکورد تعداد قهرمانی یک بازیکن در تیم های مختلف، رکورد بیشترین گل زده و غیره تعبیر و تفسیر متفاوتی دارد. در ورزش های انفرادی رکورد شکستن حتماً پیروزی و قهرمانی است اما در ورزش های گروهی بسیاری از رکوردداران فقط به همان دلخوش هستند و بویی از افتخارات دیگر نمی برند. مثلاً همین تیم ملی فوتبال که عرض کردم سال هاست در آسیا چه در سطح باشگاهی چه در سطح جام ملت ها به هیچ توفیق قابل توجهی نائل نشده است و یا حتی مثل سال های قبل بازیکنی نداریم که در سطح لیگ های اول اروپایی بازی کند. نمی خواهم بگویم رکورد زدن های این چنینی بی ارزش است بلکه مقصود این است که باید ببینیم اولاً این رکوردها چگونه حاصل شده و ثانیاً به چه کاری می آید؟ به عنوان مثال وقتی بیرانوند، حسینی و برخی دیگر از دروازه بان های لیگ در بازی های زیادی گلی دریافت نمی کنند شاید برای آن ها پیام خوبی باشد ولی برای لیگ ایران نشان مناسبی نیست که می توان از آن رکود گل زنی و پایین بودن میانگین گل زده در بازی های لیگ را برداشت کرد.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 20 دی 1396 شماره 5930
