منظورم را دقیقاً متوجه شدید که دروازه بان جوان آبی ها را می گویم که اگر نبود خویشتن داری و بزرگ منشی سید مهدی رحمتی در عدم ایجاد حاشیه و عشق به استقلال شاید وی هیچ گاه فرصت خود نمایی به دست نمی آورد. به یاد دارم در چند صحنه که وی عکس العمل خوبی در برابر تیم های حریف نشان داد گریه کرد و چنان به وجد آمد که کاسیاس در قهرمانی جام جهانی آن چنان به وجد نیامده بود. مگر چه خبر است؟ چرا این قدر توهم؟ چرا سقف بالای سر ستارگان امروز این قدر کوتاه است و زود احساس می کنند به اوج قله ی موفقیت رسیده اند. نه حسینی بلکه حتی بیرانوند و دیگران هم فعلاً کبوتر آسیا نیستند چه رسد به عقاب آسیا. چون عقاب هر چه اوج می گیرد باز هم رویای صعود دارد و هر چه بیشتر در فلک دست نیافتی می شود شکوه اش بیشتر به چشم می آید. عقاب ذاتش در اوج فلک است و زمانی که در بلندای آسمان بال هایش را می گشاید هیچ گاه احساس نمی کند اتفاق بزرگی رقم زده بلکه این بزرگی در ذاتش نهفته است. خدا رحمت کند ناصر حجازی را، خدا پشت و پناه عابدزاده باشد که این عظمت در سیمای آن ها قابل مشاهده بود. طرفداران و رسانه ها واقعاً اگر این کبوترها را دوست دارند این چنین زود لقب عقاب را خرج شان نکنند که این گونه بزرگ نمایی ها در روند انگیزه و تمرین آن ها اثر سویی دارد تا جایی که در حال حاضر به جایی رسیده ایم که نتوانیم برای دروازه ی تیم ملی اطمینانی از جنس آن چه به عابدزاده و حجازی داشته ایم به آن ها داشته باشیم. گل هایی که می خورند را با چشمانتان ببینید. که البته معتقدم قبل آن که از لحاظ فنی در حد ستاره های اسبق دروزاه تیم ملی نباشند از نظر روحی و روانی در آن جایگاه قرار ندارند.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه5 اردیبهشت 1397 شماره6004
