هر چند از آن زمان تا کنون اتفاقات زیادی در مدارس افتاده و تلاش شده محیط خانه دوم برای بچه ها دوست داشتنی باشد و انصافاً تأثیرات مثبتی هم داشته است ولی کماکان آن طوری که شایسته است شروع سال تحصیلی در بچه ها شور و اشتیاق ایجاد نمی کند. امسال علاوه بر تمامی موارد ذکر شده مقوله ویروس منحوس کرونا هم مزید بر علت شده تا بوی ماه مهر علاوه بر دلگیری های شروع سال تحصیلی جدید دلشوره های سلامت بچه ها را نیز به همراه داشته باشد. تا وقتی که قرار بر این بود مدارس به صورت مجازی برگزار شود دغدغه خانواده ها کمتر بود ولی از زمانی که به یکباره بحث حضوری شدن مطرح گردید همه چیز به هم ریخت و خود این نحوه اطلاع رسانی هم بیشتر در خانواده ها استرس ایجاد کرد. به یاد داریم در ابتدای همه گیری کرونا تدابیر دولت و همراهی مردم سبب شد آمار فوتی ها روزانه به زیر 40 نفر برسد ولی آرام آرام نحوه ساده انگاشتن این بیماری و عادی سازی همه امور توسط دولت باعث شد مردم هم آن طور که باید جدی نگیرند و فاجعه از دست دادن روزانه تعداد زیادی از هموطنان هر روز تکرار گردد. شاید اگر در آن زمان دولت کمی صبر بیشتر در عادی سازی جریان های کاری و اجتماعی می کرد همان زمان مثل کشور چین ما هم بساط این ویروس منحوس را جمع می کردیم و از شرش خلاص می شدیم که متأسفانه چنین نشد. در ارتباط با برگزاری حضوری کلاس ها نیز این مسأله مشهود است. باید قبول کنیم اکثر مدارس کشور استانداردهای لازم جهت برقراری پروتکل های بهداشتی را ندارند. پس چگونه می توان با سلامت فرزندان بی گناه و معصوم کشور ریسک کنیم. اینجا دیگر جای آزمون و خطا نیست و خدایی ناکرده ممکن است خسارات جبران ناپذیر و خانمان سوزی به بار آید. روند عادی سازی جریان تحصیل دانش آموزان امر بسیار مهم و ضروری است. و قطعاً آموزش های مجازی کیفیت و اثرگذاری لازم را ندارد ضمن این که با عنایت به دسترسی محصلین به فضای اینترنت مخاطرات فرهنگی زیادی هم در کمین است. اما همه این ها از سلامتی بچه ها اهمیت کمتری دارد. ما باید به سمتی حرکت کنیم که روند آموزش عادی، به صورت حضوری و اجتماعی انجام پذیرد ولی به شرط این که قبلش سلامتی دانش آموزان را به صورت قطعی تضمین نماییم. هرگز هیچ خانواده ای حتی به قیمت ترک تحصیل موقت فرزندش مایل نیست سر سلامتی جسمانی او ریسک کند. لذا دولت باید بدون مماشات با این موضوع مهم برخورد کند و قبل از هر چیزی فکری به حال مصون سازی آینده سازان کشور در برابر این ویروس بکند. امری که مستلزم هزینه های زیادی است که قطعاً ضروری و بجاست و باید انجام پذیرد. بحث سلامتی فرزندان کشور دیگر قرارداد ویلموتس نیست که اگر اشتباه کردیم ماست مالی کنیم مقوله ای است که هرگز جای جبران نخواهد داشت.
منبع: هفته نامه نخست، مورخ پنجشنبه 20 شهریور 1399، شماره 829
