مسأله نگران کننده ای که سلامت انسان را به صورت جدی تهدید می نماید. پیامدهای ناشی از اين ناپايداری تلنگری جدی براي سياستگذاران و دست اندرکاران زيست محيطي است که ضرورت برنامه ریزی جدی برای توسعه پایدار محیط شهری را یادآور می شود. توسعه پایدار شهری بدون در نظر گرفتن «محیط شهر» بی معناست. در واقع توسعه ای پایدار است که بتواند در دوره زمانی طولانی بدون اينکه خسارتي به محيط زيست وارد کند تداوم يابد. در سند چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت محیط زیست شهری با ویژگی های «سالم، سازگار با زیست بوم، تاب آور و پایدار» توصیف شده است. که تحقق آن نیازمند اهتمام جدی مدیریت شهری در چارچوب قوانین سازمانی خود از یک سو و تلاش در جهت همسوسازی و مشارکت سایر بخش ها و حوزه های دیگر همچون صنایع، محیط زیست، جهاد کشاورزی و .. از سوی دیگر است. پایداری محیط شهری از طریق دو مورد محقق می گردد: اول: ارتقاء کیفیت زندگی ضمن در نظر گرفتن ظرفیت تحمل محيط زيست و دوم پاسخ گویی به نیازهای نسل حاضر بدون آنکه توانايي و امکانات نسل هاي آينده براي تأمين نيازهايشان محدود شود. بر همین اساس پایداری محیط شهری بر اساس سه اصل مهم شکل می گیرد:
1: صرفه جویی در مصرف منابع: مصرف بهينه منابع ميزان کاربرد ذخاير تجديد ناپذير را در کاركرد بناهاي شهري کاهش می دهد.
2: طراحي بر اساس چرخه حيات: نتايج و تبعات زيست محيطي كل چرخه حيات منابع ساخت و ساز شهري را از مرحله ایجاد تا بازگشت به طبيعت در بر می گیرد.
3: طراحي انساني: طراحی انسانی ريشه در نياز به حفظ عناصر زنجيره اي نظام‌هاي زيستي داشته و استمرار حيات و بقاي انسان را به دنبال دارد. این نوع طراحی در نظام شهری معماري پايداری است که بايد كيفيت محيط‌هاي كار و محیط زيستي را بهبود بخشد. امری که سبب افزايش بهره وري و كاهش فشارهاي رواني انساني و بهبود شرايط زيستي مي‌شود و مفهوم رفاه اجتماعي و شهروندي را در ذهن تداعی می کند.
در سال های اخیر عدم توجه به مولفه های زیس محیطی سبب پیدایش خطرات و معضلاتی همچون آلودگی منابع آبی، آلودگی هوا، ناسالم بودن آب آشامیدنی، فرسایش خاک و.. گردیده است. محیط زیست شهری محصول تلاقی سه عنصر مهم محیط طبیعی، محیط انسان ساخت و محیط اقتصادی و اجتماع است. مدیریت شهری وظیفه دارد ضمن توجه به این سه عنصر مهم توازن و پایداری آن را دنبال نماید.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 8 اسفند 1400، شماره 3616
