موضوع افراط و تفریط ها و کاسه های داغ تر از آش سال هاست به کشور ما و موضوع مهم وحدت و انسجام ملی آسیب های فراوانی رسانده است. واقعاً چگونه عقلی تأیید می کند که در مراسم بزرگداشت پدر امت که می بایست در حضور مهمانان و رسانه های پرشمار بیگانه آبرومندانه برگزار شود و نمادی از وحدت و اقتدار ملی باشد برخی با هیجان زدگی کاذب سبب ایجاد اندازه ای از بی نظمی شوند که رهبر انقلاب از آن به عنوان تخریب کردن یاد نمایند و به صورت جدی تذکر دهند. آن چه از سوی ایشان همواره مورد تأکید قرار داشته است سیاست جذب حداکثری و دفع حداقلی بوده است به گونه ای که همه علاقه مندان نظام جمهوری اسلامی با هر گرایش و رویکرد سیاسی که هستند خود را در دایره خودی ها تصور کنند و آبی به آسیاب دشمن ریخته نشود. البته این تذکر و مطالبه به معنای تأیید افراد خاص و موضع گیری های آن ها نیست بلکه به معنای حفظ حرمت، وحدت و آبروی افراد است که نباید با بی ادبی و یا به صورت خارج از عرف مورد هتک قرار گیرد. خصوصاً در جایگاهی همانند مراسم سالیانه چهاردهم خرداد که از روزهای طلایی ایجاد وحدت و حضور همه جانبه مردم و مسئولین نظام است. آن هایی که خود را ولایی می خوانند و سنگ حمایت از نظام را به سینه می زنند باید توجه داشته باشند که جلوتر رفتن و عقب ماندن از مراد و رهبر جامعه به معنای عدم التزام عملی به اوست و با ادعای ولایت مداری در تناقض است. شاید بر همین اساس رهبر انقلاب تأکید می کنند «این را همه بدانند» یعنی حتی آن مخاطب های خاصی که گمان می کنند این گونه دارند به نظام اسلامی خدمت می کنند هم بدانند که رهبری با این گونه رفتارهایی که نقض کننده وحدت و یا ادب اجتماعی است مخالف هستند و نباید به هر دلیلی افرادی به خود اجازه دهند از این دایره خارج شوند. در روزگاری به سر می بریم که دشمنان قسم خورده انقلاب اسلامی از هر رخنه ای برای نفوذ و ضربه زدن به کشور استفاده می کنند و چه راهی بهتر از عمیق شدن اختلاف های درونی که توان و انرژی مردم و مسئولان را صرف یکدیگر نماید و همه جوره آن ها را تحت فشار جریان های خودی قرار دهد تا بدین وسیله جامعه تحلیل یافته و دشمنان بتوانند از تفرق جامعه برای اهداف خود بهره برداری کنند. هنر این است با وجود همه اختلاف نظرها وحدت عمومی حفظ شود که این امر همواره از مهم ترین توصیه های بنیان گذار جمهوری اسلامی نیز بوده است. هر گونه مطالبه و اختلاف نظری نیز صرفاً باید در چارچوب تقوای جمعی، ادب، خرد و منطق و به دور از هیجانات کاذب مطرح گردد آن هم به وسیله جدال احسن و با رویکرد اصلاح امور نه با هدف حذف نظر مخالف. این بدان معناست که هر کسی در هر جایگاهی حق ندارد به اصطلاح به صورت خودجوش علیه جریان یا افرادی که احساس می کند عملکرد یا موضع گیری مناسبی ندارند خودسرانه و به دور از ادب و با رویکرد تخریب حرف یا سخنی به زبان براند که در این صورت مخالف نظر رهبری عمل کرده است. این را هم بدانند!
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 19 خرداد 1401، شماره 924
